Mijn ouders gingen uit elkaar toen ik net in het vierde jaar van de middelbare school zat. Mijn vader verhuisde vrijwel meteen naar een tijdelijke plek en mijn zus en ik bleven bij mijn moeder wonen in het huis waar we waren opgegroeid. Later verhuisden we met mijn moeder naar een ander huis, zodat mijn vader weer in het oude huis kon gaan wonen. Gelukkig zaten de huizen maar één straat van elkaar vandaan, dus ik kon makkelijk heen en weer.
Mijn ouders zijn niet op een fijne manier uit elkaar gegaan, en de scheiding heeft ook best lang geduurd. Zowel tijdens als na de scheiding was er veel spanning tussen hen. Mijn zus en ik kregen daar veel van mee. Ze hadden besloten geen contact meer met elkaar te hebben, maar er moest natuurlijk af en toe wel wat geregeld worden. En dan kon er zomaar weer ruzie ontstaan. Ook klaagden ze soms over elkaar tegen ons. Dat was lastig, want het voelde voor mij alsof ik een kant moest kiezen. Het was daardoor thuis vaak onrustig, ook al woonden ze niet meer samen.
EEN KEUZE MAKEN VOOR MEZELF
Na de middelbare school begon ik aan een studie die best ver van huis was. Ik reisde elke dag 4 uur en hield dat een jaar vol, maar op een gegeven moment werd dat te veel. Ik besloot om op kamers te gaan, samen met drie vrienden, in de stad waar mijn school was. Dat was ongeveer in dezelfde periode als toen corona uitbrak.
Ik vond het best spannend om weg te gaan bij mijn ouders. Het voelde alsof ik ze in de steek liet. Omdat er nog steeds zoveel spanning tussen hen was, werd dat gevoel nog groter. Naarmate de verhuisdatum dichterbij kwam, kreeg ik steeds meer angst en schuldgevoelens.
DE AFSTAND BRACHT RUST
De eerste dagen in mijn nieuwe huis waren wennen. Het was een grote stad en ik kwam uit een heel klein, rustig dorpje. Maar ik woonde samen met fijne mensen en voelde me al snel op mijn plek. Ik ontdekte dat ik juist hou van de drukte van de stad.
In het begin maakte ik me nog vaak zorgen: hoe gaat het thuis? Redden ze zich wel zonder mij? Maar al snel merkte ik dat het goed ging. Ze redden zich prima. En ik kwam erachter dat ik letterlijk afstand had genomen van de situatie thuis, waardoor er in mijn hoofd ook ruimte ontstond. Ik hoefde niet meer constant bezig te zijn met mijn ouders of hoe het daar ging. Ik kon me eindelijk focussen op mezelf. Het verantwoordelijkheidsgevoel dat ik altijd had gevoeld, kon ik langzaam loslaten.
Achteraf gezien was op kamers gaan echt de beste keuze ooit. Ik woon nog steeds in dezelfde stad, heb mijn eigen leven opgebouwd, nieuwe vrienden gemaakt en een plekje gecreëerd waar ik tot rust kom en waar het echt even om mij draait. En mijn ouders? Die redden zich nog steeds prima. Misschien zijn ze zelfs wel blij dat het nu rustiger is in huis!
WIE KOMT WANNEER OP BEZOEK?
Natuurlijk willen mijn ouders ook wel eens langskomen. Maar wie komt er dan wanneer? In het begin durfde ik ze niet tegelijk uit te nodigen, bang dat er ruzie zou ontstaan. Vooral op mijn verjaardag vond ik dat lastig. Dan vierde ik het met één ouder op een ander moment. En eerlijk gezegd: dat is nog steeds weleens moeilijk.
WAT IK HEB GELEERD
Doordat ik uit huis ging, kon ik eindelijk ruimte maken voor mezelf. De situatie thuis bleef zoals die was, maar ik hoefde daar niet meer steeds middenin te zitten. Dat heeft me echt geholpen. Ik ontdekte dat ik niet verantwoordelijk ben voor het geluk of het gedrag van mijn ouders. Dat ik mag kiezen voor wat goed is voor mij.
Misschien voel jij je ook weleens schuldig als je iets voor jezelf kiest. Of voel je je verantwoordelijk voor de sfeer thuis. Dan wil ik je meegeven: het is oké om ruimte te nemen. Je mag goed voor jezelf zorgen, zelfs als dat betekent dat je even afstand neemt. Dat is niet egoïstisch, dat is juist sterk.
En weet: je hoeft dit allemaal niet alleen te doen. Zoek iemand bij wie je je verhaal kwijt kunt. Een vriend, vriendin, of een Buddy van Villa Pinedo. Die zijn er speciaal voor jou, omdat zij het ook hebben meegemaakt.
Reacties (0)