Hoe school een veilige plek werd na de scheiding

Het was maandagochtend. Een ochtend na weer een weekend overleven. Ik wist niet meer wie ik was of waar ik bij hoorde. Het was niet fijn om thuis te zijn en op school moest ik mijn plekje in de nieuwe klas nog vinden. Die bewuste maandag hield ik het niet meer. Achter in de klas, in mijn eentje aan een tafel en een documentaire op het digibord. De tranen stroomden over mijn wangen. Mijn verzet was gebroken. Maar een beter vangnet had ik niet kunnen wensen. Een school met mentoren, docenten en begeleiders, die mij uit lieten huilen en ondersteunden, maar die vooral aanwezig waren wanneer ik dat nodig had.

KIND VAN GESCHEIDEN OUDERS

Als kind van gescheiden ouders is het soms lastig. Je maakt iets mee wat niemand anders meemaakt. Ja, er zijn (helaas) meer kinderen met gescheiden ouders. En ja, er zijn (helaas) ook meer kinderen die zich thuis niet fijn of veilig voelen. Maar er wordt vaak weinig over gesproken en elk verhaal is anders. 

Ik probeerde dit als kind zelf op te lossen. Verstand op nul en gaan. Huilen in bed en de volgende dag weer ‘beter’. Maar de pijn, het verdriet, de eenzaamheid en de last waren meer dan mijn (kinder)schouders konden dragen. Een last die ik niet kon delen met anderen omdat het bijna niet uit te leggen was wat er pijn deed. 

MIJN VERHAAL DELEN

Bij mijn mentoren en mijn docenten kon ik mijn verhaal delen. Ik hoefde niet woord voor woord uit te leggen wat er was gebeurd. Ik hoefde geen oplossing te hebben voor de periode daarna. Ik hoefde niet weken van tevoren een afspraak te maken. Ik mocht aankloppen wanneer dat nodig voelde, ik mocht de pijn laten zien en mijn verhaal mocht er zijn. Maar het allerbelangrijkste: ik werd geloofd, ik werd serieus genomen en ik mocht er zijn. En tot op de dag van vandaag is dit zeer belangrijk voor mijn zelfvertrouwen. Het was voor mij de eerste stap om (een beetje) te gaan geloven in mijzelf. Een start om te leren mijn verhaal te delen. Dat hoeft niet altijd door te herhalen wat er is gebeurd, dat kan ook met het beschrijven van mijn emoties, het uiten van mijn emoties en de steun van mensen om mij heen.

EEN VEILIGE PLEK

Een veilige plek is voor iedereen anders. Voor mij was en is het heel belangrijk dat mijn emoties er mogen zijn. Of ik wel of niet kan verklaren WAAROM ik pijn voel, ik voel de pijn. Linksom of rechtsom, ik heb verdriet. Op mijn school was er ruimte voor deze emoties. Bij mijn mentoren mocht ik deze emoties tonen. Ik kreeg geen straf, maar ik kreeg een bemoedigende glimlach en ik kreeg tijd. Een moment om bij te komen, op te laden en daarna weer door te kunnen. En daarom was school, maar in het bijzonder mijn mentoren en mijn docenten, mijn veilige plek. Hun woorden kan ik me niet precies meer herinneren, maar wat ik nooit zal vergeten, zijn de deuren die altijd open stonden. Een praatje in de pauze of een extra mentorgesprek. 

Vanaf die maandagochtend in de tweede klas, had ik altijd iemand om mee te praten, om mijn verhaal te kunnen delen, om de last even niet alleen te dragen. Ik zal mijn mentoren en docenten hier altijd dankbaar voor blijven.

EN HOE NU VERDER?

Inmiddels is het 8 jaar geleden dat ik ben afgestudeerd aan mijn middelbare school. Ik spreek mijn mentoren niet meer, maar het veilige gevoel wat zij mij gaven, dat neem ik nog elke dag mee. Tegenwoordig werk ik zelf met kinderen, jongeren, jongvolwassenen en anderen die soms een steuntje in de rug, een luisterend oor of een veilige haven wensen. Ik hoop dat ik anderen (een deel van) de steun kan bieden zoals die ik vroeger gekregen heb van mijn mentoren en docenten. 

Ps. misschien hoor jij, als kind van gescheiden ouders, ook wel bij de groep die een luisterend oor kan gebruiken of zou wensen. Daarom wil ik JOU graag wat meegeven. Omdat jij er mag zijn, omdat jouw emoties er mogen zijn, omdat jij het niet alleen hoeft te doen. Weet dat er altijd mensen zijn die naar jou willen luisteren. Villa Pinedo kan daarbij helpen, maar soms is het fijn als iemand fysiek bij jou is, jou echt ziet. School is daarvoor een fijne plek. Er zijn op school vaak veel mensen waar jij zelf de goede persoon voor jou kan kiezen. Van docenten tot mentoren, maar ook coördinatoren en zorgcoördinatoren. Mensen die er voor jou willen én kunnen zijn. Jij mag naar die hulp, dat luisterend oor vragen. Iemand waar JIJ een goed gevoel bij hebt. Soms kan die persoon op school jou niet helpen, maar dan zoeken jullie samen verder naar iemand die jou WEL kan helpen. Want ook JIJ verdient een veilige haven.