Henk (46) in Vragen van ouders
Onrust
Beste Villapinedo
Ik ben de vader van drie kinderen (12 16 en 19). Gescheiden (helaas een slepende vechtscheiding) in 2015
Eigenlijk is het nu 5 jaar later nog niet veel beter.
Mijn ex probeert eigenlijk via de kinderen zoveel mogelijk onrust te creëren.
Ze zet de kinderen nu op tegen mijn vriendin. Ze verdraaid en bedreigt mijn vriendin enz.
Ik ben eigenlijk opzoek hoe dit aan te pakken.
Mijn ex is een Narcist dus die gaat niet luisteren.
Mijn kinderen wil ik er eigenlijk niet mee belasten.
Al denk ik dat ik wel tegen mijn kind van 19 een gesprek hierover kan aangaan. Al is het wel moeilijk, want daar zal ik tegen moeten vertellen wat hun moeder allemaal doet. Hoe ze daar op zal reageren weet ik niet. Ze zal daardoor zeker het gevoel hebben er tussen in te staan.
Misschien hebben jullie wat tips.
Beste Henk,
Bedankt voor je bericht op het forum. Wat een lastige situatie zeg! Fijn dat je dit hier deelt en zo goed probeert na te denken over hoe dit aan te pakken. Je schrijft dat de moeder van je kinderen via hen veel onrust probeert te creëren en hen op zet tegen jouw vriendin. Dat is voor jou en je vrienden naar, maar ook zeker voor de kinderen inderdaad.
Zelf geef je al aan dat je de kinderen er niet mee wilt belasten en ik snap goed dat je dat zegt. Dit is ook wel een gevoelig onderwerp, dat herken ik ook bij mezelf. Zo is het bij mij zo dat mijn vader best weleens nare dingen heeft gedaan, maar dat vind ik zelf (uit loyaliteit) al moeilijk om uit te spreken laat staan dat ik het kan hebben dat mijn moeder het zegt. Ook al zegt ze soms dingen die wel kloppen, die ik zelf ook vind, het blijft moeilijk. Het is toch mijn vader. Ik lees je overweging om een gesprek aan te gaan met je kind van 19, waarbij je schrijft te moeten vertellen wat moeder allemaal doet. Op basis van mijn eigen ervaring die ik al deelde, lijkt vooral dat laatste me iets ingewikkelds waarbij ik me niet snel een positieve afloop kan voorstellen. Maar een gesprek aangaan (zonder uit jezelf te benoemen wat moeder allemaal doet) vind ik zo’n gek idee nog niet. Als ik terug kijk vond ik, hoe tegenstrijdig dit misschien ook mag klinken, het ook moeilijk dat ik vaak geen erkenning kreeg voor de nare dingen die mijn vader deed. Er werd ook heel vaak niet over gesproken, waardoor ik er vooral zelf mee zat en soms zelfs aan mezelf begon te twijfelen. Is het dan mijn schuld? Wat ik heel prettig vond is dat een vriendin van mijn vader mij eens vroeg hoe het eigenlijk allemaal voor mij was. Dat was de eerste keer dat iemand mij dat vroeg en juist de zo globale vraag maakte dat ik het een hele fijne uitnodiging vond om eerlijk te zeggen dat ik sommige dingen ook best moeilijk vond. Het was het begin van een fijn en waardevol gesprek. Als ik me zo in jouw kinderen probeer te verplaatsen, kan ik me voorstellen dat dit voor hen ook heel fijn kan zijn. Wie weet komt er zo iets op gang waar jullie verder mee kunnen. Probeer daarbij wel voorzichtig te blijven en bijvoorbeeld geen verwijten te maken (wat heel begrijpelijk heel moeilijk kan zijn in deze situatie!), want dat had op mij juist vaak het effect dat ik dichtsloeg.
Ik hoop dat je hier iets aan hebt en wens je veel succes! Hopelijk wordt het snel voor jullie allemaal een stukje prettiger.
Liefs,
Lotte
Beste Henk,
wat fijn dat je het forum hebt weten te vinden. Jullie situatie klinkt erg lastig, dus ik kan me voorstellen dat je niet zo goed weet wat je moet doen.
