<p>Het help goed ik ga dit zeker doen bedankt</p>

<p>Heel erg bedankt ik ga ze gebruiken😁👁 👁 </p>

Hey jij!

Het kan best lastig zijn om steeds tussen de huizen van je ouders te wisselen. Wij hebben dit zelf ook meegemaakt en weten hoe dat voelt. Daarom hebben we speciaal voor jou de tips op een rijtje gezet die ons hebben geholpen en het wisselen makkelijker maakte. Misschien helpen ze jou ook wel!

Je kunt ook altijd naar ons <a href="/forum">Forum</a> gaan met je vragen of een <a href="/ik-wil-een-buddy">Buddy</a> aanvragen voor extra steun!

Liefs van ons 🫶

Tips voor het wisselen tussen 2 huizen

<p>Ik was 3 jaar toen mijn ouders uit elkaar gingen. Ik kan me niet veel van die tijd herinneren, maar ik weet nog wel hoe het voelde. Er veranderde iets heel groots, terwijl ik eigenlijk te klein was om precies te begrijpen wat er gebeurde.</p><h2>MIJN OUDERS HADDEN GEEN RUZIE</h2><p>In de jaren na de scheiding zei iedereen altijd dat ik "geluk had" omdat mijn ouders geen ruzie hadden. En dat was ook zo. Ik kan me maar weinig momenten herinneren waarop ik mijn ouders ruzie heb horen maken. Ze waren lief tegen elkaar, praatten normaal met elkaar en kwamen samen naar gesprekken op school. Daardoor voelde ik me veilig.</p><h2>HOE KAN IK VERDRIETIG ZIJN ALS ALLES GOED LIJKT?</h2><p>Toch had ik soms dat kleine, onverklaarbare gevoel in mijn buik. Nog steeds, na 22 jaar. Ik vond het moeilijk om te begrijpen waarom ik dat voelde. Hoe kun je verdrietig zijn als alles eigenlijk goed gaat? Ik dacht vaak: "Ik mag dit niet voelen. Er zijn kinderen bij wie het veel erger is." Maar dat gevoel ging niet weg, ook al dacht ik dat. Het bleef gewoon.</p><h2>HET VERLANGEN NAAR 1 PLEK</h2><p>In beide huizen had ik mijn eigen slaapkamer, eigen tandenborstel en hoekjes waar mijn speelgoed lag. Mijn ouders wilden dat ik me bij beide thuis zou voelen. Ik stond nooit tussen hen in en ik voelde altijd dat ze hun best deden om alles zo te doen dat het voor mij het fijnst was. Toch was er soms dat moment dat ik met mijn tas bij de deur stond en dacht: "Waarom kan ik niet gewoon op één plek blijven?"</p><h2>MOEITE MET PRATEN OVER MIJN GEVOELENS DOOR DE SCHEIDING</h2><p>Toen ik jong was, vond ik het moeilijk om over mijn gevoelens te praten. Ik wilde niemand verdrietig maken, want zij deden toch hun best om alles goed te doen? Dus ik hield het voor mezelf. Misschien herken je dat wel, dat je iets voelt maar je mond dicht houdt omdat je iemand anders niet wilt lastigvallen. Pas toen ik ouder werd, begreep ik dat gevoelens niet altijd logisch zijn. Je kunt blij én verdrietig tegelijk zijn. Je kunt dankbaar zijn dat je ouders geen ruzie maken, en dat ze liefdevol uit elkaar zijn gegaan. Maar je mag ook verdrietig zijn omdat je niet in een huis met beide ouders woont. Je kunt het fijn hebben in twee huizen én soms wensen dat je ouders nog samen waren. Dat is geen rare gedachte. Dat is menselijk. Dat is normaal.</p><p>Hoe ouder ik werd, hoe makkelijker het werd om over mijn gevoelens te praten. Dit had ik vooral met mama. Samen met haar kon ik praten over wat ik voelde. Zij heeft me altijd gerustgesteld dat mijn gevoelens er altijd mochten zijn. We gingen ook vaak met z’n drieën praten en samen zoeken naar oplossingen: wat kunnen we doen zodat het nóg fijner is voor mij?</p><h2>IEDEREEN BELEEFT EEN SCHEIDING ANDERS: JOUW GEVOELENS ZIJN BELANGRIJK</h2><p>Iedereen beleeft een scheiding anders. Wat jij voelt, hoort bij jouw verhaal. En jouw verhaal is net zo waardevol als dat van anderen. Soms ben je verdrietig, soms opgelucht. Misschien weet je soms niet goed wat je voelt, ook dat is oké. Misschien ben je soms moe van het regelen, of baal je omdat je dingen in het andere huis hebt laten liggen. Misschien ben je blij dat je ouders nu gelukkiger zijn, maar verlang je soms toch terug naar één huis, één woonkamer, één eettafel. Mijn ouders kunnen nu nog steeds met elkaar praten, ik zou zelfs zeggen dat ze nu echt vrienden zijn. Dat vind ik fijn om te zien. Maar dat betekent niet dat mijn verdriet nooit heeft bestaan. Het betekent alleen dat alles naast elkaar mag bestaan: liefde, gemis, blijdschap en verwarring.</p>

