Emma (50) in Vragen van ouders
Nieuwe partner
Hoe gaan jullie om met vader/moeder die meteen na de scheiding een nieuwe partner heeft? (tijdens huwelijk is deze relatie ontstaan)
Welke afspraken hebben jullie gemaakt met jullie ouders en voelt dat goed ? wat zouden jullie graag anders zien en wat zou voor jullie de ideale situatie zijn?
Hi Emma,
Mijn moeder kreeg een relatie met iemand anders toen ze nog niet gescheiden was. Na de scheiding bleef deze relatie aan.
We gingen samenwonen, ook met zijn twee kinderen.
Ik vond het altijd fijn dat mijn moeder grotendeels de opvoeding voor ons bepaalde, dat was voor mij vertrouwder en duidelijker. Ik denk dat het voor kinderen erg lastig is als de opvoeding en regels ineens bepaald worden door de andere partner, omdat kinderen behoefte hebben aan stabiliteit en duidelijkheid. Een scheiding brengt al veel veranderingen mee, dan is het fijn als de opvoeding niet te veel verandert. En wat bij de kinderen van de partner werkt, werkt misschien helemaal niet bij jouw kinderen. Als dit tot oneerlijke situaties leidt (kinderen van partner mogen iedere dag snoep en andere kinderen niet bijvoorbeeld) dan is het wel goed om hier een middenweg in te vinden, omdat het anders heel onrechtvaardig kan voelen.
Ik heb een goede band met mijn stiefvader, inmiddels is hij deel van mijn familie, maar hij zal nooit mijn echte vader zijn. Ik denk dat het per kind verschilt, sommige kinderen kunnen juist wel behoefte hebben aan een ’tweede papa’.
Ik hoop dat je iets hebt aan deze ervaringen!
Mooie reactie, dank je wel. Hoe oud was je toen je ouders gingen scheiden. Ik zie dat je nu 23 bent en het lijkt al een tijd geleden omdat je het ook hebt over opvoeding die grotendeels door je moeder werd bepaald. Blijkbaar zijn je moeder en haar nieuwe vriend gaan samenwonen/.
Heeft het de vertrouwensband van je moeder niet geschaad dat bleek dat je moeder al een ander had, of heb je er op dat moment niet zo over gedacht?
Goed dat je een goede band met je stiefvader hebt, ik denk dat je gelijk hebt. Het is nooit je echte vader en zal ook niet zo voelen. Misschien dat jongere of hele kleine kinderen de behoefte hebben aan een tweede papa.
Hi Emma,
Ik was pas 6 toen mijn ouders gingen scheiden, dus ik begreep het nog niet helemaal. Ik begreep nog niet echt wat vreemdgaan was en dat werd ons toen ook nog niet verteld, dat zou alleen maar verwarrend of pijnlijk zijn geweest. Het verhaal was dat mijn moeder een huis met een tuin wilde en daarom ergens anders ging wonen. Natuurlijk is het verhaal later wel verteld, toen we het beter zouden begrijpen. Het heeft de band met mijn moeder niet geschaad, ik ben blij dat zij nu gelukkig is, het is haar keuze en het is ook beter voor ons geweest dat ze niet bij mijn vader gebleven is als ze ergens ander gelukkiger is. Ze heeft altijd het beste voor ons gewild als kinderen en altiijd geholpen met spullen meenemen van het ene naar het andere huis om ons zo min mogelijk te belasten.
Beste Emma,
Bedankt voor het stellen van uw vraag. Ik heb persoonlijk geen ervaring met een relatie die tijdens het huwlijk nog ontstaan is, maar mijn vader had wel binnen enkele maanden een nieuwe vriendin. De afspraken die u daarover maakt de het kind/de kinderen zijn afhankelijk van de leeftijd maar ook de individuele behoefte van het kind. Ik was 6 toen mijn oudders scheiddn en ik heb altijd gevonden dat alles veel te snel ging. Bij de derde date hebben we haar al ontmoet terwijl ik daar helemaal niet aan toe was. Ook samenwonen en trouwen ging voor mij snel en kwam “uit het niets”. Wat voor mij dus de ideale situatie was geweest was dat mijn vader me iets meer ruimte had gegeven om te wennen aan zijn nieuwe vriendin en dat hij met dingen als samenwonen me wat beter mentaal had voorbereid: iets langer van te voren aankondigen zodat ik dat kon verwerken voordat ze al bij ons introk. Ik had dus meer tijd nodig, maar dat hebben niet alle kinderen. Sommigen vinden het juist fijn om meteen te weten wie de nieuwe relatie is, zij staan er meer open voor en willen juist meer weten. Daarom lijkt het mij het beste om er een met uw zoon/dochter over te spreken. Vraag wat er in hun omgaat, waar ze behoefte aan hebben en laat vooral zien dat u er voor hem/haar bent en dat u zijn/haar mening respecteert. Als een kind zijn of haar grenzen aangeeft is het heel erg fijn als de ouder daar dan ook echt rekening mee houdt!
