Margreet (52) in Vragen van ouders
Contact tussen vader en dochter
Lieve mensen,
4 jaar geleden is de vader van mijn kinderen zeer plotseling vertrokken naar, bleek toen, zijn nieuwe liefde. Is ruim 55 km verderop samen gaan wonen met inmiddels zijn nieuwe vrouw. In het begin was er nog een omgangsregeling voor mijn jongste dochter toen 13 jaar. De oudste 2 kids mochten het zelf regelen. Nu is mijn dochter 17 jaar en ziet haar vader nauwelijks. Haar vader vraagt niet of ze komt en zij heeft haar leven in de omgeving waar wij wonen. Ze gaat 1x per jaar met hem op vakantie, gaat er heen voor haar verjaardag, kerst en hooguit nog 2 of 3 andere momenten. Als ze er dan een keer is dan blijkt dat hij altijd andere dingen te doen heeft waardoor ze alleen is.
Ik snap haar wel dat de zin om er heen te gaan minder is. Maar ik vind het een zorgelijke situatie. Praten met mijn ex-man heeft geen zin. Dat is al meerdere malen gebeurd maar hij voelt zich aangevallen door mij. Hij vindt dat ze zelf mag bepalen wat ze wil. Daar ben ik t mee eens maar aandacht voor je dochter, vragen of ze komt, dingen met jaar ondernemen lijkt me niet meer dan normaal.
Ik zou graag horen van jullie hoe ik me op moet stellen. Wat moet ik doen om het et contact te verbeteren zonder steeds uitgemaakt te worden voor een bemoeizuchtig persoon.
Ze is momenteel bezig zich voor te bereiden op een juiste studiekeuze voor komend schooljaar. Ook daar us geen belangstelling voor van vader uit. Hij is nog naar geen enkele open dag of informatieavond mee geweest.
Als ik met mijn dochter over bovenstaande wil praten wordt ze boos op mij en neemt ze het op voor haar vader. Ik probeer hem niet aan te vallen maar uit wel mijn zorgen. Hebben jullie tips voor mij hoe hier mee om te gaan en wat ik wel en niet moet doen?
Alvast hartelijk dank,
Margreet
Hoi Margreet!
Wat een vervelende situatie! Ik kan me goed begrijpen dat je je zorgen maakt en dat je natuurlijk graag ziet dat je dochter een goede band met haar vader heeft. Het klinkt alsof je vindt dat haar vader er niet genoeg tijd en energie insteekt om een goede band met haar op te kunnen bouwen, terwijl jij dat wel graag zo zou zien. Lijkt me niet meer dan logisch dat je vind dat ze, als jouw dochter, alle waardering van de wereld verdient. En ik vind het goed van je dat je al geprobeerd hebt om in gesprek te gaan met haar vader. Jammer dat het weinig resultaat heeft gehad, maar het initiatief klinkt wel goed.
Het enige wat ik in je berichtje misschien een beetje mis, is de mening van je dochter. Ze is zeventien. Dat is een leeftijd waarop je best een mening hebt over het contact met je vader. Althans, dat had ik zelf op die leeftijd wel. Is dat gebrek aan aandacht en waardering ook iets waar je dochter mee zit? Hoe zou zij het zélf graag zien? Heeft ze daar zélf ook ooit met haar vader over gepraat? Wat wil ze eigenlijk het allerliefste? Ik zou als moeder niet zelf contact op gaan nemen met de vader om te zeggen wat hij wel of niet moet doen. Je dochter is oud genoeg om zelf verantwoordelijkheid en een mening te hebben over de band met haar vader, en om daar zelf het gesprek over aan te gaan. Uiteraard kun je er voor haar zijn en aangeven dat je er bent als ze wil praten. Ik denk dat ik het op die manier zelf fijn had gevonden: dat er niet óver me gepraat werd, maar mét me.
Je kunt haar nog wijzen op het buddy-project van Villa Pinedo. Wellicht is dat iets wat ze totaal niet ziet zitten. Maar als ze het ooit kan gebruiken … dan zijn we er!
Groetjes en succes!
