Hi Mijke,

Bedankt voor je berichtje hier op het forum. Heel dapper dat je die stap hebt genomen en ik denk dat er vast wel jongeren zijn die zichzelf in jouw verhaal kunnen herkennen (helaas).

Ik kan me voorstellen dat je het gevoel hebt dat je er met niemand over kunt praten, omdat anderen het niet zo goed kunnen begrijpen. Ze reageren niet op de juiste manier, niet op de manier die jij nodig hebt. Naarmate je ouder aan het worden bent, word je jezelf steeds meer bewust van wat je nodig hebt, wat je mist en hoe de situatie in elkaar steekt. Het is belangrijk om goed met die gevoelens om te gaan, want anders blijf je het misschien maar opkroppen en krijg je er steeds een beetje meer last van.

Is het misschien een idee om met een psycholoog te gaan praten? Iemand bij wie je je hart kan luchten en iemand die zich helemaal kan inleven in jouw verhaal en je daarmee zou kunnen helpen? Ik ben zelf ook naar een psycholoog geweest toen ik het gevoel had dat niemand me begreep. Daarbij heb ik vriendinnen waarvan de vader ook is vertrokken naar het buitenland en ze het gevoel gaf dat hij niks om ze zou geven... Het is belangrijk om dat met iemand te delen. Helaas kun je je vader niet veranderen en niet dwingen hem zijn best te laten doen voor jou en je broertje.

Wellicht kun je een brief (of mail) aan je vader schrijven met daarin jouw gevoel beschreven: dat je hem eigenlijk zo graag zou willen zien en dat je het geweldig zou vinden als hij ook maar één keer op jouw verjaardag komt.

Ik hoop dat je, ondanks dat ik niet in dezelfde situatie zit als jij, toch iets van advies uit mijn berichtje kan halen ;-). Je kunt hier aaaaltijd je hart luchten als je dat nodig hebt.

Sterkte!

Liefs, Femke

Hee Mijke,

Dankjewel voor je berichtje op ons forum. Wat erg dat je soms het gevoel hebt dat je vader niet zoveel voor je over heeft. Misschien helpt het jou als ik je vertel dat ik dat gevoel ook wel eens heb. Ik probeer wel eens voor ogen te houden dat het waarschijnlijk niet zo is wat ik denk maar dat mijn vader gewoon af en toe niet zo goed weet hoe hij het moet aanpakken.

Als je het ziet zitten op naar je vader uit te spreken hoe je je voelt dan is het inderdaad een idee om hem een brief of mail te sturen. Het raakt mij heel erg dat jij zegt: ''Ik zou er alles aan doen om ervoor te zorgen dat hij een keer op mijn verjaardag komt.'' Ik kan me haast niet anders voorstellen dan dat dit bijna wel een eye-opener voor je vader moet zijn! Ik geef je dus als tip om dit zeker in je mail naar je vader te schrijven. Verder zou ik vooral vertellen hoe je je voelt en dat je hem graag wat meer wilt spreken. Wie weet werkt het ook wel als je hem vraagt: Hoe kunnen wij er samen voor zorgen dat we elkaar wat vaker spreken?' Je kan hem natuurlijk ook bellen of skypen, het is belangrijk dat je een manier kiest die voor jou goed voelt!

Als je naast dit forum nog graag met iemand in het echt wilt praten dan is het misschien een idee om naar de maatschappelijk werker bij jou op school te gaan. Hier kan je als het goed is altijd terecht om je verhaal te vertellen en advies te vragen. Ik denk dat je hierover meer informatie kunt krijgen bij je mentor of een andere docent die je vertrouwd.

Tot slot begrijp ik dat je het gevoel hebt dat je vriendinnen jou niet altijd begrijpen. Ik heb dat vroeger ook wel eens gehad, zij zitten vaak niet in dezelfde situatie als jij en dat is lastig.. Ik vind het heel knap van je dat je daarom je verhaal hier op het forum verteld! Ik hoop dat je je nu iets minder alleen voelt in jouw situatie, er zijn helaas heel veel jongeren die met zulke dingen te maken krijgen..

