Hoi Sanne,

Bedankt voor je bericht hier op het forum! Heel goed dat je hier om advies komt vragen, want ik kan me voorstellen dat er meer mensen zijn die in hetzelfde schuitje zitten. Nou ja, behalve dan dat je traint voor het EK. Dat kunnen maar weinig mensen zeggen, wel super tof!

Ik kan me voorstellen dat je je gewoon niet meer kunt concentreren tijdens de trainingen en dat je er niet bij bent met je hoofd. Het is dan nog fijn dat de scheiding zonder ruzie gaat, maar het feit dat je ouders gaan scheiden is gewoonweg super rot (netjes gezegd van mij hè? ;-)).

Wat mij tijdens de begintijd van de scheiding heeft geholpen is veel schrijven en genieten van de momenten dat je nog in je huidige huis bent. Het is verdrietig om te beseffen dat je dingen achter je moet laten en dat er een nieuwe en andere tijd aankomt, maar je kunt nu niet meer doen dan je best en nog even bewust ervaren van wat je nu hebt.

Schrijven hielp mij dus ook. Er ging zoveel door me heen, dat ik mezelf nieteens begreep. Laat staan dat ik het er met vriendinnen over kon hebben. Die huilbuien, bijvoorbeeld, ik kon ook ineens in huilen uitbarsten. Op zo'n moment huil je natuurlijk niet zomaar, maar zo voelt het wel. Ik ging dan zo snel mogelijk naar huis (tenzij ik al thuis was) en ging schrijven. Ik schreef alles op wat er in mijn hoofd omging en wat er dwars zat. Daardoor ventileerde ik mijn gedachten, maakte ik plaats in mijn hoofd voor wat positievere dingen.

Tijdens de trainingen gaat dat natuurlijk moeilijk, maar ik kan me voorstellen dat het echt een super cool vooruitzicht is om daar op dat EK te staan! Het is lastig om je gedachten te verzetten als de scheiding je zo dwars zit, maar is het een idee om een soort knop om te zetten en je echt te focussen op het EK? Dat je al je frustratie omzet in de passie voor jouw sport. Dat je juist de trainingen gebruikt als tijd voor jezelf. De sport gebruiken als steun. Misschien is het fijn voor je om te gaan mediteren, dan train je de focus (is niet zo zweverig als het klinkt hoor ;-)).

Als laatste tip: kun je er goed over praten met je ouders? Want wellicht kunnen zij de zorgen van jou verminderen. Ik bedoel: ik kan me uiteraard helemaal voorstellen dat er steeds door je hoofd gaat wat er nu gaat gebeuren, maar dan kunnen je ouders rekening met je houden. Dan kan je vader je vertellen dat hij vast niet eenzaam aan een tafel gaat zitten, maar dat hij het ook wel eens fijn vind om nieuwe hobby's uit te proberen ofzo... Zou zomaar kunnen dat jij je meer zorgen maakt dan dat nodig is. Ik had zelf een paar jaar geleden ook zoiets, ik maakte me echt veel zorgen over papa. Het bleek dat hij het wel fijn vond om zo rustig alleen te zijn af en toe. Een voor hij het wist waren wij er alweer! Daar genoot hij dan ook heel erg van.

Veel succes de komende tijd. Hopelijk kun je wat met mijn tips, anders kun je hier natuurlijk altijd terecht! :)

Liefs, Femke

Bedankt voor de tips! Ik ga proberen te mediteren en alles van me af te schrijven.

Ik vind het fijn om te zien dat iemand echt de tijd neemt om mij tips te geven!

wat vervelend van de scheiding, ik heb een hele gekke tip maar bij werkte het wel: ga buiten staan en gil zo hard als je kan of gil zo hard als je kan in je kussen! daarna is al je woede weg, kinderen met gescheiden ouders zijn een soort pot denk ik, die wordt langzaam gevuld met emoties: verdriet, boosheid, ergenis enz. en soms zit de pot te vol en dan moet de pot weer geleegd worden en dat doe ik door te gillen. probeer jou soort prullebak te vinden waar je je pot kan legen.

succes, groetjes anoniem