Anne
Beste Margreet,
Wat fijn dat u ons hier om advies komt vragen, bedankt daarvoor. De situatie die u beschrijft, klinkt helaas echt zó herkenbaar. Mijn moeder had dit een aantal jaren geleden precies zo kunnen schrijven. Mijn vader woonde ook een uur verderop, ik zag hem eens in de twee weken. Naarmate ik ouder werd, werd dat veel minder. Naast het feit dat ik steeds meer mijn eigen leven ging leiden in de weekenden en het dus eigenlijk steeds minder goed uitkwam daar elke keer heen te gaan, hoefde het van mij sowieso niet echt meer. Hij had vaak geen tijd, was vaak niet thuis. Het contact is voor mijn gevoel altijd van 1 kant gekomen. Nooit inderdaad iets van interesse tonen. Het heeft me best veel pijn gedaan, maar met mijn moeder erover praten wilde ik nooit. Ik herken wel wat u schrijft over uw dochter, dat ze het dan opneemt voor haar vader. Pas nu, nu u dit zo schrijft, besef ik dat mijn moeder eigenlijk alleen maar het beste voor mij wilde en zich net als u waarschijnlijk zorgen maakte. Maar voor mij voelde het op dat moment alsof ze mijn vader probeerde zwart te maken, alsof ze alleen maar negatief over hem kon praten. En ja natuurlijk vond ik het jammer dat hij zo deed, en deed het me van binnen wel pijn, maar ik zag het op de een of andere manier niet als zijn ‘fout’. Ik weet niet heel goed hoe ik het uit moet leggen. Ik zag hem wel als mijn vader, en ik had heel graag gewild dat hij wel meer interesse in mij toonde, maar het was nou eenmaal zo. Niemands fout ofzo. Ik denk zelfs dat ik het misschien wel lastiger vond om mijn moeder steeds weer zo negatief over mijn vader te horen, dan hoe mijn vader zelf was. Ik vind het daarom ergens wel lastig om advies te geven, omdat ik goed begrijp dat je je dochter graag zou willen helpen, maar ik niet het idee heb dat er een manier is waarop dat goed kan. Ik vond het wel fijn om er met andere mensen over te praten, die er zegmaar buiten stonden, maar niet met mijn moeder. Praten met vriendinnen is trouwens wel iets wat me geholpen heeft in die tijd. Het veranderde niet het gedrag van mijn vader, maar het luchtte wel op en ze hielpen me inzien dat mijn vader gewoon zo was en dat het niet mijn fout of schuld of iets was. Na vele jaren heb ik er wel een keer met mijn vader ook over durven praten, via een brief heb ik dit toen gedaan. Ik moet zeggen dat het uiteindelijk niet veel geholpen heeft, hij deed het voor zijn gevoel op zijn manier goed en zag de dingen heel anders dan dat ik ze zag. Wel heeft het geholpen in de zin dat het een enorme opluchting was dat ik erover kon praten met hem. We zijn opener en eerlijker tegen elkaar geworden, wat ons uiteindelijk wel iets dichter naar elkaar heeft gebracht. En langzaam merk ik nu wel dat de band ietsjes beter wordt tussen ons. En nu heb ik een heel lang verhaal geschreven wat eigenlijk niet echt antwoord is op uw vraag. Maar wat ik ermee probeer te zeggen is dat ik denk dat u niet heel veel kunt doen. Het gedrag van vader, of u het nu goed of slecht vindt, kunt u sowieso niet veranderen. U en uw dochter kunnen nog zo graag willen dat hij meer interesse toont en meer tijd voor haar maakt, maar dat is heel lastig om te veranderen aan hem. Jullie kunnen het tegen hem zeggen, maar het is aan hem of hij er wat mee doet. Zoals u zegt, voelt hij zich aangevallen als erover gesproken wordt, waaruit blijkt dat hij dingen dus anders ziet. Dus dat is niet de oplossing. En gezien uw dochter ook niet heel positief reageert wanneer u erover wilt praten, denk ik dat ook dat niet de oplossing is. Ik kan me goed voorstellen dat ze er best over zou willen praten, maar dan met iemand die wat verder er vanaf staat. Of misschien ziet zij het zelf minder als een probleem dan u dat ziet? Ik denk dat ze zelf wel aan zou geven als ze er mee zit of erover zou willen praten. Het enige wat u in deze situatie kunt doen, is denk ik gewoon alleen een goede moeder voor haar zijn. Dus dat wat uw ex volgens u niet goed doet, kunt u wel goed doen. Dus toon interesse in haar, in haar studie, etc. Laat weten dat u er voor haar bent, wees liefdevol. Op die manier heeft ze in ieder geval 1 ouder die er wel voor haar is en interesse in haar toont, en ik denk dat dat al heel waardevol is. 🙂
Ondanks dat het misschien niet helemaal antwoord is op uw vraag, hoop ik u wel een beetje geholpen te hebben.
Mocht u meer vragen hebben of meer advies willen, dan bent u altijd welkom hier op het forum.
Veel liefs en sterkte,
Samantha