<p>Hey jij!</p><p>Soms denken we dat we de enige zijn die iets voelen, meemaken of ons afvragen. Maar dat is niet zo! Drie andere kinderen met gescheiden ouders geven antwoord op vragen over het wisselen tussen papa of mama. Kijk je mee?</p>

Mag ik wat vragen over de omgangsregeling?

<p>In de documentaireserie <em>Mijn ouders zijn gescheiden</em> vertellen kinderen openhartig hoe het is als je ouders uit elkaar gaan. Wat verandert er in je leven? Hoe ga je om met gemis, verwarring of boosheid? En hoe vind je weer rust in de nieuwe situatie? In acht korte films, gemaakt door Cerutti Films, delen kinderen hun eigen verhaal over liefde, loyaliteit en veerkracht. Ontroerend, eerlijk en herkenbaar voor iedereen die leeft met gescheiden ouders.<br><br>In deze aflevering 'Roco en Noï' gaat het over twee vriendinnen. De vriendinnen Roco en Noï (8) hebben een bijzonder hechte vriendschap. Deze komt onder druk te staan als Roco's ouders gaan scheiden. Ze kan er niet over praten. Noï weet precies hoe het voelt om gescheiden ouders te hebben en verzint een ultieme oplossing die tegenwicht geeft voor het grote verdriet. Ze dompelen zichzelf onder in de kleurrijke verbeeldingswereld die zij samen creëren en hen allebei houvast biedt.</p><p>Kijk hier die <a target="_blank" rel="noopener noreferrer nofollow" href="https://www.npodoc.nl/documentaires/2023/05/mijn-ouders-zijn-gescheiden/roco-en-noi.html">volledige aflevering</a> via NPO Doc.</p>

Film: Roco en Noï

<p>Hey jij!</p><p>Soms denken we dat we de enige zijn die iets voelen, meemaken of ons afvragen. Maar dat is niet zo! Drie andere kinderen met gescheiden ouders geven antwoord op vragen over alles wat verandert als je ouders gaan scheiden. Kijk je mee?</p>

Mag ik wat vragen over veranderingen?

<p>Ik was 3 jaar toen mijn ouders uit elkaar gingen. Ik kan me niet veel van die tijd herinneren, maar ik weet nog wel hoe het voelde. Er veranderde iets heel groots, terwijl ik eigenlijk te klein was om precies te begrijpen wat er gebeurde.</p><h2>MIJN OUDERS HADDEN GEEN RUZIE</h2><p>In de jaren na de scheiding zei iedereen altijd dat ik "geluk had" omdat mijn ouders geen ruzie hadden. En dat was ook zo. Ik kan me maar weinig momenten herinneren waarop ik mijn ouders ruzie heb horen maken. Ze waren lief tegen elkaar, praatten normaal met elkaar en kwamen samen naar gesprekken op school. Daardoor voelde ik me veilig.</p><h2>HOE KAN IK VERDRIETIG ZIJN ALS ALLES GOED LIJKT?</h2><p>Toch had ik soms dat kleine, onverklaarbare gevoel in mijn buik. Nog steeds, na 22 jaar. Ik vond het moeilijk om te begrijpen waarom ik dat voelde. Hoe kun je verdrietig zijn als alles eigenlijk goed gaat? Ik dacht vaak: "Ik mag dit niet voelen. Er zijn kinderen bij wie het veel erger is." Maar dat gevoel ging niet weg, ook al dacht ik dat. Het bleef gewoon.</p><h2>HET VERLANGEN NAAR 1 PLEK</h2><p>In beide huizen had ik mijn eigen slaapkamer, eigen tandenborstel en hoekjes waar mijn speelgoed lag. Mijn ouders wilden dat ik me bij beide thuis zou voelen. Ik stond nooit tussen hen in en ik voelde altijd dat ze hun best deden om alles zo te doen dat het voor mij het fijnst was. Toch was er soms dat moment dat ik met mijn tas bij de deur stond en dacht: "Waarom kan ik niet gewoon op één plek blijven?"</p><h2>MOEITE MET PRATEN OVER MIJN GEVOELENS DOOR DE SCHEIDING</h2><p>Toen ik jong was, vond ik het moeilijk om over mijn gevoelens te praten. Ik wilde niemand verdrietig maken, want zij deden toch hun best om alles goed te doen? Dus ik hield het voor mezelf. Misschien herken je dat wel, dat je iets voelt maar je mond dicht houdt omdat je iemand anders niet wilt lastigvallen. Pas toen ik ouder werd, begreep ik dat gevoelens niet altijd logisch zijn. Je kunt blij én verdrietig tegelijk zijn. Je kunt dankbaar zijn dat je ouders geen ruzie maken, en dat ze liefdevol uit elkaar zijn gegaan. Maar je mag ook verdrietig zijn omdat je niet in een huis met beide ouders woont. Je kunt het fijn hebben in twee huizen én soms wensen dat je ouders nog samen waren. Dat is geen rare gedachte. Dat is menselijk. Dat is normaal.</p><p>Hoe ouder ik werd, hoe makkelijker het werd om over mijn gevoelens te praten. Dit had ik vooral met mama. Samen met haar kon ik praten over wat ik voelde. Zij heeft me altijd gerustgesteld dat mijn gevoelens er altijd mochten zijn. We gingen ook vaak met z’n drieën praten en samen zoeken naar oplossingen: wat kunnen we doen zodat het nóg fijner is voor mij?</p><h2>IEDEREEN BELEEFT EEN SCHEIDING ANDERS: JOUW GEVOELENS ZIJN BELANGRIJK</h2><p>Iedereen beleeft een scheiding anders. Wat jij voelt, hoort bij jouw verhaal. En jouw verhaal is net zo waardevol als dat van anderen. Soms ben je verdrietig, soms opgelucht. Misschien weet je soms niet goed wat je voelt, ook dat is oké. Misschien ben je soms moe van het regelen, of baal je omdat je dingen in het andere huis hebt laten liggen. Misschien ben je blij dat je ouders nu gelukkiger zijn, maar verlang je soms toch terug naar één huis, één woonkamer, één eettafel. Mijn ouders kunnen nu nog steeds met elkaar praten, ik zou zelfs zeggen dat ze nu echt vrienden zijn. Dat vind ik fijn om te zien. Maar dat betekent niet dat mijn verdriet nooit heeft bestaan. Het betekent alleen dat alles naast elkaar mag bestaan: liefde, gemis, blijdschap en verwarring.</p>

Mag ik wat vragen over de omgangsregeling?

DEEL dit artikel MET ANDEREN

DOOR : VILLA PINEDO

Reacties (0)

📄 Laat een reactie achter!

Relevante blogs of vlogs

👂🏼 Deze video downloaden

Contact

Socials