Mijn beste maatje

Als sinds mijn eerste levensjaar ben jij in mijn leven en sindsdien hebben we altijd alles samen gedaan en samen doorstaan. De meesten in mijn omgeving vinden overal wel iets van, maar jij niet. Jij luistert alleen maar. Dat is zo ontzettend fijn. Of nog beter gezegd: je luistert, terwijl ik niet eens iets hoef te zeggen. Alsof je mijn gedachten kan lezen.

Ik weet het nog als de dag van gisteren dat ik ’s ochtends wakker werd en je stiekem mee wou nemen naar school. Ook al was ik vier, acht, twaalf of zelfs zestien jaar oud. Ik stopte je soms na het ontbijt in mijn tas en tijdens de lunch op school zag ik je in mijn tas zitten. Dan voelde ik me even thuis.

Want waar jij bent, daar ben ik thuis. Ik ben nu 23 jaar en nog steeds kan ik tijdens zware of drukke dagen verlangen dat ik in mijn bed lig met jou in mijn hand. Ik weet het, je bent ‘maar’ een knuffel, maar laten we eerlijk zijn: in die tijden dat ik steeds maar moest verhuizen tussen papa, mama, mijn eigen kamer (en later mijn eigen studio), wilde ik me ook wel eens rustig voelen. Gewoon even helemaal niks aan mijn hoofd.

Duizendmaal dank voor alle rust.

Dewi (23)