Hoi Berend,

Dank je wel voor het delen van je verhaal. Ik kan me goed inleven in hoe je je voelt, dit soort dingen zijn erg verdrietig. Dat patroon wat je zelf aangeeft, dat je pas op latere leeftijd beseft hoe veel je je vader eigenlijk hebt gemist en nodig hebt, zie ik vaker terugkomen- ik heb dit, mijn broertje zeker en ook mijn vriend heeft iets vergelijkbaars meegemaakt.

Het is verschrikkelijk frustrerend dat ouders zich niet beseffen wat ze hun kinderen met een scheiding/weinig contact aan doen, al helemaal op de lange termijn. Het is vreselijk droevig dat de man die ervoor heeft gekozen om jou op de wereld te zetten, zich niet voor jou wil inzetten.

Joni Mitchell zong al: "You don't know what you've got 'till it's gone". Ik denk dat het zeker mogelijk is om iets te missen wat je nooit hebt gehad. Je hebt toch een onstabiele thuissituatie gekend, aangezien er een belangrijk deel ontbrak.

Ik hoop echt heel erg dat je er op een gegeven moment vrede mee gaat krijgen. Het is makkelijker gezegd dan gedaan, maar het lijkt me enorm lastig om een hele lange tijd met dit soort gevoelens te zitten. Je kunt er ook niets aan veranderen, hoe moeilijk dat ook is om te accepteren. Zelf denk ik vaak dat ik juist beter af ben zonder mijn vader, aangezien contact met hem altijd teleurstellingen met zich mee brengt en er vrijwel nooit iets goeds van komt. Wellicht helpt dat je een beetje.

Veel sterkte, en ik hoop dat je iets aan mijn berichtje hebt gehad!

Groetjes, Emma

Dag Berend,

Ik ben er zeker van dat je vader je enorm gemist heeft. Maar net zoals je vader een vreemde is voor jou, ben jij ook een vreemde voor je vader. Ik zou zeker blijven proberen want een band die 15 jaar weg is, bouw je niet in 1-2-3 op. Waarschijnlijk is hij enorm bang om opnieuw gekwetst te worden door je te verliezen. Schrijf brieven, mails of ik weet niet wat.... Ik vind je in elk geval een moedige jonge man. Het getuigt van moed om je vader op te zoeken na zo een lange tijd.

Groetjes Een vader