Wat ik doe als ik mijn ouders samen mis
Voor mij is het nu bijna vier jaar geleden dat mijn ouders uit elkaar gingen. Ik ben er nu overheen na een lange, zware tijd vol verdriet, boosheid en verwerken. Maar natuurlijk denk ik nog wel eens aan de tijd dat pa en ma samen waren, aan de tijd dat we met z’n vieren (ik heb nog een broertje) naar familie of vrienden gingen. De tijd dat mijn ouders elkaar omhelsden, kusten. Elkaar liefhadden.
Om nou te zeggen dat ik die beelden en die momenten écht mis, nee. Ik ben gewend geraakt aan de nieuwe situatie, de nieuwe partners, de ‘nieuwe levens’ van mijn ouders. Maar toch, je denkt er nog vaak genoeg aan. Je weet hoe het was en je weet dat het toen ook mooi was. Voor je ouders, maar ook voor het hele gezin. Die gedachtes komen altijd plotseling opzetten, die kun je natuurlijk niet voorkomen of uitzetten. Dat zijn nou eenmaal gedachtes.
Maar je kunt wel kijken naar de nieuwe situaties. Je moet je eigenlijk eens afvragen: hoe waren mijn ouders toen, en hoe zijn mijn ouders nu? Als ik naar mijn eigen situatie kijk is dat een enorm verschil: mijn vader zat in een diepe midlifecrisis en wist het allemaal even niet meer, hij wilde eigenlijk weer terug naar zijn jeugd vol vrijheid. Mijn moeder werd daar wel eens gek van en kon hem niet maar niet polsen. Ze waren al een tijd niet meer zo gelukkig als de vele jaren daarvoor.
Maar nu, op dit moment, zien hun levens er heel anders uit. Mijn vader heeft een hele toffe vriendin. Ze willen bewust niet trouwen, omdat ze geen specifieke verbintenis hoeven aan te gaan. Ze hebben een open relatie en dat gaat uitstekend. Ze zijn echte levensgenieters: wijntje erbij, vrienden opzoeken, de kroeg in met ons (de kinderen), muziek op. Mijn vader geniet van die vrijheid, omdat hij het nodig heeft. Mijn moeder had het enorm zwaar tijdens en na de scheiding, maar nu gaat het stukken beter. Ze heeft sinds een halfjaar een nieuwe vriend waar ze veel aan heeft. Ze zijn veel samen, wat natuurlijk altijd een goed teken is.
Het helpt mij nog steeds om naar mijn ouders te kijken, hoe ze nu zijn, op de momenten dat ik terugdenk aan hoe het als gezin was. Ik zie dan hoe alles kan veranderen, hoe er mooie nieuwe dingen kunnen ontstaan uit akelige situaties. Ik zie dan hoe mensen kunnen veranderen, hoe ze iemand anders evenveel – of misschien nog wel meer – kunnen liefhebben.
Ik zie mijn ouders gelukkig zijn, en dat is iets wat mij ook weer een beetje gelukkiger maakt dan ik al ben. Ik zie liefde, nieuwe liefde. En liefde kunnen we in deze tijd altijd goed gebruiken.
Yannick (22)