Lieve groetjes, Nina

Hallo Mijke, Dankjewel voor je berichtje. De laatste zin in je berichtje raakte me heel erg. Dat niemand zo'n probleem had. Die gedachte kan je heel alleen laten voelen en soms ook radeloos. Ik dacht ook dat iemand hetzelfde mee gemaakt had moeten hebben om mijn hart bij te kunnen luchten. Maar uiteindelijk leerde ik dat dat niet het belangrijkste is. Het is belangrijk dat er iemand naar je luistert en met je meeleeft. Natuurlijk kan het prettig zijn om met iemand te praten die ook gescheiden ouders heeft, in plaats van ouders die nog bij elkaar zijn. Maar elke scheiding is zó anders dat je heel Nederland moet gaan afzoeken om iemand met een soortgelijk verhaal tegen te komen. Ik begrijp heel goed dat verdrietig bent over de situatie en dat je graag met iemand wil praten en met sommige personen juist niet. Het is belangrijk dat jij je fijn voelt bij de persoon waarmee je praat, zodat jij je hart écht kunt luchten. Soms betekent dit dat je met een vertrouwenspersoon op school kunt praten, een psycholoog of een therapeut. Zij kunnen je helpen om je gedachten en emoties op een rijtje te kregen en kunnen je handvatten bieden om er mee om te gaan. Soms helpt het ook heel goed om gewoon je gedachten van je af te schrijven. In een dagboek bijvoorbeeld of door gedichten te schrijven als je dat fijn vindt. Zo kun je zelf die emmer even leeg laten lopen in plaats van dat hij elke keer over stroomt.

Ik hoop heel erg voor je dat je voor jou een manier vindt om met deze situatie om te gaan en wens je daar heel veel sterkte bij. Mocht je ooit nog een keer wat vertellen of wat kwijt, dan kun je altijd op Villa Pinedo een berichtje schrijven. Je staat er namelijk niet alleen voor, wij zijn er ook voor je:)

Liefs, Lotte

Hallo Meiden,

Wat herkenbare stukken lees ik in jullie berichten! Ik ben een moeder van een zoontje (bijna 8). Ik voed nu 6 jaar alleen mijn zoontje op, Omdat de vader van mijn zoontje een Fransman is het voor ons lastig een omgangsregeling te treffen. Nu is het zo dat hij zich niet betrekt met zijn opvoeding qua contact zoeken of financieel. dit is erg lastig en verdrietig voor mijn zoontje want hij mist hem. in eerste 5 jaar ben ik er flink achteraan geweest om het contact te herstellen tussen hem en zijn zoon. hij belooft het wel te doen maar vervolgens doet hij het niet! Contact met zijn familie is er trouwens ook niet. ik voel alsof ik tegen de muur wordt geduwd. afijn, jullie zijn ouder als hem en ervaring deskundig. dus ik vroeg me af wat denken jullie wat goed is om te doen dat hij toch vrolijk en stabiel opgroeit?

Groeten van Gea

he mijke, ik heb het zelfde probleem als jou maar dan heb ik geen broertje en heb ik geen halfzusje maar halfbroertje.ik was 1,5 toen ze gingen scheiden. hij belde me oppeens terwijl hij dat nooit doet en zij dat hij inneens getrouwd was en een baby kreeg... en ik geloofte dat in eerste stantie natuurlijk niet maar toen was het dus echt. ik was heel erg geschrokken! we hadden na 2 jaar eindelijk weer eens afgesproken, hij kon niet meer dus vroeg hij of het de andere dag kon en toen wouden we de tijd afspreken enzo en we zouden naar de film gaan. vervolgens laat hij helemaal niets horen. ik was boos en verdrietig tegelijk. ik heb een vriendin en die helpt me daar ook wel een beetje mee maar heeft niet helemaal hetzelfde. ik heb vroeger therapie gedaan en dat heeft me heel goed geholpen maar nu er weer allemaal andere dingen zijn gebeurd kan ik me op school heel slecht concentreren. ik vind het fijn om een dagboek bij te houden. ik heb een dagboek met oranje glitters omdat oranje mijn lievelingskleur is!

een tip als je in deze situatie zit

1. praat er over met iemand die je vertrouwt.
2. als je boos bent sla dan op je kussen om al je woeden er uit te laten.
3. hou een dagboek bij of schrijf hetgene op waar je mee zit.