Juli 2017. Ik ben 19 jaar en sta na 6 jaar ploeteren blakend van trots op de diploma-uitreiking van mijn middelbare school. Samen met mijn lieve broertje, én beide ouders. Het is 7 jaar na de scheiding, maar ze staan er beiden. Met dezelfde trots, omdat ze weten hoeveel dat voor mij betekent.

Wanneer ik mijn persoonlijke verhaal over de scheiding vertel, kan ik altijd met dankbaarheid delen dat mijn ouders er altijd samen waren op belangrijke momenten. Of dat nou met bonus-aanhang is of niet. Het is niet altijd makkelijk geweest, vroeger of nu, en er zullen vast hobbels zijn in de toekomst. Echter er zijn, maakt impact. Want door die aanwezigheid straalt mijn gezicht op deze foto en voel ik weer dezelfde trots die ik teruggekaatst kreeg op dat moment.

Bij Stichting Villa Pinedo hebben wij, jongeren met gescheiden ouders, open brieven geschreven aan twee belangrijke momenten in ons leven. Help je ons mee de boodschap te verspreiden?

* Open brief ['Aan alle gescheiden ouders met een kind in groep 8'](https://www.villapinedo.nl/open-brieven/mijn-ouders/familie/op-school/belangrijke-momenten/aan-alle-gescheiden-ouders-kind-groep-8)
* Open brief ['Aan alle gescheiden ouders met een eindexamenkandidaat'](https://www.villapinedo.nl/open-brieven/mijn-ouders/familie/op-school/belangrijke-momenten/aan-alle-gescheiden-ouders-eindexamenkandidaat)

Stanja over haar diploma-uitreiking #samentrots

<p>Als je veel aan je hoofd hebt kan het soms moeilijk zijn om je te concentreren of in slaap te vallen. Je gedachten blijven maar doorgaan en je blijft maar woelen in bed. Dat kan super frustrerend zijn als je bijvoorbeeld moet leren voor een belangrijke toets of als je morgen fit wilt zijn omdat je iets leuks gaat doen!&nbsp;</p><p>Het is niet gek dat dat gebeurt. Als er van alles speelt thuis of op school, raakt je brein snel overprikkeld en dat merk je pas echt als je wilt gaan slapen. Gelukkig zijn er een aantal dingen die je kunt doen om meer rust te vinden. Hier komen een paar fijne tips die je kunnen helpen met slapen en concentreren.</p><h2>Tips om lekker te slapen:</h2><ol><li><p>Schrijf je hoofd leeg voor het slapengaan. Pak een boekje en schrijf daarin gewoon alles wat er in je hoofd zit. Vervolgens doe je het boekje dicht en leg je het weg (met je gedachten erbij!). Je hoeft niet na te denken over wat je schrijft, laat gewoon alles eruit wat er in je hoofd zit.&nbsp;</p></li><li><p>Zet je schermen op tijd uit. Ja, we weten hoe lastig het is. Even scrollen op Instagram zorgt ook voor afleiding, maar eigenlijk overprikkelt het je brein nog meer. Probeer daarom minimaal 30 tot&nbsp;60 minuten voor het slapengaan al je schermen weg te leggen. In die tijd kun je bijvoorbeeld even je gedachten opschrijven of een boek lezen.</p></li><li><p>Doe even iets ontspannends voordat je gaat slapen. Hoe dat eruitziet is helemaal aan jou en waar jij rustig van wordt. Misschien lees je een boek, luister je even naar muziek of regengeluiden of neem je een warme douche.</p></li><li><p>Laat je gedachten zijn wat ze zijn. Merk je bijvoorbeeld toch dat je nog aan het piekeren bent? In plaats van die gedachten weg te duwen, probeer eens om ze er gewoon te laten zijn. Je kunt bijvoorbeeld tegen jezelf zeggen: "Ik merk dat ik veel gedachten heb en dat is oké." Probeer er niet tegen te vechten. Het is begrijpelijk dat je misschien gefrustreerd raakt, maar probeer dat niet te doen. Stel je voor dat je gedachten blaadjes zijn die voorbij drijven op een rivier, als je ze gewoon laat gaan, zijn ze op een gegeven moment weg.</p><p></p></li></ol><h2>Tips om je beter te concentreren:</h2><ol><li><p>Werk in korte blokken. Als je gestresst bent om een toets, wil je juist misschien zo veel en lang mogelijk leren, maar je zult merken dat je op een gegeven moment een zin vier keer moet lezen voordat je pas weet wat er nou eigenlijk staat... Uit onderzoek is gebleken dat mensen zich ongeveer 45 minuten aan een stuk kunnen concentreren, soms is dit minder, soms is dit meer. Als je dus merkt dat het even niet meer gaat, kun je het beste een korte pauze nemen: even wat lekkers drinken of een stukje wandelen kan je goed doen!</p></li><li><p>Maak een to-do lijstje. Door het overzicht op papier te krijgen, hoef je het niet meer in je hoofd te doen en ontstaat er meer ruimte, zodat je je beter kunt concentreren.</p></li><li><p>Beweeg tussendoor: even opstaan, rekken of wandelen helpt je hersenen om fris te blijven!</p><p></p></li></ol><p>Onthoud: als het even niet lukt is dat ook oké, je bent niet de enige die hier mee struggled. Probeer uit te zoeken wat voor jou het beste werkt, dat kan even tijd nodig hebben.</p><p>Heb jij zelf een tip die jou helpt om beter te slapen of je te concentreren? Deel hem hier en misschien help je daar weer iemand anders mee!</p>

