Ik was een manipulatief k*tkind

Anoniem, 16 jaar

Wat de f@#ck?!

Het is een lang verhaal, maar het moet er gewoon even uit. Daarnaast kunnen er betere tips gegeven worden als mensen het hele verhaal kennen. Ik ben 16 jaar oud, mijn broertje is bijna 14 en mijn grote broer 20. Onze ouders zijn al zo'n 3,5 jaar gescheiden. Zo'n 5 jaar geleden begon het met ruzie tussen mijn ouders. Mijn vader had een drankprobleem, en kon plotseling agressief worden. In 2010 is mijn vader opgenomen in een kliniek nadat de ziekte borderline bij hem was vastgesteld. In dit zelfde jaar heeft mijn grote broer een niertransplantie ondergaan, omdat mijn broer chronisch ziek is aan zijn nieren. Mijn vader woonde daarvoor al een tijdje niet meer thuis. Ik kan en wil me niet te veel herinneren van wat er in die tijd gebeurd is, maar de meest traumatische ervaring zal me altijd bij blijven. Ik en mijn broer (die nu 20 is) vonden hem na een mislukte zelfmoordpoging. We wisten al wel langer dat het niet goed met hem ging, en waren al vaker bang geweest voor zulke acties. Omdat hij ook vele malen 'officieel' afscheid had genomen van ons. Ik heb het hier soms nog steeds wel moeilijk mee. Mijn vader heeft in de kliniek waar hij geweest is zijn huidige vriendin ontmoet, hier wisten wij (mijn moeder, ik en mijn broers) eerst niets van, tot de kliniek contact had opgenomen om te laten weten dat relaties tussen de patiënten niet toegestaan was. De laatste hoop die ik en mijn broers hadden werd op deze manier kapot gemaakt. Nog voordat mijn ouders officieel gescheiden waren woonden ze al samen. Mijn ouders hebben nog vaak ruzie gehad maar wij raakten er sindsdien verder niet meer bij betrokken. Toch is mijn en mijn grote broers relatie met mijn vader momenteel niet goed, eigenlijk slecht te noemen. Dit komt vooral omdat mijn vader nooit heeft willen praten over wat er allemaal gebeurd is, waar wij natuurlijk wel behoefte aan hadden. Mijn vader heeft dingen vaak juist ontkent of werd boos als het ter sprake kwam. In die tijd heb ik nog een keer een stoel naar mijn hoofd gekregen, en er werd vaak door hem en zijn vriendin naar mij geschreeuwd. De dochters van zijn vriendin kwamen nog niet eens een paar maanden na de scheiding van mijn ouders ook bij hem en zijn vriendin te wonen. (Wij woonden al deze tijd al bij onze moeder.) Dit vond ik persoonlijk denk ik het lastigste, omdat ik altijd het papa's kindje ben geweest. En dat was natuurlijk al compleet veranderd, maar nu had hij ook nog eens veel meer aandacht voor haar kinderen dan voor zijn eigen kinderen. Tijdens de scheiding is ook het oneindige gezeur over geld begonnen, dit oneindige gezeur was normaal altijd iets tussen mijn ouders. Tot mijn vader nu hij geen contact meer met mijn moeder had alles via ons moest laten weten. Zo liet hij ook eens weten dat mijn (Tweetalig Vwo) opleiding niet meer te betalen was omdat hij nu twee extra monden te voeden had (de kinderen van zijn vriendin) en zijn vriendin had schulden van het huis. Dus er was geen geld meer over voor mijn opleiding, terwijl hiervoor in het ouderschapsplan dus al geregeld was dat ik kon blijven doen wat ik graag wilde doen. Hier was ik natuurlijk best boos om. En dit is maar 1 van de tientallen voorvallen. Uiteindelijk kon ik mijn tweetalige onderwijs inderdaad doen omdat mijn vader de afspraken moest nakomen. Mijn moeder heeft mij en mijn grote broer door dit soort voorvallen vaak huilend op moeten halen bij onze vader, die natuurlijk even boos op ons was als wij op hem. Want volgens mijn vader ben ik een vervelend manipulatief kutkind (dit verzin ik niet, is letterlijk tegen mij gezegd). Het gezanik over geld en over 'onuitgesproken dingen' zoals mijn vader ze noemt ging vele jaren door en er leek geen eind aan te komen. In deze jaren heeft mijn grote broer ook veel gezondheidsproblemen gehad, zoals een afstoting van zijn donornier vervolgens het verwijderen van de donornier, en het moeten beginnen met intensieve dialyse 4 dagen in de week (dit ook allemaal niet vlekkeloos). Maar om terug te komen op de situatie met mijn vader (die mijn broer overigens bijna niet bezocht heeft in het ziekenhuis), het was voor ons een uitzichtloze situatie. De geldproblemen die hij had konden wij tenslotte toch niet oplossen, en de 'onuitgesproken dingen' hielden toch vaak verdraaide vormen van de werkelijkheid in waarover de meningen dus ook altijd zouden verschillen. En ik als vervelend manipulatief kutkind zal uiteindelijk ook niet ontkennen dat ik dingen heb gezegd waar ik niet trots op ben, ik probeer mezelf ook totaal niet voor te doen alsof ik altijd goed gehandeld heb. Maar het verschil zal altijd zijn dat ik een kind was, en mijn vader een volwassen man. Uiteindelijk heb ik het contact met mijn vader verbroken voor momenteel iets meer dan een half jaar, maar dit was vooral omdat ik heel ongelukkig van de eindeloze discussies en ruzies werd. Zonder contact gaat het nu dus ook heel goed, ik ben gelukkiger dan ik in de afgelopen 5 jaar geweest ben. Maar toch blijft het knagen dat ik geen contact heb met mijn vader, mijn broer zit in een zelfde soort situatie (Mijn broertje heeft nog wel regelmatig contact met hem). En ik weet dat mijn broer ook nog niet geheel tevreden is met de situatie, maar de situatie verbeteren is lastig omdat we niet terug willen vallen in het oude geruzie. Heeft er iemand tips over hoe ik en mijn broer weer een beetje contact op kunnen bouwen met mijn vader? Hij weet momenteel niet eens welke vakken ik leuk vind, eventuele studiekeuzes of zelfs hobby's (kortom alles wat een vader van zijn kind hoort te weten). Ik ken hem andersom eigenlijk ook niet meer wat ik ook lastig vind. En echt elke reactie is welkom.. Ik weet tenslotte ook niet meer wat ik moet doen.

