Lieve Mavit,

Bedankt voor jouw vraag op het Forum en wat fijn dat je ons gevonden hebt! Ik wil je laten weten dat je vraag goed is aangekomen en dat je niet alleen bent. 

Onze vrijwilligers gaan hun best doen om jou zo snel mogelijk een luisterend oor te bieden en jou te steunen in deze situatie, maar voor nu wil ik jou alvast een aantal websites geven waar je in de tussentijd misschien iets aan hebt:

• www.genderpraatjes.nl
• www.lumi.be
• www.switchboard.nl
• www.113.nl

Ik ga er vanuit dat je snel reacties krijgt van onze lieve vrijwilligers en andere kinderen en jongeren met gescheiden ouders!

Dikke knuffel en liefs,

Stanja van Team Villa Pinedo

Hey Mavit,

Wat dapper dat je jouw verhaal hier deelt. Allereerst wil ik je een dikke knuffel via het beeldscherm geven. Want jeetje, dit is een hoop om mee rond te lopen! Ik zie een beetje voor me hoe je op eieren loopt, omdat je op veel plekken niet kan zijn wie je bent. En dat kan heel veel energie kosten.

Toen ik ongeveer 14 was, zat ik met mijn moeder en zussen aan tafel. Mijn middelste zus zei dat ze iets wilde zeggen en ik zag dat ze het heel moeilijk had. Na een diepe zucht kwam het hoge woord eruit: ze is lesbisch. Achteraf gezien was het voor haar heel spannend, omdat mijn moeder ook niet echt iemand zou zijn die dit snel zou accepteren. Ze had het altijd over haar "ideale schoonzoon". Mijn moeder moest best even wennen, maar intussen is ze dikke maatjes met de vriendin van mijn zus. Daardoor heb ik gezien dat mensen hun mening wel kunnen veranderen, zeker als het om hun eigen kind gaat. Nu ken ik jouw vader natuurlijk niet en weet ik ook niet waardoor hij het niet oké zou vinden als zijn kinderen transgender zouden zijn. Ik hoop in ieder geval dat het meevalt. Hoe denk je dat je moeder zou reageren?

In mijn omgeving ken ik best veel mensen die gay of non-binair zijn. De jongste van mijn stiefmoeder is ook non-binair en heeft het er ook heel lastig mee (gehad). Eigenlijk is de coming-out voor iedereen heel lastig geweest. Gelukkig reageerden uiteindelijk heel veel mensen positief. Je zegt dat er niemand is met wie je hier over kan praten. Super logisch dat je je dan extra verdrietig voelt. Er over praten kan namelijk heel erg opluchten. Is er misschien een mentor, docent of iemand anders die je in vertrouwen kan nemen? Soms zijn er van die mensen waarvan je weet dat ze heel lief zijn en je alles bij ze kwijt kan. Ook al ken je ze niet zo goed. Ken jij zo iemand? Ondanks dat het heel spannend is, zou je kunnen nadenken of het een optie is om zo'n persoon in vertrouwen te nemen. Een tip die ik vader heb gehoord, is om het op te schrijven en aan iemand te geven. Dan hoef je het niet hardop te zeggen en dat is soms makkelijker. Hoe klinkt dat voor jou?

Als ik heel eerlijk ben, snap ik wel dat je suïcidale gedachten hebt. Je identiteit verbergen is echt heel lastig en dat gaat ergens aan je knagen. Dat uit zich bij jou misschien in suïcidale gedachten. Mijn tip zou zijn om het op de korte termijn toch aan iemand te vertellen, want des te langer je het verbergt, des te moeilijker het voor jezelf kan worden. Dat hoeft niet, maar ik zou het wel begrijpen. :) Je verdient dat je je beter voelt.

Ik hoop dat je door dit berichtje weet dat je niet alleen bent. Gisteren zat ik nog op het terras en hoorde ik twee jongeren praten over non-binair zijn en ik vond het zo mooi om te zien hoe ze elkaar hierin gevonden hadden. Ik heb er alle vertrouwen in dat jij dat op een dag ook zal krijgen. Zo voelt het soms niet, maar ik geloof dat het er is!

Succes lieve Mavit. Ik wens je sterkte toe.

