Je eigen mening

Stel je voor: Je bent twaalf jaar en je krijgt op een dag een brief van de rechtbank dat je in de gelegenheid wordt gesteld om je mening te geven over de scheiding van je ouders. Wat doe je dan?

In het echtscheidingsconvenant van mijn ouders stond inderdaad dat ik mijn mening mocht geven, want ik was toen 13 jaar, maar een brief heb ik nooit ontvangen. Later hoorde ik van mijn ouders dat ze mij niet alleen naar een rechter wilde laten gaan. Ze wilden mij niet belasten en daarom hebben ze mij die brief niet laten lezen. Er was wel een ouderschapsplan met goede afspraken dus misschien hebben mijn ouders voor mij het juiste besloten. Maar dat hoeft natuurlijk niet altijd zo te zijn. In sommige scheidingen is het wel belangrijk voor een tiener om haar of zijn mening te geven.

Achteraf denk ik: Als ik wel mijn mening had gegeven dan had ik als puberende, onzekere tiener alleen, via de detectiepoortjes, naar de rechtbank gemoeten om vervolgens met een rechter te praten over ‘bij wie ik had willen wonen’. Maar weet je wel waar je wilt wonen als je ouders net gescheiden zijn? Is het niet veel beter om na de scheiding een kind in de gelegenheid te stellen om met een professional te praten? Iemand die getraind is in het praten met kinderen. Of misschien een vertrouwenspersoon van de familie? En dan op een neutrale plek en niet in zo’n enge rechtbank. Volgens mij is dat veel minder belastend voor kinderen. Dan kunnen ze op een veilige manier toch hun mening geven, waardoor ze gezien en erkend worden.

Want uiteindelijk is dat wat ik wel heb gemist tijdens en na de scheiding van mijn ouders. Gewoon iemand die vraagt hoe het met mij gaat.

Lisa (18)

Kijktip! Filmpje over het kinderverhoor.