Een positieve scheiding en toch verdriet voelen

<p>Graag deel ik mijn verhaal met jullie: over de scheiding van mijn ouders, en hoe ik daar nu jaren later op terugkijk.&nbsp;</p><h2>STILLE SCHEIDING</h2><p>Ik was 16 of 17 toen mijn ouders uit elkaar gingen, maar het zat er al een hele tijd aan te komen. Het was een ‘stille’ scheiding: ze hadden weinig échte ruzie en probeerden de spanning zo veel mogelijk verborgen te houden voor mij en m’n zusjes. Maar je kon altijd voelen dat er iets niet goed was. ’s Nachts hoorde ik ze boos praten in bed; ik kon er niet van slapen. 's Ochtends keken ze elkaar dan niet meer aan.</p><h2>BIJDEHAND EN BRUTAAL</h2><p>Maar ze vertelden nooit wat er aan de hand was. En ik durfde dat ook niet te vragen. Het viel me wel op dat mijn papa en mama elkaar geen knuffel meer gaven als ze ’s avonds thuiskwamen, zoals de ouders van vrienden dat wel deden, met een dikke zoen erbij. Ik durfde niet te denken dat het misschien niet goed zou gaan tussen mijn ouders, dus stelde ik de moeilijke vragen niet. Ik verstopte mijn gevoelens: ik huilde niet en werd niet boos.</p><p>Ook op school zag niemand het aan me. Ik had het er niet over met vrienden en was heel bijdehand en brutaal tegen de leraren. Zo kon ik de spanning van thuis toch nog een beetje kwijt. Maar niemand zag dat ik aan het lijden was.</p><h2>IK VOELDE ME VERLOREN</h2><p>Ik gaf mezelf de schuld van de spanning thuis. Ik probeerde controle te houden door voor iedereen lief te zijn en het huis opgeruimd te houden. Zelfs toen mijn vader op kerstavond bij uitzondering uit zijn dak vloog en zei dat hij weg van ons wilde, probeerde ik iedereen in het gezin nog steeds te beschermen door iedereens verdriet op te vangen. Ik voelde me zó verloren, maar dat begreep ik nog niet zo goed. Ik weet niet waar ik was in die tijd, maar ik weet wel dat alles heel veel pijn deed. Ik leed in stilte.</p><p>Zucht, ik ben blij dat dat achter de rug is. Nu, bijna tien jaar later, voel ik me weer goed, en eigenlijk al een hele tijd. Vanaf het moment dat mijn ouders écht uit elkaar waren, toen mama ergens anders ging wonen, kon ik weer ademen. Ik kon gaan helen. Er kwam langzaamaan weer ruimte voor me om te bestaan. Door de juiste stappen te zetten, kan ik nu toch zeggen dat het hartstikke goed met me gaat.&nbsp;</p><h2>VOOR MEZELF TE LATEN ZORGEN</h2><p>Wat ik het állermeeste gemist heb in die lastige tijd, was een schouder om op te kunnen leunen. Omdat papa en mama het zelf zwaar hadden, lukte het ze niet om emotioneel beschikbaar voor mij te zijn. Dat is niet hun schuld, ik heb de liefste ouders op de wereld. Maar het is al helemaal niet mijn schuld. Ik was een kind dat liefde en aandacht had verdiend, zoals elk kind dat verdient.&nbsp;</p><p>Na de scheiding ben ik langzaam de stap gaan zetten om voor mezelf te laten zorgen door andere mensen. Ik ging op eigen initiatief naar de psycholoog en vroeg mijn vrienden om hulp toen het niet goed met me ging. Dat was echt dood- en doodeng, het voelde alsof de grond onder mijn voeten vandaan verdween. Ik schreef een appje naar mijn vrienden met een vraag om hulp en wachtte vol spanning op antwoord. En wat bleek? Ze wilden me allemaal komen helpen, zo snel mogelijk. Even later stond er een vriend voor de deur. Ik was zo blij dat hij er was dat ik huilend in zijn armen viel. Ik liet langzaam weer voor me zorgen, en durfde langzaam weer op anderen te bouwen en vertrouwen.</p><h1>MIJN GROOTSTE TIP</h1><p>Of het nou een goede vriend is, een mentor op school, of een <a target="_blank" rel="noopener noreferrer nofollow" href="http://www.villapinedo.nl/ik-wil-een-buddy"><u>online-Buddy van Villa Pinedo</u></a>: allemaal kunnen ze je helpen. Want ieder kind verdient steun en een plek om gewoon weer kind te zijn, een plek waar het niet als jouw schuld voelt. Want dat is het niet. Je hoeft het niet alleen te doen.</p><p>Mijn grootste tip: zoek wat extra steun bij mensen die je kunnen helpen, ook als dat even niet papa en mama zijn. Uiteindelijk gaat ook elke stomme dag, elke stomme week en elke stomme koude winter voorbij. En dat gaat in mijn ervaring alleen maar sneller als je (op jouw eigen tempo) zoekt naar hulp, naar een warme knuffel of wat lieve, zachte woorden. Dan zal jij, net als bomen in de lente, alleen maar sneller gaan bloeien.</p>