Lotte

ongeveer 11 jaar geleden

Hallo anoniem, Jeetje wat een verhaal. Ik begrijp heel goed dat je het even niet meer weet. Elke situatie is anders maar toch herken ik veel van jouw verhaal in mijn verhaal. Mijn moeder heeft een persoonlijkheids stoornis( de theatrale persoonlijkheidsstoornis) en daarnaast heeft ze geheugenverlies door overmatig alcoholgebruik. Mijn moeder weet echter niet dat ik het weet, en ik weet het pas sinds 2 jaar dat er een diagnose is. Borderline en de persoonlijkheidsstoornis van mijn moeder liggen vrij dicht naast elkaar, er zijn veel overlappingen. Het manipuleren, het dreigen met zelfmoord, het uitschelden, dat herken ik allemaal. De woorden die mijn moeder heeft uitgesproken zullen mij voor altijd bij blijven en ik hoop ooit minder pijn doen. Ik heb afstand van mijn moeder genomen door uit huis te gaan. Zodat we niet elke dag ruzie maakte. En zodat ik niet meer tussen mijn ouders in zat betreft de scheiding. Voor mij heeft dit veel geholpen, omdat ik wat rustiger werd en wat minder vatbaar voor haar manipulatie. Ik heb soms mijn moeder een aantal weken of maanden niet gesproken of gezien. Waar ik me heel naar over voelde, want het was toch mijn moeder. En ik wilde heel graag een band met haar. Maar haar zien werd me te veel. Om met mijn gevoelens en het gedrag van mijn moeder om te leren gaan ben ik naar een psychologe gegaan, die gespecialiseerd was in familierelaties etc. Daarnaast heb ik ook een cursus gevold. Die heet Kopstoring. Het was een online cursus voor kinderen waarvan de ouders verslaafd zijn of een psychische stoornis(maar ook beide). Doordat ik de stoornis van mijn moeder beter begon te begrijpen, werd ik wat rustiger in mijn hoofd, niet zo boos over wat ze me allemaal wel niet aan had gedaan(verbaal). Ik kan nu beter reageren op mijn moeder en sta wat sterker in mijn schoenen. Ik weet nu dat ik maximaal 3 uur met haar samen kan zijn en haar niet te vaak moet zien in een maand, anders breekt het me op. Ik ben namelijk nog steeds heel gespannen voor en na een bezoekje aan mijn moeder. Mijn tip aan jou zou zijn dat je eerst beter met de situatie leert omgaan, meer weet over de ziekte van je vader en hoe je daar mee om kunt gaan, voordat je het contact op gaat bouwen. Ga met een professional in gesprek die jou handvatten kan geven om met het manipulatieve van je vader om te gaan. Ik hoop dat je wat aan mijn reactie hebt, ook al is het alleen voor het gevoel dat je niet alleen bent, want dat ben je niet:)

Liefs, Lotte

Ik was een manipulatief k*tkind

Reacties (2)

📝 Geef zelf antwoord op deze vraag

Contact

Socials