Beste Bezorgde Moeder,

Heel erg bedankt voor deze vraag op ons forum, wat fijn dat je deze stichting hebt gevonden:).

Zelf heb ik geen ervaring met een ouder met narcisme maar wel met Borderline. Dit zijn natuurlijk heel verschillende stoornissen maar ik denk dat er wel gelijkenissen inzitten in waar ik behoefte aan had gehad als kind/tiener. Hopelijk kan ik je daardoor adviseren.

Wat ik als eerste wil zeggen is dat ik het heel mooi en fijn vind om te lezen dat je je niet slecht uitspreekt over hun vader en zonder oordeel. Ik denk eigenlijk dat je hier eigenlijk al het meest belangrijke doet. Niets is namelijk zo naar als wanneer mensen slecht praten over een van je ouders. Mijn moeder is gediagnostiseerd met Borderline en kon daardoor heel erg zwart/wit denken. Of je hoorde aan haar kant of aan die van papa. Ze sprak altijd slecht over mijn vader en werd boos of verdrietig om de kleinste dingen. Ook was ik altijd de boodschapper, moest mijn vader bijvoorbeeld opbellen over de alimentatie, wat jij zegt herken ik dus heel erg.

Wanneer ik bij mijn vader was werd er eigenlijk helemaal niet gesproken over mijn moeder. Ergens vond ik dat heel lastig want daardoor had ik ook niet het gevoel dat ik erover mocht praten. Aan de andere kant heb ik het wel weer als heel fijn ervaren dat mijn vader nooit iets slechts over mijn moeder heeft gezegd. Als hij dat wel had gedaan had ik mij namelijk wel echt aangevallen gevoeld omdat het mijn moeder is. Dus wat jij doet is echt al zo knap en belangrijk. Wat ik wel heb gemist vroeger is dat ik eigenlijk geen idee had wat er met mijn moeder aan de hand was (ze is pas een paar jaar geleden gediagnostiseerd). Daardoor dacht ik dat veel dingen door mij kwamen, ook omdat ze dit letterlijk zei of mij straf gaf. Als iemand mij had kunnen uitleggen dat dit niet door mijn acties kwam dan had dat echt al heel veel verschil gemaakt. Wat jij ook schrijft over het opsteken van een middelvingen en dan zo'n heftige straf krijgen, dat is denk ik heel belangrijk om uit te leggen dat dat niet perse door zijn actie komt. Het is super goed dat je zijn vader niet afvalt, want het blijft zijn vader, maar het is volgens mij wel belangrijk om het erover te hebben dat je zoon niet iets fout doet.

Je zou zelf hierover met ze kunnen praten of eens kunnen kijken naar de mogelijkheden voor een KOPP-groep in de buurt (KOPP staat voor Kinderen van Ouders met een Psychisch Probleem. Hier hoeft je ouder trouwens niet gediagnostiseerd voor te zijn) . Hier kunnen jongeren onder begeleiding praten met andere jongeren die dit ook meemaken. Zelf ben ik naar een KOPP-groep geweest toen ik twintig was en ik vond dit echt heel fijn. Dit was voor mij een plek om te realiseren dat ik niet de enige was en dat het niet mijn schuld is. Ook hebben wij Buddy's die ervaring hebben met een ouder met een psychisch probleem waar je zoons mee kunnen appen. Via deze link kunnen ze er eentje aanvragen: https://www.villapinedo.nl/ik-wil-een-buddy/

Het belangrijkste is dus: 1: Niet oordelen 2: Je zoons laten weten dat het niet hun schuld is 3: Je zoons laten weten dat ze niet de enigen zijn

Heel erg bedankt voor je vraag, als je nog ergens anders vragen over hebt kan dat altijd via ons forum!

Liefs

Lieve bezorgde moeder,

Bedankt voor uw berichtje op het forum en voor het delen van uw verhaal. Wat een moeilijke en soms vast ook hele verdrietige situatie! Ik kan me voorstellen dat het heel moeilijk kan zijn om niets negatiefs over vader te zeggen wanneer er steeds nare dingen gebeuren. Wat mooi en knap dat u zo uw best wilt en blijft doen om respectvol te blijven en vader niet in een kwaad daglicht te zetten. Verder vind ik het ook heel fijn om te lezen dat u uw zoons blijft vragen wat zij willen en nodig hebben, dat heb ik zelf soms weleens gemist.

Hoewel ik geen ervaring heb met een ouder met een narcistische persoonlijkheidsstoornis, zat mijn moeder wel in een soortgelijke situatie als u en hoop ik zodoende dat u toch wat aan mijn verhaal zult hebben. Wanneer ik bij mijn vader was gebeurden er ook regelmatig nare dingen (mogelijk wel wat minder heftig, maar toch) en hoe graag mijn moeder daar ook wat aan had willen veranderen, dat kon ze niet. Zoals u schrijft, als kind ontkom je niet aan het gedrag van je ouder. Ondanks dat ze dat niet kon heeft ze mij naar mijn idee op twee manieren heel erg geholpen:

Ten eerste deed ook zij, net als u, haar best om mijn vader niet in een kwaad daglicht te zetten. Ze hoorde mijn verhaal aan en zei nooit nare dingen over hem (waarbij ik denk aan uitschelden bijv.). Wat ze wel deed is duidelijk laten merken wanneer iets niet oké was en dat doet u ook lees ik. Zoals aangeven dat het niet mag en kan dat vader uw zoon op straat zet. Ik denk dat het juist ook verwarrend zou kunnen zijn voor een kind, wanneer ze iets naars voelen bij een actie en niemand dat bevestigt. Ik denk zodoende dus dat u hier echt op een goede manier op reageert! Is voor u te plaatsen waarom vader bepaalde dingen doet als u de stoornis in het achterhoofd houdt? Misschien zou het voor uw zoons wat ontschuldigend kunnen werken richting vader als jullie het hier samen over hebben na zo'n nare actie. Mijn moeder probeerde mijn vader vaak ook wat te ontschuldigen door bijvoorbeeld te noemen dat hij me vast niet bewust verdriet wilde doen o.i.d. en dat vond ik prettig.

Ten tweede hielp ze me door eigenlijk datgene te bieden wat ik bij mijn vader meestal niet of minder had. Een warm en veilig thuis, iemand die naar me luisterde, interesse tonen. Ondanks dat ze zijn gedrag niet kon veranderen heeft ze wel een heleboel opgevangen door te zorgen dat dat er bij haar allemaal was. Ik vond het een fijn idee dat ik altijd dat andere warme thuis had om naar terug te gaan. Dat maakte echt heel veel goed! En als ik uw verhaal zo lees doet u ook al heel erg uw best om uw zoons dat te bieden wat ze bij vader missen en ook meer dan dat. Heel fijn!!

Ik wens u heel veel liefs en veel succes! Zoë