Door de scheiding van mijn ouders kon ik weer helen

<p>Wij zijn Sharon en Dennis. Toen onze ouders gingen scheiden waren we 14 en 11 jaar oud. Sharon zat in de tweede klas van de middelbare school en Dennis zat in groep 7. Inmiddels zijn we ruim 10 jaar verder, maar de scheiding is nog altijd iets wat in ons dagelijks leven meespeelt.</p><p>Wat veel mensen niet altijd beseffen, is dat kinderen binnen één gezin een scheiding totaal anders kunnen beleven. Dat gold ook voor ons. Daarom hebben we dezelfde vragen beantwoord, afzonderlijk van elkaar. Zo willen we laten zien dat het niet gek is als jij dingen anders voelt of ervaart dan je broer, zus of iemand anders in je omgeving.</p><h2>HET MOMENT ZELF: TOEN WE HET HOORDEN</h2><p>We weten allebei nog precies waar we waren toen het nieuws kwam. We zaten thuis in de woonkamer. Onze moeder riep ons naar beneden omdat ze iets wilde bespreken. Toen we naast onze ouders op de bank zaten, vertelde papa dat ze uit elkaar zouden gaan. “De liefde is er niet meer,” zei mama. Onze vader was daarna vooral heel stil. Mama heeft nog tijd genomen om dingen uit te leggen.</p><p><strong>Sharon:<br></strong> “Voor mij voelde het alsof er ineens een spanning van mijn schouders gleed. Ik zei zelfs dat het een opluchting was. Ik had al zo lang gevoeld dat er iets speelde. Nu wist ik eindelijk wat het was.”</p><p><strong>Dennis:<br></strong> “Ik was nog te jong om precies te begrijpen wat er veranderde. Ik voelde vooral dat het iets verdrietigs was, omdat iedereen huilde. Ik huilde mee, maar echt snappen deed ik het nog niet.”</p><p>In die eerste periode had Sharon vooral angst om haar vertrouwde leven kwijt te raken: haar school, haar stad, haar vrienden. Dennis was vooral bezig met heel praktische dingen: hij dacht dat hij voortaan al zijn speelgoed mee moest nemen bij elke wissel.</p><h2>DE VERANDERINGEN NA DE SCHEIDING</h2><p>In het begin veranderde er voor Sharon nog niet zo veel: “Onze vader woonde nog twee maanden thuis, totdat hij een eigen plek vond. Toch voelde alles anders: de spanning, het ongemakkelijke langs-elkaar-heen-leven, het feit dat onze ouders ineens elk een eigen slaapkamer hadden. Ze aten ’s avonds nog wel samen, maar het gezinsgevoel was weg.”</p><p>Voor Dennis veranderde er juist weinig in zijn gevoel. Hij had nooit een hechte band met papa en toen hij uit huis ging voelde zijn dagelijks leven niet ineens anders. Wat wel veranderde, was dat het huis van papa nooit als thuis voelde: “Er stond bijna niets van mij, behalve een bed en een kast." Hij verveelde zich, trok zich terug in zijn kamer en voelde zich daar heel alleen.</p><p>Aan de wisseldagen moest Sharon het meest wennen. Opeens moest ze nadenken over welke boeken of spullen ze mee moest nemen. “Gelukkig woonde onze vader dichtbij, dus vergeten dingen ophalen kon nog." Dennis vond de wissels vooral lastig omdat hij zich niet thuis voelde in het huis van onze vader. Dat gaf schuldgevoelens, omdat hij dacht dat hij papa moest missen, maar dat deed hij niet. “Ik durfde dit niet te vertellen, omdat er een strijd gaande was in mijn hoofd.”</p><p>Wat voor allebei meeviel, was iets wat ze vooraf niet hadden verwacht. Voor Sharon viel de scheiding zelf uiteindelijk minder zwaar dan gedacht. De rust die ontstond was fijn en het alleen zijn soms ook. Voor Dennis was het een opluchting om uiteindelijk te kunnen toegeven dat hij papa eigenlijk niet miste.