Crisis

Iris van Spierenburg
08 sep 2014

In een café waar ik altijd kom, sippend aan het drankje dat ik altijd drink, las ik een tijdschrift dat ik nooit lees. Het is zo’n typisch vrouwentijdschrift, voor ‘sexy, hippe, kekke, open-minded vrouwen’ die met zo min mogelijk moeite zo veel mogelijk willen genieten van het leven. Een doelgroepomschrijving die eigenlijk nog nietszeggender is dan de naam. Het tijdschrift stond vol artikelen over diëten, columns van hippe huisvrouwen, interviews met knappe mannelijke semi-BN’ers en real-life. Het ideale tijdschrift voor het doden van je toch-al-niet-zoveel-beschikbare tijd.

Er was één artikel wat mijn aandacht trok. Een real-life verhaaltje, zo’n semi-shockerend ding over een onderwerp waar we graag over lezen, omdat we allemaal graag willen dat het ons niet overkomt. Het verhaal van een vrouw in een vervelende situatie (zoals meestal het geval is bij dit soort artikelen), zodanig opgeschreven dat het lijkt alsof zij het je hoogstpersoonlijk vertelt. Net echt.

Maar nu even zonder grappen: Deze vrouw zit oprecht in een vervelende situatie. Zij heeft namelijk 15 jaar een leuke relatie gehad met een leuke man, waarin zij samen een huisje kochten. Maar helaas: De crisis sloeg toe en deed dat niet zacht, al helemaal niet op de huizenmarkt. Hun huis viel niet te verkopen, met als gevolg dat zij nu al jaren samen met haar ex in één huis woont.

Het zette me aan het denken. Hoe veel kinderen zitten er wel niet in zo’n situatie? Ouders die eindelijk beslissen te gaan scheiden, wat vaak ergens wel een opluchting is, maar niet weg kunnen. Aan elkaar vast zitten door voorwaarden, contracten en financiële crises. Ongewenst aan elkaar verbonden, zonder weg te kunnen, zonder elk je eigen kant op te kunnen gaan.

Hoe zou het zijn voor een kind? Wetende dat je ouders, die jou samen gecreeërd hebben, opgevoed hebben, niet meer met elkaar samen willen- maar ook niet weg kunnen? Alsof een scheiding niet al heftig genoeg is, zorgt dit voor extra spanningen en een nog onaangenamere sfeer dan er al is.

De crisis raakt iedereen.

Mylène