Miriam (36) in Vragen van ouders
Rustig praten
Hallo, Ik ben vijf jaar geleden gescheiden. Ik heb een dochter (11) en zoon (8). Dochter woont bij vader omdat ze dat zelf wou. Ik heb daar vrede mee omdat ik weet dat ze daar gelukkig is. Wel vind ik het vervelend dat er zich continu situaties voor doen waarin vader mijn dochter betrekt. Indien hij een conflict heeft met mij of boos is op mij betrekt hij haar daar altijd in. Hij maakt mij zwart ten op zichtte van haar. Ik vind dit als moeder erg lastig. Ik communiceer open naar mijn kind. Al vraag ik vader altijd duidelijk om met mij te communiceren en mijn dochter er niet in te betrekken. Ik vind dit lastig. Ik zie dat mijn dochter wordt opgestookt, niet weet wat ze met haar gevoelens moet en mij ziet ze als een slechte moeder. Bovendien heeft ze de indruk dat ik haar niet wil. Haar broer voortrek en haar niet gelijk behandel. Ik praat daar regelmatig over met haar en vraag dan naar haar gevoel etc. Toch blijft ze zich negatief naar mij opstellen en komt dat onze band niet ten goede. Bovendien wordt ze ook boos als ze buiten de vaste opvangdagen niet bij mij kan komen. Zij vraagt heel veel tijd en aandacht 24/7 ik wil graag helpen met opvang maar de hoofdtaak ligt bij vader. Bovendien moet ik gewoon echt werken. Ik werk thuis en deel mijn tijd dan zo in dat zij ook aandacht krijgt. Toch vind ze mij dan een slechte moeder en krijg ik allerlei verwijten naar mijn hoofd geslingerd. Kunnen jullie mij advies geven ? Hoe kan ik rustig met haar praten?
Hoi Miriam,
Dit klinkt als een ontzettend vervelende situatie, ik kan me goed voorstellen dat je niet goed weet wat je moet doen. Ik heb zelf het geluk gehad dat mijn ouders tot mijn latere tienerjaren vrij neutraal met elkaar omgingen en elkaar niet zwartmaakten waar ik bij was. Ik denk dat het voor je dochter heel moeilijk is om hiermee om te gaan, want ze is pas 11 en ze krijgt van jullie allebei eigenlijk verschillende signalen: volgens jou stookt haar vader haar op tegen jou, en vervolgens krigjt ze van jou waarschijnlijk een reactie die daar tegenin gaat. Dat zal voor haar waarschijnlijk heel verwarrend zijn. Als ik terugkijk naar hoe ik op mijn 11e was, dan weet ik dat ik daar zelf niet mee om had kunnen gaan. Pas toen ik rond de 17/18 was gingen mijn ouders iets vrijer over elkaar praten en zelfs tóén vond ik het heel moeilijk om hier mee om te gaan en het allemaal een plekje te geven. Daar komt nog bij dat ze nu waarschijnljik de puberteit ingaat, wat sowieso voor iedereen een moeilijke tijd is.
Toch vraag ik me iets af: hoe is destijds afgesproken dat zij bij haar vader ging wonen? Hebben jullie daar toen lang over gepraat? Hebben jullie tussentijds geëvalueerd en de afspraken aangepast? Wat ik probeer te zeggen is dat ze misschien ook het gevoel kan hebben dat je haar te makkelijk bij haar vader hebt laten wonen en dat je haar dus niet thuis wil hebben. Het zou kunnen dat ze dat idee om een of andere reden heeft gekregen, bijvoorbeeld omdat je, in haar ogen, te snel ‘ja’ hebt gezegd, te weinig door hebt gevraagd of zoiets dergelijks. Als ze zich zo zou voelen dan zou dat kunnen verklaren waarom ze boos wordt als je haar niet extra dagen wil zien en waarom ze om aandacht vraagt: omdat ze misschien gewoon meer affectie en een gevoel van liefde wil hebben en zich nu onzeker voelt, omdat ze het gevoel heeft dat je meer van haar broer houdt dan van haar. Dit zijn echt gevaarlijke gevoelens voor een kind om te hebben. Voor mijn vader was ik altijd het ‘voorbeeld’ ten opzichte van mijn zusje die alles verkeerd deed; dit heeft echt problemen opgeleverd voor mijn relatie met mijn zusje, maar heeft er ook tot geleid dat mijn vader en mijn zusje elkaar niet meer zien.
Aan het gedrag van haar vader kun je zelf weinig doen, maar een andere optie zou eventueel ook therapie kunnen zijn. Ik heb zelf in therapie gezeten en het was voor mij echt fijn om te kunnen praten met iemand die compleet buiten het probleem stond, omdat ik zelf altijd zoek naar goedkeuring van de mensen waar ik om geef. Dit is echter iets wat je met een huisarts zou kunnen bespreken en vooral ook met je dochter zelf (want het heeft geen zin als zij er niet open voor staat).
Veel succes!
Hilde
Hoi Miriam,
Wat goed dat je de weg naar het forum hebt weten te vinden en dat je direct zo open en eerlijk bent. Als kind van gescheiden ouders kan ik mij jou situatie en die van je kinderen goed voorstellen. Mijn ouders waren ook erg goed in elkaar zwart maken waar wij bij waren. Toen mijn broer en ik wat ouder waren, zo rond de leeftijd van jouw dochter, zaten wij een beetje in dezelfde situatie. De een leek meer zijn draai te vinden bij vader en de ander bij moeder. Waren we bij de ander dan was er vaak strijd en werden de dingen ook gezegd die jouw dochter nu naar jou benoemt. Het hielp denk ik ook niet echt mee dat we inmiddels pubers werden en ons daarom al wat afzette tegen onze ouders én dat wij dat samen ook heel goed konden ;).
Wat je zou kunnen proberen is om haar te vragen hoe zij de situatie ziet en wat ze graag anders zou willen. Het is fijn dat je als kind kunt meedenken in een oplossing, dan heb je namelijk het gevoel dat je ouders naar je luisteren. Maar het is ook fijn als zij weet hoe jij er tegenaan kijkt en wat het met jou doet. Misschien kun je daarbij nog afspreken dat jullie er alleen over praten als het op een positieve manier kan.
Hopelijk kun je hier voor nu even mee op weg. Het is geen makkelijke opgave, maar met kleine stapjes komt er weer rust.
Heel veel succes, Miriam en laat het vooral weten als we je nog meer kunnen helpen!