Isa geeft in deze video drie tips over hoe je het beste met (nieuwe) stiefouders om kunt gaan.

Hoe overleef je je stiefouders? Isa geeft tips

Begin vierde klas was een moeilijke periode in mijn leven. Corona had alles op z’n kop gezet: lessen waren online, contact met vrienden waren anders en ik verloor vaak de motivatie om mijn schoolwerk bij te houden. Alsof dat nog niet genoeg was, kwam ik er in diezelfde periode achter waarom mijn ouders eigenlijk waren gescheiden. Dat bracht heel veel vragen, verdriet en verwarring met zich mee. Ik voelde me vaak verdwaald, alsof ik de grip op alles kwijt was.Maar midden in die chaos was er één persoon die altijd voor mij klaarstond: mijn mentor. Drie jaar lang, vanaf de vierde klas, heeft zij mij begeleid, gesteund en geholpen om alles weer een beetje op de rails te krijgen.<h2>GESPREKKEN DIE ERTOE DEDEN</h2>Ik weet nog goed dat ik vaak met haar gesprekken had, soms gepland, soms spontaan. Gesprekken waarin ik alles kwijt kon: de stress van school, het verdriet om thuis, of gewoon mijn gevoelens die ik zelf nog niet eens goed begreep. Er waren momenten dat we samen huilden, en dat voelde veilig. Ze keek me nooit raar aan, maar liet me voelen dat mijn emoties er mochten zijn. Wat zo bijzonder was: ik mocht haar altijd appen. Of het nu ging om een vraag over school, of gewoon omdat ik even mijn hart wilde luchten. Ik wist dat ze er zou zijn. Dat gaf me een gevoel van rust in een tijd waarin zoveel onzeker was.<h2>HERKENNING EN BEGRIP</h2>Wat mij misschien nog wel het meest heeft geholpen, is dat mijn mentor zichzelf een beetje in mij herkende. Zij had zelf ook geen goede band met haar vader. Daardoor begreep ze me op een manier dat anderen vaak niet konden. Ik voelde me gezien en gehoord, juist omdat ze wist hoe pijnlijk en ingewikkeld het kan zijn om met zulke gevoelens rond te lopen.<h2>EEN MENTOR VOOR HET LEVEN</h2>Mede dankzij haar leerde ik dat ik mijn gevoelens niet hoefde weg te stoppen. Dat het oké is om te huilen, om eerlijk te zeggen dat het soms te veel wordt. Zij heeft me geholpen om stap voor stap weer overzicht te krijgen, mijn schoolwerk op te pakken en tegelijkertijd ruimte te geven aan alles wat ik voelde. Als ik nu terugkijk, besef ik hoeveel haar steun voor mij betekend heeft, en nog steeds betekent. Want door alle gesprekken met haar heb ik beter leren praten over mijn emoties, en geleerd dat het niet erg is om een keer voor jezelf te kiezen. Nu nog steeds denk ik vaak aan haar woorden bij situaties waar ik mijn eigen grenzen moet aangeven. Als ik aan haar denk, krijg ik spontaan een glimlach op mijn gezicht.&nbsp;Nu, ruim drie jaar na mijn middelbare schooltijd, zie ik haar nog steeds ieder jaar om samen te lunchen en bij te praten. Ook die momenten geven me nog altijd steun en betekenen veel voor me. En precies dat neem ik mee: het besef dat er altijd mensen zijn die er écht voor je willen zijn. Soms is dat een mentor, soms een familielid, soms iemand anders. Maar er is altijd iemand die wil luisteren, die je serieus neemt en die jou helpt je weg weer te vinden.

Mijn mentor als veilige haven

Ik was jong toen jullie het besloten,Om niet één te zijn, maar gebroken,Twee huizen, twee werelden apart,Het liet een scheur achter in mijn hart. Iedereen zegt: twee keer feest, meer cadeaus,Twee slaapkamers, vakanties, dat is toch grandioos?&nbsp;Maar niemand snapt hoe het soms echt is,Het is de veilige basis die ik mis. Waar hoor ik thuis, hoe gedraag ik mij?&nbsp;Stiefouders en kinderen komen erbij,Regels veranderen, is het nog mijn thuis?&nbsp;Ik voel mij een gast in mijn eigen huis. Huilend op de fiets, keer op keer,Van de een naar de ander, heen en weer.Elke keer m’n tas pakken, wat een stress,Als een postduif zonder eigen nest. We praten niet, want dat doet zeer,Wat bij de ander gebeurt, vertel ik niet meer,Daarmee houden wij vrede in huis,Maar zelf voel ik nog altijd de ruis.

Gedicht: Gebroken gezin

Twee huizen, één hart,Kunnen we terug gaan naar de start, Twee stemmen die samen zongen,Herinneringen zijn weg verdrongen, De stille muren zijn zacht verplaatst,Nu in stilte uit elkaar geraasd, Toch draag ik stukjes van hun beiden,En neem ik ze mee naar nieuwe tijden, In elke lach en elke traan,Mijn zus liet mij niet alleen staan.&nbsp;

Hoe overleef je je stiefouders? Isa geeft tips

DEEL deze video MET ANDEREN

DOOR : ISA

Reacties (0)

📄 Laat een reactie achter!

Relevante blogs of vlogs

👂🏼 Deze video downloaden

Contact

Socials