Liefs, Hannah

Hey Mavit,

Allereerst wil ik graag zeggen dat het super goed is dat je een berichtje schrijft op dit forum! Misschien besef je het nog niet, maar dat is al een super grote en hele knappe stap! Het geeft namelijk al aan dat je in staat bent om over je gevoelens te schrijven. En dat is echt super belangrijk en fijn! Ik heb altijd gemerkt dat hoe meer ik schrijf, hoe beter ik het kan verwerken maar ook dat het helpt om duidelijk te krijgen wat ik andere mensen wil zeggen.

Daarnaast wil ik graag zeggen dat het verschrikkelijk is om je zo te voelen zoals jij je voelt! Ik zou alle scheldwoorden wel willen gebruiken om meer kracht te geven dan het woord 'verschrikkelijk', want ik weet dat zo'n gevoel van verdriet en angst zoveel verder gaat dan dat 'normale' woorden kunnen benoemen. Een dieper, zwarter en vervelender gevoel dan dat al deze woorden kunnen beschrijven. Om het even goed duidelijk te zeggen: wat je voelt is altijd okee! Jouw gevoel mag er zijn. Hoe verschrikkelijk, neerslachtig, verdrietig, angstig, k*t, kl*te jij je ook voelt. Maar het is ook heel verdrietig om te horen dat jij je zo voelt. Want zo'n onbeschrijfelijk depri gevoel gun ik niemand. Zeker jou niet!!

Ik kan me heel goed voorstellen dat jij je overlopen voelt door alle voornaamwoorden die in de wereld gebruikt worden. Alleen al om iets te beschrijven. Ik ben er altijd extra alert op. Ik wil niemand in een hokje duwen en soms wil ik ook even geen 'vrouw' zijn. Ik ben gewoon een persoon. Nou voel ik niet direct de behoefte om mijn 'vrouw' zijn om te laten zetten in non-binair, maar soms word ik heel erg moe van steeds maar weer in die 'vrouwenrol' geduwd worden. Ik kan me alleen maar voorstellen dat het voor jou nog vele malen harder en vaker binnenkomt. Ik leef heel erg met je mee.

Wat mij vaak helpt om me beter te voelen, is door muziek te luisteren, te schrijven of te sporten. Door muziek te luisteren kan ik soms beter bij mijn gevoelens komen. Vooral als ik even helemaal niet goed weet wat ik voel. Ik geef hieronder even een lijstje van nummers die bij mij altijd heel erg binnenkomen, maar mij ook een positief gevoel geven in dat ik niet alleen ben en dat ik sterker ben dan de omstandigheden.

• Beautiful - Christina Aguilera
• Cry - Jason Walker
• Ze huilt maar ze lacht - Maan

Maar soms is het mij ook even teveel om nog weer extra met mijn gevoelens bezig te zijn, ook al voel ik me daardoor wel vaak beter... Soms wil je gewoon even vergeten wat er verder speelt en waar je aan denkt. Ik vind het fijn om dan te gaan sporten. Soms rustig wandelen om alle gedachten even te ordenen, soms is dat zo hard mogelijk hardlopen om de pijn ergens anders te voelen dan in mijn hart.

Misschien dat een van deze manieren jou ook zou kunnen helpen om je even wat beter te voelen. Ik weet dat het geen oplossing is, maar je kan iets niet altijd a la minute oplossen terwijl je je wel even beter wilt voelen. Dus ik hoop dat dit in elk geval kan helpen op moeilijke momenten.

