Logisch dat je je niet kan concentreren, een scheiding is niet niks en als je dan geen vrienden hebt die juist in dit soort tijden achter je staan om je te steunen of misschien op te vrolijken is dat best lastig. Weet de school dat je je niet goed kan concentreren? Volgens mij is op elke school wel een vertrouwenspersoon, misschien kun je met hem of haar over je probleem praten en kan zij jou verder helpen. Voor de rest, laat je niet gek maken. Het klinkt stom, maar alles zal goedkomen.

Wat betreft je vrienden, laat het gewoon voor wat het is, ik kan me heel goed voorstellen dat je er heel erg van baalt, maar als zij jouw in dit soort tijden niet willen helpen, zijn het geen goede vrienden. Je zult vanzelf weer nieuwe vrienden maken, maar gun het wat tijd.

Ik hoop voor je dat het snel goed komt!

X

Dat zou ik zeer zeker direct een vertrouwenspersoon opzoeken en anders via de huisarts gaan vragen, hier moet je niet te lang mee blijven lopen!!!

Heel veel sterkte!!

Lief meisje,

Mijn zoon had dezelfde problemen op school en ook hij moest naar een ander niveau op school. Maar weet je, dat is misschien helemaal niet zo erg. je hoeft dan wat minder op je tenen te lopen en je kunt daarna altijd weer terug en verder. Veel belangrijker is het dat je je verdriet en je boosheid en alle andere gevoelens die nu spelen, een plaatsje kunt geven. Als je dat niet alleen kunt, is het heel verstandig om iemand in te schakelen die je daarmee kunt helpen. Op school is er inderdaad een vertrouwenspersoon, maar je zou ook kunnen overleggen met je vader en/of je moeder of je naar een kindercoach mag. Dat is iemand die samen met jou gaat kijken tegen welke problemen je aanloopt en hoe je die kunt oplossen. Mijn zoon heeft dat ook gedaan. Hij is maar twee keer geweest en toen vond hij dat hij het verder wel zelf kon. Alleen al het feit dat hij er eens met iemand over kon práten en álles kon zeggen, luchtte heel erg op. Wij zijn nu twee jaar verder en zijn schoolresultaten gaan weer omhoog, hij is weer vrolijk - ook al zijn er soms best nog momenten dat hij boos of verdrietig is en dat mág ook - en hij heeft nieuwe vrienden gemaakt.

het belangrijkste is, dat je jezelf niets kwalijk neemt, je niet twijfelt aan jezelf. Jij bent gewoon nog steeds die leuke meid die je altijd al was en dat je op school naar een lager niveau moet, wil niet zeggen dat je dom bent want dat bén je niet. je hebt tijd nodig. Tijd om alles te verwerken en een plaatsje te geven. En dat je dat niet allen kunt is hartstikke logisch! Je vader en je moeder doen het toch ook niet alleen? Die praten vast ook met vrienden en vriendinnen en familie over hun verdriet en boosheid. Tóch? De eerste stap heb je al gemaakt, namelijk door hier op het forum je stem te laten horen. Dat is al heel moedig én verstandig! En als je hier de verhalen leest zul je je herkennen in heel veel dingen. Zelfs ik, als gescheiden moeder, heb er al heel veel aan. Lieve meid, ga naar je mentor op school en vraag om hulp. Het is niets om je voor te schamen. En die vrienden? Die komen vanzelf weer. Heel veel sterkte!

Hè meisje 13,

Ik kan me goed voorstellen hoe je je voelt. In tegenstelling tot al die adviezen om naar school te gaan en te zeggen hoe je je voelt en te praten met allerlei mensen zou ik je willen zeggen om vooral ook hier je hart te luchten. Het is belangrijk dat je moeilijke dingen in je leven een plekje geeft, maar vaak is het al moeilijk genoeg om steeds aan een andere situatie te moeten wennen. Dus ik zou willen zeggen; neem de tijd. Op het moment dat je denkt dat niemand je begrijpt heb je hier altijd kinderen die je verhaal begrijpen. Als je contact wil met een vertrouwenspersoon of een kindercoach kan dat natuurlijk ook goed zijn, maar ik vind dat je daar aan toe moet zijn. Ik heb dat pas in mijn laatste jaar op de middelbare school gedaan. Maar dat is natuurlijk helemaal aan jou! En een niveau lager is idd zo slecht nog niet, maar voor je gevoel kan het wel heel vervelend zijn. Wat betreft je ouders; probeer uit te spreken hoe je je voelt, dat je vindt dat je vader vaak boos wordt en dat het nog best moeilijk voor je is. Als je het niet wil zeggen kun je het opschrijven of mss wel terugvinden in een liedje of gedichtje. Heel veel succes en laat je weten hoe het met je gaat?

Liefs, Anne Marleen

Er is nog niet veel veranderd, op school tenminste. Thuis gaat het beter. Ik ga voor een paar weken niet naar mijn vader. Ik ga nu elk weekend naar mijn tante. Ik praat ook met haar. Op school praat ik met een vertrouwenspersoon en met mijn mentor. Iedereen in de klas is nu gemeen tegen me want mijn "vriendinnen" hebben ze tegen me op gestoken. Ik moet nog met de vertrouwenspersoon praten. Hopelijk gaat het straks beter. Maar nu wil ik niet naar school. Iedereen is dan zo gemeen. Mijn moeder gaat er nog over praten met mijn mentor.

bedankt voor al jullie reacties.