</p><p>Wat gelukkig hetzelfde bleef? Voor Sharon was school haar veilige plek. Het was haar thuis-weg-van-thuis, waar ze zichzelf kon zijn en haar hoofd even kon leegmaken. Dennis noemt direct zijn zus: Sharon was degene die er altijd was, precies zoals hij haar nodig had. Pas later besefte hij hoe belangrijk die aanwezigheid was.</p><h2>WIJ ALS BROER EN ZUS</h2><p>Praten met elkaar ging soms wel, soms niet. Sharon voelde zich verantwoordelijk voor Dennis. Ze checkte vaak hoe het met hem ging, maar vond het lastig om zelf haar gevoelens bij hem kwijt te kunnen. Dennis leunde juist enorm op Sharon. In een periode waarin alles instortte, was zij zijn enige constante.</p><p>“We beleefden het allebei totaal anders. Ik keek vooral vanuit gebeurtenissen en logica; Dennis voelde veel meer vanuit zijn binnenwereld en had een heel andere band met onze vader. Soms begreep ik zijn perspectief niet en voelde het alsof hij een ander verhaal vertelde over dezelfde situatie.” vertelt Sharon. Voor Dennis voelde het alsof Sharon alles makkelijker vond en dat zorgde voor strijdgevoelens, deels door het leeftijdsverschil, deels door zijn eigen onzekerheden.</p><p>Nu we ouder zijn, kunnen we elkaars proces veel beter zien. Sharon heeft geleerd dat Dennis op een heel andere manier naar de wereld kijkt. Dennis heeft geleerd dat iedereen dingen op zijn eigen tempo en op zijn eigen manier doorloopt. “We groeien langzaam toe naar een dieper begrip van elkaar, precies omdat we zo verschillend zijn." zeggen ze samen.</p><h2>TERUGKIJKEN MET DE OGEN VAN NU</h2><p>Met de kennis van nu snappen we dingen die we toen niet konden begrijpen.</p><p><strong>Sharon:<br></strong> “Ik begrijp nu beter hoe liefde werkt, wat communicatie betekent en hoe zwaar het is als dat stuk in een relatie ontbreekt. Door mijn eigen relaties snap ik beter waarom papa en mama uit elkaar zijn gegaan.”</p><p><strong>Dennis:<br></strong> “Ik heb geleerd dat een scheiding iets is dat je overkomt. Ik kon er niets aan veranderen en dat maakte me boos. Pas later begreep ik dat je alleen invloed hebt op hoe je ermee omgaat.”</p><p>We zijn er allebei sterker door geworden. Sharon voelt zich zekerder in haar werk als leraar: ze schrikt niet van moeilijke verhalen van leerlingen en kan vragen stellen die ertoe doen. Dennis zegt dat de scheiding hem dichter bij onze moeder en Sharon heeft gebracht. En dat er eindelijk ruimte is om dingen een plek te geven.</p><p>Wat we van elkaar geleerd hebben, is misschien wel het mooist. Sharon ziet hoeveel kracht Dennis bezit, ondanks alles wat op zijn bordje lag. Dennis heeft van Sharon geleerd dat je niet op impuls hoeft te reageren, maar eerst kan denken en dan doen.</p><h2>VOOR JOU, ALS KIND MET GESCHEIDEN OUDERS</h2><p>We hopen dat jij je door ons verhaal gehoord voelt. Je bent niet alleen. En het is écht normaal dat jij dingen anders ervaart dan je broer of zus.</p><p>Iedereen verwerkt een scheiding op zijn eigen manier. En geen enkele manier is fout.</p><p>Wil je praten met iemand die jouw situatie écht begrijpt? Meld je dan aan voor een online-Buddy bij Villa Pinedo. Er is altijd iemand die naar je wil luisteren.</p>

Tips voor het wisselen tussen 2 huizen

DEEL deze video MET ANDEREN

DOOR : MISHA & SÓLEY | FOTO: BEELDBANK VILLA PINEDO

Reacties (2)

📄 Laat een reactie achter!

Relevante blogs of vlogs

👂🏼 Deze video downloaden

Contact

Socials