Vanuit je bericht lijkt het erop dat je boos bent op je de moeder van je kinderen, klopt dat? Je geeft aan dat ze de kinderen tegen je vriendin op zet, waarom denk je dit? Hebben je kinderen hier iets over gezegd, of doet ze het waar jij bij bent? Toen ik een tiener was kreeg mijn vader een nieuwe vriendin en ik kon niet altijd even goed met haar omgaan. Ik was soms best wel boos en gekwetst over dingen die zijn nieuwe vriendin tegen mij zei. Mijn moeder had hier niets mee te maken, voor mij was het gewoon lastig dat er opeens een nieuw iemand was de rol van “moeder” probeerde te spelen.
Je zegt het eigenlijk zelf al: als je dit met je kind van 19 gaat bespreken is de kans groot dat ze voelt dat ze er tussenin staat. Ik zou hier heel, heel voorzichtig mee zijn! Ik zou je ten sterkste afraden om alles wat haar moeder heeft in een adem tegen te spreken en zeg vooral geen negatieve dingen over haar. Soms zegt mijn vader negatieve dingen over mijn moeder en dan voel ik me daar heel schuldig over omdat ik er tussen zit. Het is nog moeilijker om van twee kanten verschillende verhalen te horen, want dan heb je als kind echt het gevoel dat je een kant moet kiezen. Belast je kinderen er niet mee, maar ben er voor ze. Steun ze enkel met positiviteit. Jij moet er 100% voor je kinderen zijn. Toen mijn vader een nieuwe vriendin kreeg voelde het opeens alsof zij veel belangrijker was, dat gevoel is echt verschrikkelijk voor een kind. Luister naar wat je kinderen zeggen dat ze van je nodig hebben, dat is veel beter voor de lange termijn.
Op de website van Villa Pinedo staan een aantal open brieven die nuttig kunnen zijn. Lees zelfs een die aan alle ouders, verwijs je kinderen naar de open brief voor kinderen van gescheiden ouders en geef je vriendin de brief voor nieuwe partners. https://www.villapinedo.nl/open-brieven/ Hopelijk kunnen jullie elkaar zo beter begrijpen. Ik hoor graag hoe het verder gaat.
Groet,
Hilde
Beste Henk,
Wat een rotsituatie voor jou, jouw vriendin, maar zeker ook de kinderen. Heel fijn dat je je vraag op het forum wil stellen.
Ik lees in je bericht dat jouw ex je vriendin bedreigt, dat klinkt alsof ze dat richting jullie doet, en niet via de kinderen. Begrijp ik goed dat ze de kinderen opstookt tegen jouw vriendin door verhalen te verdraaien?
Ikzelf heb hier geen directe ervaring mee, want mijn ouders hebben dit niet gedaan, maar de moeder van mijn bonusbroer en -zus heeft dit wel gedaan richting hen. Mijn moeder en mij zwartmaken. Mijn bonusbroer is na verloop van tijd nooit meer gekomen en ik heb hem inmiddels meer dan 5 jaar niet gesproken. Als ik hem tegenkom in de stad, negeert hij mij en loopt hij mij voorbij. Mijn bonuszus laat zich gelukkig niet beïnvloeden. Voor mijn bonusvader vind ik dit enorm rot, hij ziet of spreekt zijn eigen zoon nooit.
Zoals je heel goed beschrijft, is het goed om de kinderen hier niet mee te belasten. Mijn tip is ook om dit vooral niet te doen. Jouw ex kan dan een narcist zijn, maar jullie hebben samen drie mooie kinderen, die niet de dupe mogen zijn van jullie onderlinge spanning. Misschien kun je een gesprek met haar aangaan en na een halfuurtje bijvoorbeeld ook je vriendin erbij vragen. Dan kun je eerst één op één bespreken wat het met jouw relatie met je kinderen en met je vriendin doet, en als je vriendin erbij komt, kan zij ook vertellen wat het met haar doet. Op die manier voelt je ex zich niet meteen in een hoekje gedreven en is het niet twee tegen één.
Ik hoop heel erg voor de kinderen dat jullie dit met zijn drieën kunnen oplossen, want jullie zijn de volwassenen in dit verhaal. Veel succes!
Groetjes Anne