Praat erover: maar hoe dan?

Toen ik op zoek was naar tips om met de scheiding van mijn ouders om te gaan, zag ik vaak het advies ‘praat erover’. Klinkt fijn, maar met wie dan? En hoe voer ik zo’n gesprek? En wat zeg ik dan? Daarom deel ik in deze blog tips die ik toen graag gehoord had. Toen mijn ouders gingen scheiden, probeerde ik me vaak groot te houden. Ik zat in mijn examenjaar, beter deed ik alsof alles normaal was. Het was thuis al moeilijk genoeg en ik wilde niemand lastigvallen. Zo hield ik mijn zorgen, verdriet en stress voor mezelf. Toch schoot ik daarmee weinig op. Ik was erg down, doordat ik alles binnenhield. Toen ik er toch over ging praten, merkte ik dat de zwaarte die ik voelde iets lichter werd.

Met wie?

Misschien zijn er vrienden of klasgenoten die ook gescheiden ouders hebben. Of iemand met wie je goed kunt praten. In het begin heb ik een goede vriendin in vertrouwen genomen. Zij had ouders die wel samen waren, maar ze bood me een luisterend oor. Als het moeilijk was, kon ik haar ook vragen om iets leuks te doen, om mezelf af te leiden. Ik vertelde haar hoe ingewikkeld mijn ouders deden en we haalden samen ijsjes.

Je mentor of een leraar met wie je goed kunt opschieten? Stuur een bericht of jullie even kunnen praten, of spreek ze aan. Ik weet nog dat ik mijn mentor wou vertellen dat het niet zo goed ging. Thuis was alles chaotisch en ik had moeite me op huiswerk of toetsen te concentreren. Volgens mij moest ik huilen op het moment dat ik bij haar binnenliep. Ze besprak hoe ze me kon helpen en stond aan mijn kant. Daarna voelde ik me iets beter, want mijn mentor wist wat er speelde en ik stond er niet alleen voor.

Lotgenoten: stel een vraag of lucht je hart op het Forum. Je kunt ook een Buddy aanvragen. Dan word je gekoppeld aan een wat oudere jongere die ook gescheiden ouders heeft. Zo kun je je ervaringen online met elkaar delen.

Een hulpverlener. Soms kun je op school of bij je huisarts terecht. Je kunt ook je ouders vragen of je met een therapeut of een andere hulpverlener kunt praten. Dat kan met of zonder je ouder(s) erbij.

Als je het aandurft, vertel het aan je ouders. Ze willen het beste voor je, ook al gaat het niet altijd even goed. Misschien vind je dat eng of loopt het gesprek moeilijk. Weet dat het nooit aan jou ligt.

Hoe begin je het gesprek?

• Bij mij was klagen een goed begin. Het lucht op en ik hoefde me niet meteen kwetsbaar op te stellen.

• Vind je appen makkelijker? Deel een herkenbaar bericht.

• Op gegeven moment voelde ik me een doorgeefluik tussen mijn ouders, waar ik erg mee zat. Ik wist dat ik met een vriendin van me daarover wilde praten, maar wist niet zo goed hoe ik het gesprek moest beginnen. “Ik wil ergens over praten” kan natuurlijk wel, maar het kwam zo groot over en ik wilde het casual houden. Toen heb ik een meme gebruikt, over ouders die niet met elkaar praten, om het gesprek te beginnen.

• Heb je iets gelezen dat goed omschrijft hoe jij je voelt? Dat kan een blog zijn van deze website of een post op social media. Als je dat als startpunt gebruikt, kan de ander je hiernaar vragen. Daardoor hoef jij niet degene te zijn die over het onderwerp begint, want het bericht en de vragen van de ander zijn leidend.

Schrijf een brief

Er was een moment tijdens de scheiding dat ik afstand van mijn vader nodig had. Mijn hoofd zat vol en ik had tijd nodig om dit te verwerken. Ik vond dit moeilijk om uit te spreken en heb hem toen een brief geschreven, met de vraag of hij daarop kon reageren. Ik schreef op hoe hij me gekwetst had. Een paar dagen later lag er een brief van mijn vader op m’n bed. Ik vond het fijn dat we een gesprek erover konden hebben, zonder dat ik de woorden heb moeten uitspreken.

Het gesprek zelf

Er is geen foute manier om dit gesprek te voeren. Misschien word je heel emotioneel en moet je huilen, of voel je weinig en kom je niet uit je woorden. Dat is niet erg. Begin klein. Misschien speelt er wel te veel in je hoofd om er een logisch verhaal van te maken. Je hoeft niet alles in één keer te delen. Begin met iets specifieks, zoals een situatie of een gesprek dat je met een ouder hebt gehad.

Een uitlaatklep

Uiteindelijk heb ik om verschillende redenen gepraat over hoe het ging en wat me bezighield. Het was een uitlaatklep. Ook vond ik veel herkenning, als ik hoorde dat ik niet de enige was met bepaalde ervaringen. Je staat er niet alleen voor. Soms was het om voor mezelf op te komen en mensen om me heen te laten weten wat ik nodig had. Mijn mentor merkte dat er iets aan de hand was, maar als ik haar niets verteld had, zou ze niet kunnen weten waarom mijn gedrag veranderde. Nu kon ze andere docenten vragen om begrip te tonen als ik te laat was met een opdracht bijvoorbeeld. Andere keren heb ik specifiek om hulp, tips of adviezen gevraagd. Ben je er nog niet klaar voor om je gedachtes en gevoelens te delen? Schrijf ze dan op voor jezelf. Ik hoop dat je, net als ik, je verhaal bij iemand kwijt kunt. Je verdient het om gehoord te worden. Villa Pinedo bied je een luisterend oor.