Versneld volwassen
Alle apps op mijn telefoon heb ik inmiddels al bekeken. In spanning wacht ik af op bericht van mijn moeder. De huisarts heeft contact met haar opgenomen nadat zij heeft meegedaan aan een bevolkingsonderzoek, er zou een knobbeltje in haar borst zitten dat moet worden onderzocht. Vanaf half tien is mijn moeder al in het ziekenhuis, het is inmiddels een uur ’s middags en er is nog steeds geen diagnose vastgesteld. Om twee uur zal mijn moeder te horen krijgen wat het precies is. De spanning wordt mij te veel en ik besluit naar het ziekenhuis te fietsen. Ik ben net op tijd voor het gesprek. Helaas kan er geen diagnose gesteld worden. De arts vertelt dat er een stukje weefsel naar de patholoog is gestuurd en dat over twee dagen de uitslag daarvan binnen zal zijn.
Twee dagen later gaan we weer naar het ziekenhuis. Nu is er wel een diagnose. De knobbel is kwaadaardig en mijn moeder heeft borstkanker. Het is niet de eerste keer dat mijn moeder ziek is of geopereerd moet worden, dus in eerste instantie overvalt het nieuws mij niet. Pas als de arts begint over mogelijke chemotherapie, raak ik van slag. De arts geeft aan dat het belangrijk is om per stap te leven en te denken. De volgende stap is de operatie, na de operatie zal de tumor worden onderzocht en dan pas kan er een behandelplan worden opgesteld. We moeten wachten op een bericht van het opnamebureau, die zal de datum van de operatie doorgeven.
Mijn moeder is nogal chaotisch na het gesprek met de arts en ik heb daarom aangeboden om de familie en goede vrienden van mijn moeder op de hoogte te brengen. Nadat ik vrienden, broer en zussen van mijn moeder heb gebeld, breng ik ook mijn broertje en vader op de hoogte.
Waren mijn ouders nog getrouwd geweest dan zou het mijn vader zijn die mee was gegaan naar de afspraken, familie en vrienden op de hoogte had gebracht en mij had verteld van het nieuws. Maar mijn ouders zijn gescheiden. Mijn moeder heeft momenteel geen vriend en ik voel me als oudste dochter verantwoordelijk om deze taken op mij te nemen. Dus ga ik mee naar alle gesprekken, heb ik contact met haar vriendinnen over wie mijn moeder naar het ziekenhuis brengt, wie haar op kan halen en wie er mee gaat naar doktersafspraken.
Sinds mijn ouders gescheiden zijn, voel ik me voor heel veel dingen verantwoordelijk. Voornamelijk voor de zorg van mijn ouders. Zo ging ik op mijn manier voor mijn ouders zorgen, ik deed bijvoorbeeld heel braaf mijn huiswerk en deed goed mijn best op school, zodat mijn ouders zich daar geen zorgen over hoefde te maken. Want ze hadden al zorgen genoeg, namelijk de scheiding. Ook zorgde ik ervoor dat ik alles regelde rondom mijn studie en het moment dat ik uit huis ging, zodat mijn ouders zich daar niet over hoefden te buigen. Ze hadden namelijk al genoeg dingen aan hun hoofd, zoals de rechtszaken. Hierdoor ben ik naar eigen zeggen versneld volwassen en zelfstandig geworden.
Ik ben niet de enige. Ook andere kinderen van gescheiden ouders krijgen te maken met dingen die niet voor hen bedoeld zijn, zoals financiën, omgangsregelingen en rechtszaken. Doordat wij bezig zijn met deze problemen hebben wij geen tijd om kind te zijn en zorgen wij, op onze eigen manier, voor onze ouders en vaak ook voor broertjes of zusjes.
Ik weet dat ik inmiddels oud genoeg ben om aanwezig te zijn bij de doktersafspraken en mijn moeder bij te staan in deze moeilijke tijd. Maar dat maakt het er niet makkelijker op.
Anoniem