Slaap- en concentratietips

<p>Misschien voel jij je nu net zoals ik me toen voelde. In de war.&nbsp; Verdrietig. Bang. Je ouders maken ruzie en jij zit ertussen. Je probeert het goed te doen, maar het voelt alsof je altijd tekortkomt.</p><h2>OPA EN OMA</h2><p>Ik was net zo. Ik zat in de brugklas. En thuis was het chaos. Mijn ouders zaten middenin een vechtscheiding. Soms voelde het alsof ik geen lucht kreeg van binnen. En ik zei niks, tegen niemand. Ik was ervan overtuigd dat toch niemand zou begrijpen wat ik meemaakte. Of dat ik tot last zou zijn als ze alles zouden weten.</p><p>Gelukkig zagen mijn opa en oma dat. Zij stuurden me naar een kinderpsycholoog. Ik dacht eerst&nbsp; ‘Wat moet ik daar nou?’, maar toen ik er eenmaal was, voelde het als een veilige plek. We dronken limonade. We speelden spelletjes. En ik leerde praten over wat ik voelde zonder dat het raar was. Zonder oordeel. We maakten knutselwerkjes die te maken hadden met iets waar ik die week veel moeite mee had .&nbsp;</p><h2>PIEKEREN</h2><p>Het voelde soms bijna als een soort extra thuis. Het was er warm, comfortabel en ik kon alles zeggen wat ik wilde. Ook als het niet te maken had met de scheiding. Af en toe leek het zelfs alsof ik een soort volwassen vriend had gemaakt bij wie ik altijd terecht kon.&nbsp;</p><p>Op een gegeven moment maakten we een poster van mezelf met daaromheen alle dingen die mij lieten piekeren. Daarna bedachten we zinnen die ik tegen mezelf kon zeggen om die moeilijke gedachten los te laten.</p><blockquote><p><em>“Dit doe ik nog steeds vaak. Soms zit er zo veel in mijn hoofd dat ik het van mij af schrijf en teken. Op die manier maak ik een soort overzicht, zodat ik met rust naar al mijn gedachtes kan kijken.”</em></p></blockquote><p>Eentje vergeet ik nooit: “Het is niet mijn ruzie.” Toen snapte ik het ineens. Ik hoef dit niet te dragen. Nu, jaren later, weet ik dat dat moment mijn leven veranderde. Ik leerde dat ik er mag zijn. Met alles wat ik voel. En dat praten helpt.</p><h2>PRAAT EROVER</h2><p>Dus lieve jij: als je dit leest en denkt ‘ik weet het allemaal niet meer’, praat erover.&nbsp; Vraag hulp als je dat nodig hebt. Je bent niet raar, zwak of alleen. Het is juist super moedig om te zeggen: ”Ik heb iemand nodig.”</p><p>Een kinderpsycholoog kan écht helpen en jij verdient die hulp. Zet die eerste stap, ook al is ‘ie spannend.<br></p>

