Lieve anoniem,

Jeetje, je krijgt het allemaal tegelijk voor je kiezen... Wat heftig! Bedankt voor het delen van je verhaal, erg dapper ook. Fijn dat je toch een beetje je verhaal kwijt kon, ook al sla je zo snel dicht bij, bijvoorbeeld, een maatschappelijk werkster.

Ik vind het heel erg herkenbaar dat je denkt dat je nu de controle over de toekomst gaat verliezen. In zekere zin is dat ook zo, want je kunt niet voorkomen wat er nu staat te gebeuren. Aan de andere kant leer je hiervan om los te laten, loslaten waar je geen invloed op hebt. Zo weet je later dat je niet alles in de hand hoeft te hebben / kan hebben om het allemaal goed te laten komen.

Maar goed, dat is voor later... Op dit moment zit je er midden in en dat vind ik echt heel erg rot om te horen :(. Vooral omdat het met die vreselijke ziektes niet minder wordt. Als je zo ziek bent, net als jouw ouders, dan is het niet goed voor je om zoveel negativiteit om je heen te hebben. Je bent al 20, misschien is het verstandig om de meest volwassene in de situatie te zijn en met je ouders te praten over dat er minder negativiteit moet zijn. Dat ze zich, nu het nog kan, moeten richten op de positieve dingen. Dat ze jou en je broertje nog hebben bijvoorbeeld. Ik kan het me voorstellen dat je er boos van wordt, zoals je schreef, maar ik denk ook dat jij er het meeste aan hebt.

Waarschijnlijk is het veel makkelijker gezegd dan gedaan (ik heb zelf ook zoveel woede in me (gehad) over de scheiding van mijn ouders... daar kun je haast niet omheen), maar communiceren op een positieve manier is altijd het proberen waard.

Voor jou: ik snap dat je dichtslaat, maar probeer te praten. Praten is fijn, lucht op en relativeert. Krop het niet op, want dan maak je het in je hoofd erger en erger. Schrijf het desnoods op in een dagboek, alles wat je voelt en wat je meemaakt. Ik heb zelf ook een dagboek en ik denk dat het mijn 'redding' is geweest in de tijd van mijn ouders' scheiding.

Lieve anoniem, heel veel sterkte de komende tijd. Als er iets is, dan weet je ons te vinden.

Liefs, Femke

Hoi anoniem,

Wat een heftig verhaal zeg. Ik vind het ontzettend erg voor je wat je nu allemaal mee maakt! Knap dat je hier je verhaal hebt gedeeld, juist omdat je snel dicht slaat.

Ik denk dat femke het allemaal heel mooi verwoord heeft. Daar sluit ik mij helemaal bij aan. Toch wilde ik even reageren om je te laten weten dat wij er voor je zijn.

Heel veel sterkte en kracht toegewenst de komende tijd.

Liefs evi