Hoi Saskia, wat goed dat je deze vraag hier stelt. Misschien helpt het jou als ik mijn ervaring hier deel. Mijn ouders hebben mij vroeger nooit de exacte reden van hun scheiding verteld en dat vond ik heel oneerlijk, omdat het een enorme impact had op mijn leven. Alles wat ze er wel over vertelden klopte niet met elkaar. Mijn vader zei dus iets anders dan mijn moeder. Ik vond dat erg verwarrend en ook vervelend, omdat het ook betekende dat ze soms vervelende dingen over elkaar zeiden. Al deed de ene ouder dat meer dan de andere. Ik denk dat het voor mij erg had geholpen als mijn ouders samen hadden afgestemd wat ze mij zouden vertellen over de scheiding, zodat ik 1 verhaal kreeg dat niet ten nadele van een van de ouders was. Ik denk ook niet dat ik alles had willen weten als kind, ook al vroeg ik er wel naar. Misschien was ik juist op zoek naar een bevestiging dat ik van beide ouders mocht houden….

Ik hoefde niet te weten wat mama stom vond aan papa of vice versa. Daar had ik ook niks aan, dat vond ik juist verschrikkelijk om te horen en het zorgde ervoor dat ik zelf niks meer durfde te zeggen bij de ene ouder over de andere ouder, omdat ik dan dacht dat het alleen maar erger zou worden. Dit is ook wel hoe mijn loyaliteitsconflict begon, denk ik, en dat heeft echt schade bij mij achtergelaten.

Ik had het dus erg fijn gevonden als mijn ouders met 1 mond hadden gesproken over de scheiding én met waardering over elkaar als ouder. Niet met verwijten over elkaar als ex-partners. Aan die verwijten had ik niks en die gingen mij ook niet aan.

Hopelijk heb je wat aan mijn verhaal. Heel veel succes!

Hi Saskia, mijn tip is aansluitend op die van Giulia: probeer inderdaad echt sterk weg te blijven van 'kwaad' spreken over de ander. Dit wakkert namelijk een conflict aan in je zoon, de vraag of hij wél van allebei mag houden. Blijf met compassie over de andere ouder spreken. Er was immers een tijd dat het wel goed ging samen en jullie zelfs jullie zoon hebben gekregen samen.

Ik snap ook dat het niet altijd mogelijk is om met een mond te spreken, immers moet er voor een gesprek altijd 2 mensen 'ja' zeggen. Bij mijn ouders kon dat ook niet door de vechtscheiding. Mij heeft het echter veel gedaan als kind dat er bij de ene ouder altijd slecht werd gesproken over de ander, en ik merkte op dat dat bij de andere ouder (bewust) minder tot niet werd gedaan. Onder andere op basis daarvan heb ik uiteindelijk zelf een beslissing genomen in het contact met die eerste ouder.

Je kunt het verhaal ook algemener houden zonder daarbij je expartner en jullie conflict uit te diepen. Je kan je zoon bijvoorbeeld meegeven dat liefde en relaties eindig (kunnen) zijn, en dat een gezin bij zoveel mensen niet het standaard beeld is, en dat er altijd 2 mensen bij zoiets betrokken zijn en dus ook 2 mensen 'schuld' hebben (en inderdaad de kinderen niet).

Hopelijk heb je hier iets aan. Liefs, Carly