Ik praatte met een kinderpsycholoog

<h2>Van één naar twee (t)huizen</h2><p>Ik was 13, bijna 14 toen mijn broertje en ik te horen kregen dat onze ouders gingen scheiden. Door omstandigheden hebben we nog ruim twee jaar als gezin samengewoond. Toen ik 17 was, gingen mijn ouders definitief uit elkaar en hadden mijn broertje en ik ineens twee huizen. We hadden geen strenge afspraken over wanneer we bij welke ouder woonden. Mijn ouders vonden het belangrijk dat we wisten dat we bij beiden altijd welkom waren en de vrijheid hadden hier zelf keuzes in te maken. </p><h2>Geen contact </h2><p>Het wisselen tussen twee (t)huizen deden we vaak zelf, door te fietsen of met de bus te gaan. Maar we werden ook weleens gebracht. Dit ging lange tijd goed en mijn ouders stapten vaak ook bij elkaar binnen voor een praatje. Wisselen van huis vond ik zeker niet altijd fijn en zelfs nu nog merk ik dat het zijn littekens heeft achtergelaten. Ik vond het vaak onrustig en leefde veel uit een tas of koffertje.</p><p>Uiteindelijk kwam er een periode waarin het telkens op ruzie uitliep toen mijn ouders elkaar zagen. Er waren nog veel dingen die ze met elkaar moesten regelen en dat zorgde voor veel spanning. Aangezien mijn vader het niet eens was met het besluit om te scheiden en de gesprekken over alles wat ze nog moesten regelen steeds hoger opliepen, besloot mijn moeder dat het beter was om even geen contact met hem te hebben. De ruzies waren namelijk ook vaak waar wij bij waren en daar wilde ze ons voor beschermen. Als mijn moeder ons naar mijn vader bracht, liet ze ons uitstappen, maar bleef ze zelf zitten. Ze reed weg zodra ze wist dat we veilig naar binnen konden, maar kwam niet de auto uit. Ze negeerde mijn vader niet, dus als hij haar groette, zei ze wel wat terug. Maar zodra ze kon, reed ze door om te voorkomen dat er spanning of ruzie kwam. </p><h2>Ruzies en een schuldgevoel</h2><p>Vooral de ruzies voordat mijn moeder besloot om tijdelijk geen contact te hebben met mijn vader, zijn mij bijgebleven. Meestal zagen of hoorden wij er weinig van, maar in deze periode zaten wij er vaak bij. De keuze voor afstand tussen mijn ouders heb ik op dat moment heel lastig gevonden. Ik dacht toen namelijk dat dit voor altijd zou zijn. Ik was bang dat mijn ouders nooit meer samen in dezelfde ruimte wilden zijn en kreeg daardoor het gevoel dat ik steeds een kant moest kiezen. Mijn ouders hebben altijd benadrukt dat wij nooit een kant hoeven te kiezen en dat ze dit ook nooit zo voelden wanneer we naar de ander gingen. Toch voelde ik mij wel vaak zo. En in deze periode is dat gevoel extra sterk geweest. Ik voelde me schuldig naar mijn moeder als ik naar mijn vader ging, omdat ik haar dan achterliet en andersom. </p><h2>Gebroken beloften en begrip</h2><p>Nu snap ik haar keuze, maar ik was op dat moment vooral boos op mijn moeder. Jaren voor hun scheiding had ze mij een belofte gedaan. Toen ik ongeveer acht was, scheidden namelijk de ouders van mijn beste vriendin. Haar vader zette haar en haar broer altijd twee straten verderop af, omdat hij haar moeder niet wilde zien of spreken. Ik heb mijn moeder mij toen laten beloven dat zij dat nooit zou doen, ook al gingen mijn nog ouders helemaal niet uit elkaar op dat moment. </p><p>Inmiddels snap ik heel goed waarom ze toen die keuze heeft gemaakt en zou ik het in haar situatie misschien zelfs ook wel doen. Ze deed het om ons en de relatie die ze met mijn vader had te beschermen. En nu ben ik haar daar dankbaar voor, want soms is afstand even nodig. De keuze voor tijdelijke afstand die mijn moeder destijds heeft gemaakt, heeft veel bijgedragen aan het goede contact dat mijn ouders nu hebben. Dat weet ik zeker. </p><h2>Mijn happy ‘Modern Family’ </h2><p>De periode van geen contact tussen mijn ouders was uiteindelijk maar een paar maanden. Ik ben nu 27 en mijn ouders zijn heel goed met elkaar. Ze hebben beiden al een paar jaar een nieuwe partner. We vieren verjaardagen samen en ook spontane etentjes kunnen prima. </p><blockquote><p><em>"Op zulke momenten voelt het toch alsof er een heel klein stukje van mijn ‘scheidkind’ hartje gelijmd wordt. Want hoewel ze niet meer samen zijn en we niet meer het gezinnetje zijn dat we waren, is mijn 'modern family' toch iets wat ik nooit had durven dromen toen mijn ouders uit elkaar gingen."</em></p></blockquote>

Stanja over haar diploma-uitreiking #samentrots

DEEL dit verhaal MET ANDEREN

DOOR : STANJA | FOTO: PERSOONLIJK

Reacties (0)

📄 Laat een reactie achter!

Relevante blogs of vlogs

Contact

Socials