Hopelijk helpt dit,
Liefs,
Amélie
Hoi Emma, bedankt voor je berichtje op het forum. Mijn moeder heeft haar nieuwe partner (inmiddels is ze met hem getrouwd) leren kennen toen ze nog samen was met mijn vader. Eerst vertelde mijn moeder dat ze bij mijn vader weg zou gaan en een week later kwam het bericht dat ze al een tijdje iemand anders had. Het is inmiddels 5 jaar geleden, maar ik herinner het me nog als de dag van gister. Het heeft een enorme impact op mij gehad. Ik zag natuurlijk wel dat het niet altijd lekker liep tussen mijn ouders, maar toch hoop je, hoe oud je ook bent, dat je ouders voor altijd bij elkaar blijven. Dat dat niet het geval was, was verdrietig en pijnlijk, maar kon ik nog wel begrijpen. Mijn ouders zijn twee erg verschillende mensen. Dat daarna bleek dat mijn moeder al iemand anders had, deed er nog een schepje bovenop. Ik vond het heel moeilijk en heb veel tijd nodig gehad om het een plekje te kunnen geven. Mijn moeder is meteen bij hem ingetrokken en mijn vader, broertje en ik zaten nog aan het begin van de verwerking van de gebeurtenissen. In het begin wilde ik dan ook niet naar mijn moeder toe, in ieder geval niet in het huis waar ze is gaan wonen met haar nieuwe partner. Dat was me allemaal veel te veel. In het begin is mijn moeder nog naar ons huis toe gekomen of spraken we bijvoorbeeld bij mijn oma of in de stad af. Zo zagen we elkaar wel maar hoefde ik niet meteen haar nieuwe leven binnen te stappen. Daar was ik nog niet klaar voor. Dit heb ik mijn moeder verteld en zij respecteerde mijn keuze. Na een paar maanden heb ik haar nieuwe partner ontmoet en ben ik bij hen thuis geweest. Al gauw zag ik hoe gelukkig mijn moeder was (en nog steeds is) en dat deed me goed. Het bleef moeilijk en ik heb haar ook niet meteen vergeven hoe ze dingen heeft aangepakt, maar het geluk overheerste en ik was blij voor mijn moeder.
Als ik kon kiezen had ik liever gehad dat mijn moeder vanaf het eerste moment eerlijk tegen me was geweest. Wij hadden namelijk een ontzettend hechte band. Waar mijn moeder was, was ik en andersom. Dat ze me dit aandeed, heeft voor een grote breuk in de vertrouwensband gezorgd. Dat weet mijn moeder. Onze relatie is wel weer goed, maar helaas nooit meer hetzelfde geworden als hoe het was. Eerlijkheid is zoiets belangrijks. Ik voelde me ontzettend teleurgesteld en boos. Mijn moeder heeft meerdere malen haar excuses aangeboden en die heb ik geaccepteerd, maar vergeten doe ik het niet.
Het scheelt dat ik al wat ouder was toen mijn ouders gingen scheiden en op kamers woonde, dus ik was alleen in de weekenden thuis. Dat is natuurlijk anders dan dat er nog jonge kinderen in het spel zijn. Maar dan nog: Eerlijk zijn is zoveel waard! Als mijn moeder vanaf het begin af aan eerlijk was geweest, hoe pijnlijk ook, had ik dat meer gewaardeerd dan hoe ze het nu heeft gedaan. Maar dat is achteraf..
Ik hoop dat je hier wat aan hebt!
Liefs, Nadine
Wat een mooie reactie. Je beschrijft goed wat het met je deed en hoe je duidelijk hebt aangegeven wat je wilde en niet wilde. Knap dat je haar geluk zag en dit ook zo benoemt. Lijkt me heel lastig!
Je zegt dat je vertrouwensbreuk behoorlijk was en nog steeds wel een probleem is dat er nog restjes zijn gebleven. Hoe heeft je vader dit verwerkt en voelde je ook medelijden voor hem?
Hoi Emma, het was inderdaad niet altijd makkelijk maar doordat ik al wat ouder was, kon ik wel goed zien hoe gelukkig mijn moeder was en daardoor kon ik het beter plaatsen, denk ik.
Mijn vader is een binnenvetter, dus ik heb er met hem nooit openlijk over gesproken hoe hij zich voelde. Natuurlijk zag ik wel dat hij verdriet had, maar hij probeerde dat voor mij niet te laten zien. Ik ben een gevoelig persoon en ik trek me veel dingen aan, dus ik denk dat hij daar rekening mee hield en zijn verdriet zoveel mogelijk voor mij verborgen heeft gehouden. Ik voelde wel medelijden voor hem, want hij kreeg ook een heleboel te verwerken. Mijn vader had het niet zien aankomen, dus dat was een enorme klap. Ik voelde me op de een of andere manier wel ‘verantwoordelijk’ voor hem. Zoals ik al zei, woonde ik al op kamers toen mijn ouders gingen scheiden en was ik alleen in de weekenden thuis. Mijn vader werkt in de horeca en dus altijd ’s avonds, maar ik bleef wel vaak wakker zodat ik hem nog zag. We praatten dan niet over de scheiding of wat er was gebeurd,maar ik vond het fijn om hem te zien en met elkaar over koetjes en kalfjes te kunnen praten. Ik wilde er voor hem zijn. Als ik dan doordeweeks op kamers woonde, appte we regelmatig. Ik wilde gewoon dat hij wist dat ik er voor hem was als hij me nodig had. Eigenlijk was dat niet per se mijn ”taak’, maar dat kwam voort uit mijn verantwoordelijkheidsgevoel en het idee dat ik voor hem moest ‘zorgen’. Ik heb dat niet als iets negatiefs ervaren. Voor mij was het meer alsof het zo moest zijn.
Ik hoop dat ik je vraag zo voldoende heb beantwoord.
Liefs, Nadine