Maartje (43) in Vragen van ouders
Vader missen
Wij staan aan het begin van de scheiding. Mijn kinderen zijn psychisch mishandeld door hun vader, maar missen hem toch.
Ik vind dit heel gek als moeder van mijn zoons (11 jaar en 9 jaar) en kan het zelf ook geen plekje geven. Ik ben zelf namelijk heel erg boos op hun vader dat hij dat gedaan heeft en ze hebben hier ook allebei heel veel last van gehad. Hoe kan het dan toch dat ze hun vader zo missen?
Ik hoop dat jullie je ervaringen met mij kunnen delen.
Beste Maartje,
Wat fijn dat je ons hebt gevonden om deze ingewikkelde vraag te stellen. Als kind kan ik het ook zeker niet rationeel verklaren waar de loyaliteit nou goed voor is als iemand je zoveel pijn heeft gedaan. Ik hoop dat je wat kan halen uit mijn ervaring met loyaliteit en mishandeling. Achteraf gezien kan ik het ook niet verklaren waarom ik mijn stiefvader miste na wat hij allemaal heeft gedaan. Omdat hij vanaf mijn 2e t/m mijn 14e mijn stiefvader was, heb ik daar ook loyaliteit naar ontwikkeld. Toen ik mijn moeder op mijn 9e vertelde dat mijn stiefvader alleen maar kon zeuren als zij weg was, hebben we met zn drieen aan een tafel gezeten. Hij ontkende alles. Vanaf toen is er wel een stukje vertrouwen verloren gegaan maar ben altijd loyaal gebleven. Mijn moeder verhuisde een paar keer met mij van hem weg (en kwam ook 3 keer weer terug). Toch miste ik hem nog voor de structuur die mijn moeder zonder hem niet kon bieden. Ik heb rond mijn 19e wel gemerkt dat er zoveel meer aan de hand was maar toen ik nog thuis woonde was hij enorm belangrijk voor mij. Nadat hij mijn moeder fysiek en psychisch had mishandeld, heb ik voor mijn eigen bescherming en vanuit boosheid pas afstand kunnen nemen. Omdat het iemand is waar je afhankelijk van bent en met je echte vader is dat natuurlijk nog 100x sterker, heb je zoals Demi al noemde, geen grens wat niet meer te vergeven valt.En omdat we ook iedere keer weer terug verhuisden, moest ik mij weer aanpassen. Ik vind het heel naar om te horen dat dit gebeurd is maar ben tegelijkertijd ook heel blij dat jullie uit die situatie zijn. Ik hoop dat je als moeder je kinderen hoe dan ook kunt steunen maar het zelf eerst een plekje kunt geven.Ze voelen jouw ‘onbegrip’ denk ik ook en wellicht gaan ze daar ook van alles van denken (dat jij absoluut niet wilt bijvoorbeeld dat ze nog een band met hun vader hebben). De balans waarin zij zich beschermd voelen door jou en een band met de vader, is denk ik nog een flinke puzzel. Maar dat is denk ik wel het belangrijkste, de kinderen beschermen maar ook hun wensen respecteren (want zij gaan er echt niet meer heen als ze niks positiefs terugkrijgen) en erop vertrouwen dat zij heel goed kunnen aangeven wat zij willen. Ik hoop dat je hier wat aan hebt en heel veel sterkte/succes.
Liefs,
Jamie
Beste Maartje, dankjewel voor je reactie op ons forum! Wat fijn dat je zo open bent over jouw gedachten hierover. Ik denk dat heel veel moeders zich dit afvragen is soortgelijke situaties, maar niet iedereen neemt de moeite om zich te verdiepen in waarom de kinderen zo denken. Dus dat vind ik al super fijn aan je berichtje!
