De Meijertjes gaan scheiden
(Een opiniestuk over de smakeloze afvalcampagne van de gemeente Amsterdam)
Beste burgemeester Van der Laan,
Ik kan mij zo voorstellen dat u kostelijk gelachen heeft, aan tafel met het stadsbestuur. Die PR-mevrouw, die marketing-meneer van Amsterdam, nou, die kunnen er absoluut wat van. Een apart gevoel voor humor, dat zeker, maar ach- tegenwoordig moet reclame je raken, en daar zijn twee methodes voor: De methode ‘humor-zo-slecht-dat-het-goed-wordt’ en de ‘je-bereikt-slechts-iets-met-shockeren’-methode.
Ik moet het u nageven, het is niet makkelijk om deze twee methodes te combineren, maar bravo. Het is gelukt.
Iedereen weet hoe slecht het met onze aarde is gesteld. Het verval is al jaren aan de gang en wordt met de dag dringender. De ernst van oceaanvervuiling en klimaatopwarming is mijns inziens niet te verwaarlozen- Al Gore’s An Inconvenient Truth hakte er bij mij als 12-jarige aardig in, en de met plastic en olie bedekte diertjes die dagelijks op tv langs komen raken elke keer weer een gevoelige snaar. Zelfs de Nederlandse overheid begint de ernst van de situatie in te zien en probeert nu ook in actie te komen. Met het ‘verbeter de wereld, begin bij jezelf’-principe in het achterhoofd, wordt op dit moment in Amsterdam de focus gelegd op het belang van het scheiden van plastic afval.
Scheiden. ‘Hee, wat grappig,’ dacht de marketing-meneer/mevrouw van Amsterdam, toen hij/zij weer eens de Telegraaf opensloeg en las over de zoveelste echtscheiding van die-en-die semi-BN’er, ‘dat woord is hetzelfde als wat je met afval doet! Ik voel een oplossing van het campagne-vraagstuk opkomen…’ En voilà. De nieuwe campagne ‘Amsterdam gaat scheiden’ was geboren.
Met grote posters, internetreclames en als ik het mij goed voor de geest haal ook tv-reclames, wordt alles op alles gezet om de mensen met teksten als “De Meijertjes gaan scheiden” lekker hun plastic afval in een ander bakkie te laten gooien.
Humor. Humor? Niet voor mij. Elke keer als ik zo’n poster zie schrik ik, en moet ik even slikken- om me daarna boos en gekwetst te voelen en hard de andere kant op te lopen. Proficiat, het shockeren is gelukt.
Even wat feitjes; bijna 1 op de 3 huwelijken loopt op de klippen. Alsof dat nog niet schrikbarend genoeg is, is het effect op kinderen ook niet te min. Naast alle onaangetoonde psychische problemen, is uit onderzoek gebleken dat kinderen van gescheiden ouders gemiddeld 5(!) jaar eerder sterven dan kinderen wiens ouders bij elkaar zijn gebleven.
Scheidingen zijn geen laughing matter. Scheidingen zijn serieus, scheidingen zijn een groot probleem en voor veel mensen een erg gevoelig probleem.
Ontelbaar veel kinderen hebben last van een scheiding, last die ze niet zouden mogen dragen. De gemeente lijkt met deze absurde ‘humor’ de ernst van scheidingen teniet te doen ten behoeve van een ander soort ernstige zaak. De ene zaak wegwuiven om de ander te promoten lijkt me niet helemaal wat een gemeente hoort uit te dragen.
Burgemeester van der Laan, ik wil u van harte uitnodigen om eens met ons, kinderen van gescheiden ouders, te komen praten. Wellicht samen met de marketing-meneer/mevrouw. Lacht u dan nog steeds zo kostelijk om deze hilarische campagne?
Met vriendelijke groet,
Mylène