Beste Fred, fijn dat je deze vraag stelt op het forum! Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 4 jaar oud was. Als je op zo'n leeftijd bent is het lastig om je voor te stellen wat de impact voor je gaat zijn op latere leeftijd. Ik heb daarom ook erg lang volgehouden op latere leeftijd dat ik er geen last van heb gehad. Toen ik ongeveer 17 jaar was begon ik te merken dat ik onzeker was, meer dan mijn vriendinnetjes. Ook had ik veel vriendinnen, maar was het voor mij ergens toch best wel lastig om relaties aan te gaan, omdat ik bang was dat ik deze kwijt zou raken. De eenzaamheid die je beschrijft herken ik, want ik had dan wel veel vriendinnen, de echte connectie miste voor mij. Wel voelde eenzaamheid als een vervelend woord en had ik het idee dat ik niet mocht klagen en genoeg mensen om mij heen had, dus waarom voelde ik dit?

Wat mij heel erg heeft geholpen is om hierover te praten. Ik durfde dit een hele lange periode niet, omdat ik mij hiervoor schaamde, maar toen ik eenmaal een heel fijn gesprek heb gehad met mijn moeder hierover voelde dit onwijs goed. Ik stond hierna meer open om het gesprek aan te gaan en ik kwam in een wereld terecht waarbij ik mensen leerde kennen die dit ook hadden meegemaakt. Herkenning is iets wat zoveel steun geeft en waardoor de eenzaamheid bij mij helemaal is verdwenen. Ik kan nu erg genieten van alleen zijn op een goede manier en voel echt een bepaalde kracht wanneer ik over de scheiding praat.

Om een gesprek hierover aan te gaan kan best lastig zijn, want je wil hierin niet oordelen of haar een vervelend gevoel geven over hoe zij zich voelt. Wat mij daarin heeft geholpen is dat mijn moeder bijna het hele gesprek heeft geluisterd. Ze luisterde aan wat ik te vertellen had en daardoor kon ik ook zelf bepalen wat ik wilde delen. Ik lees in je vraag dat je dochter zelf naar je toe is gekomen en heeft verteld dat de scheiding meer heeft losgemaakt dan je voor mogelijk hebt gehouden. Hoe zou het voor jou zijn om hierover verder met haar in gesprek te gaan en vooral naar haar te luisteren? In mijn geval heeft dit mij al enorm geholpen, dus wellicht dat dit voor je dochter ook een bepaalde rust kan geven.

Ik hoop dat je hier iets aan hebt en als je meer over iets wil weten of andere vragen hebt, mag je altijd een reactie hieronder achter laten!

Groetjes, Fleur

Hey Fred,

Wat fijn dat je ons hebt kunnen vinden en wat goed om te horen dat je tijdens en na de scheiding zo'n goede relatie met je dochter hebt kunnen behouden waarbij ze zich vertrouwd voelt om dit met je te delen! Het is voor een ouder onmogelijk om álles wat er in het hoofd van je kinderen omgaat mee te krijgen. Het is alleen maar goed als je er dan voor open staat om haar hier in te steunen en ik zou zelf voorstellen om simpel te beginnen met erover te praten.

Hoewel ik zelf een erg andere situatie heb meegemaakt (ik was 15 toen mijn ouders gingen scheiden, ben nu 23 en zit nét in mijn eerste relatie sinds de scheiding) en ik nog nooit echt een gesprek heb kunnen voeren met mijn ouders van wat het voor me heeft gedaan op de lange termijn, denk ik dat ik wel een paar punten kan opschrijven over hoe ik het graag had gewild.

1. Het kan vrij spannend voor je dochter geweest zijn om dit uit te durven spreken. Het is dan erg fijn als je een veilige omgeving creëert om dit te bespreken en misschien zelfs een zetje kan geven om de rest ook met je te bespreken. Kijk of je misschien binnenkort een middagje samen kunt afspreken waardoor ze weet dat je met belangstelling wilt luisteren.
2. Zoals eerder gezegd kun je nooit alles meekrijgen als ouder en dat hoeft daarom ook niet te betekenen dat je minder goed bent geweest in jouw rol als vader. Ik zie bij mijn ouders snel defensief gedrag terug komen waardoor het gesprek vast loopt. Dit terwijl het gesprek helemaal niet aanvallend bedoeld is. Probeer om haar bewust uit te laten praten en stel vooral vragen over hoe ze zich nu voelt, toen voelde, naar de situaties terug kijkt, etc. Zorg ervoor dat ze zich gehoord voelt i.p.v. dat ze in een debat verkeert.
3. Laat haar weten dat je haar steunt. Vaak kun je ook niet veel meer doen dan dat. Ik zou het bijvoorbeeld niet waarderen als mijn ouders een tinderprofiel voor me zouden aanmaken of me op dates zouden sturen hahaha. Wél zou het fijn zijn om iemand te hebben bij wie ik mijn hart over een date kan luchten. Al helemaal als die persoon me na een slechte date motiveert om de liefde toch uit te blijven proberen.

Ik denk dat je met deze 3 punten al een goed eind komt. Het is fijn om te zien dat je je dochter er zo in wilt steunen!

Hey Fred, Kiki hier!

Fijn dat je Villa Pinedo hebt gevonden en dankjewel voor het delen van jouw ervaring.

Je schrijft dat jouw dochter je laatst heeft verteld dat de scheiding meer met haar had gedaan dan jijzelf had verwacht. Wat dapper dat ze dit met jou heeft durven delen, vooral jaren na de scheiding. Ik weet uit ervaring dat dit best moeilijk kan zijn om te vertellen, omdat je je ouders daarin niet wil kwetsen. En ook begrijpelijk dat ze die gevoelens heeft, een scheiding kan impactvol zijn, ook al doe je als ouders je best om je kinderen zo min mogelijk te belasten.

Mijn tip voor jou zou zijn om nieuwsgierig te zijn naar de ervaring van jouw dochter en hier met een oordeelvrije houding naar te luisteren. Klopt het dat ze zich eenzaam voelt? Is ze op dit moment wel op zoek naar een liefdesrelatie of vind ze het gewoon prima zo? Heeft dit iets maken met de scheiding, of juist helemaal niet? En kan jij haar als vader hierin ondersteunen? Of is dit iets wat ze misschien liever met haar vrienden bespreekt? Want dat is natuurlijk ook oké. :)

Hopelijk was dit helpend voor je om te lezen.

Hoi Kiki Bedankt voor je reactie. Fijn dat je gereageerd hebt. In een eerdere reactie heb ik aangegeven dat ik een afspraak met mijn dochter ga maken. De tips die je mij geeft ga ik gebruiken als we de diepte ingaan. (Als het moment het toelaat) Groet