Ik kan me goed voorstellen dat je je dit afvraagt. Je hebt de kinderen waarschijnlijk zien lijden, ze verdrietig gezien, en dan nu missen ze hem zo. Ik ben niet psychisch mishandeld door mijn vader, maar er zijn wel dingen gebeurd tijdens de scheiding die voor mij op z’n zachtst gezegd niet leuk waren. En toch ben ik altijd evenveel van mijn ouders blijven houden. Omdat ze mijn ouders zijn en er een loyaliteit is die eigenlijk niet te doorbreken is. Soms heel onbewust en niet zichtbaar. Ik heb met mijn verstand en omgeving me vaak laten geloven dat mijn vader slecht was, geen goede vader, en daardoor ook even geen contact gehad. Maar met mijn gevoel wilde ik hem eigenlijk altijd blijven zien. Bleef ik naar hem opkijken, maar bleef ik ook wensen dat alles goed kwam. Mijn ouders hebben me heel verdrietig gemaakt door te gaan scheiden. Als iemand anders uit mijn omgeving me zó verdrietig zou maken, zou ik heel erg boos zijn en het misschien nooit vergeven. En daar dan ook vrede mee hebben. Maar met mijn ouders blijf ik altijd verbonden, en heb ik altijd gehoopt op dat het beter ging. Ik ben boos op ze geweest en verdrietig, maar heb ze altijd weer vergeven. Alsof je grens wat dat betreft eigenlijk is vervaagd en je veel meer kan hebben bij je ouders. Soms tot onbegrip van anderen, zoals dat jij nu bijvoorbeeld boos bent op hun vader en het beste wilt voor je zoons. Dat lijkt misschien zonder hun vader, maar voor hen is de beste situatie misschien wel mét vader, maar op een ander niveau. Zodat ze contact blijven houden en hem niet hoeven te missen, maar wel op een niveau dat het ze gelukkig maakt.
Villa Pinedo heeft in samenwerking met kinderen een online training ontwikkeld voor gescheiden ouders. Deze training biedt handvatten om jezelf en je kinderen zo goed mogelijk te begeleiden in het scheidingsproces. Het leert je o.a. hoe je je kinderen de vrijheid geeft om openlijk van jullie allebei te mogen houden, waardoor je kinderen zo min mogelijk negatieve gevolgen ervaart van de scheiding. Er is een apart hoofdstuk over “loyaliteit” waarvan ik denk dat dat je veel kan opleveren. Zowel kinderen als professionals komen hierin aan het woord. Meer informatie vind je via de link: https://training.villapinedo.nl/ en onder het kopje “cursusaanbod” vind je het hoofdstuk “loyaliteit”.
Ik hoop dat ik je hiermee een beetje heb kunnen helpen. Ik wens je veel sterkte en succes met alles.
Veel liefs,
Demi
Hoi Maartje,
Wat fijn dat je je vraag hier stelt, volgens mij wil je als moeder je zoons gewoon graag begrijpen. Kinderen hebben een bepaalde loyaliteit naar hun ouders toe. Wat zij ook doen, het blijven toch je ouders. Zelf heb ik na de scheiding van , ijn ouders heel slecht contact met mijn moeder, maar ik Zal haar nooit uit mijn leven bannen hoe boos ik ook ben. Ik Heb tenslotte maar één moeder en niemand kan die plek innemen. Nu is mijn situatie nooit zo heftig geweest als die van jouw zoons. Maar ik denk dat zij als jongens heel erg opkijken tegen hun vader, en ook vanuit hun natuur loyaal zullen zijn naar hem toe. Ik snap dat dit heel erg gek is voor jou en dat jij vooral heel erg boos ben, maar ik denk dat het voor je zoontjes vooral belangrijk is dat je er voor hun bent en probeert te begrijpen.
Ik hoop dat mijn ervaring je een beetje heeft geholpen en je je zoons nu misschien iets meer begrijpt. Ik wil je heel veel sterkte wensen met de scheiding, en veel geluk in de toekomst. Mogen jij of je zoontjes vragen hebben kunnen jullie hier altijd terecht!
Lieve groet,
Charlotte