Dan eigenlijk nog het belangrijkste thema. Het delen met andere mensen en uit de kast komen. Ik kan je vertellen dat ik niet goed weet in wat voor hokje ik pas. Ik voel me niet altijd typisch een vrouw, geen idee op wie ik verliefd zou kunnen worden en of ik überhaupt romantische of seksuele gevoelens voor iemand kan hebben. Dat is soms best wel lastig als heel de wereld (tenminste, zo voelt het soms) gericht is op relaties en liefde en samenzijn en gezinnen en weet ik veel wat. Maar het zijn mijn keuzes, mijn gevoelens en die mogen er zijn. Wat voor gevoelens het ook zijn. Dat neemt niet weg dat ik het moeilijk vind (en ook niet echt leuk vind) om erover te praten. Het praten kan me soms onzeker maken omdat ik niet goed weet van hoe en wat en het kan me verdrietig maken omdat het soms voelt alsof ik een deel van ervaringen en de wereld mis. De laatste jaren heb ik een nieuwe tactiek ontwikkeld en dat werkt eigenlijk wel heel goed. Dat wil zeggen, ik ben nooit direct uit de kast gekomen en soms is het makkelijker om er niks over te zeggen, maar in het algemeen gaat het makkelijker. Tegenwoordig hoef ik niet eens zelf iets te zeggen, maar anderen 'weten' dan al door mijn manier van praten dat ik niet in een hokje te plaatsen ben. Hoe? Nou ik praat zo onzijdig mogelijk. Ik heb het vaak over personen en mensen, of 'iemand' in plaats van dat ik spreek over mannen, vrouwen of iets. Ik ben bijvoorbeeld ook met mijn moeder geweest naar een boekenpresentatie over queer kinderen en ik lees boeken en kijk tv-programma's over deze onderwerpen. Het geeft mezelf meer informatie over hoe anderen ermee omgaan, maar ook zorgt dat ervoor dat het makkelijker is om het onderwerp te bespreken. Zo doe ik dat ook bij mijn oma. Die vindt het heel lastig om mensen te accepteren binnen het queer spectrum. Ik heb het haar ook niet specifiek verteld, maar stukje voor stukje laten we als familie wat bij haar los. We vertellen haar over queer relaties in onze omgeving, we delen nieuwsartikelen en boeken. Misschien is het voor jou ook een optie om met stapjes dingen te delen over jouw gevoel. Zo heb ik ook met mijn moeder de serie 'atypical' gekeken. Een serie over een jongen met autisme én zijn zus die een relatie met een vrouw krijgt (maar daar mee worstelt). Het was dé manier voor mij om deze beide onderwerpen met mijn moeder te kunnen bespreken. Het waren mooie gesprekken en zij begreep mij steeds beter. Zonder dat ik alles uit mezelf hoefde te delen of dat ik zelf het gesprek moest starten.

Nog even verder terugkomend op je berichtje: ik vind het dapper dat jij de voornaamwoorden hebt gebruikt die je zou willen gebruiken! Dat is niet dom, dat is heel erg dapper! En een belangrijke stap. Zoals ik hiervoor ook schreef, het kan een manier zijn om het gesprek te openen. Maar dat neemt niet weg dat het gigantisch spannend is. Ik heb nog regelmatig wel angst als ik anderen iets moet of wil vertellen wat ik heel lang verborgen heb, maar wat ik ook heb gemerkt: de belangrijkste mensen in je leven zullen je steunen. Echt waar! En ik heb ook heel vaak de reactie gehad dat ze het graag eerder hadden willen weten. Dan hadden ze mij kunnen helpen en had ik het niet alleen hoeven doen. En ja, dan is het nog steeds heel spannend. En ja, dan is het nog steeds niet leuk. Het is eng, maar het kan je wel verder helpen.

Ik ga dit bericht voor nu afronden, het duurt al eventjes om het door te lezen en het kan best veel informatie tegelijkertijd zijn, maar weet in elk geval dat ik met je meeleef!

Ik wil je ook nog graag zeggen dat je hier bij Villa Pinedo altijd terecht kan. Je kan je aanmelden voor een buddy, je kan meer berichten op het forum plaatsen en als je zelf over dit bericht nog vragen hebt, of specifieke vragen aan mij hebt, dan kan je ook reageren op dit bericht.

Ik hoop dat je voor jezelf een weg kan vinden waarin jij je thuisvoelt! Maar uit ervaring weet ik dat er altijd weer momenten komen dat het wat makkelijker is en dat je steeds beter kan leren om jezelf te zijn. Het is vaak niet iets wat van de ene op de andere dag verandert, maar als ik nu kijk op het verschil van mijn ik 10 jaar geleden (14 jaar, onzeker en depressief), naar nu (24 jaar en zelfverzekerd) dan ben ik alleen maar heel erg blij dat ik de stappen naar mezelf heb kunnen zetten afgelopen jaren. Dat gun ik jou ook en ik weet dat je dat kan!

Vertrouw op jezelf, dat ben je waard!

Liefs Leen

Lieve Mavit,

Lieve Mavit,

Wat ontzettend knap dat je jouw verhaal met ons deelt op dit forum! Wat moet het lastig voor je zijn om te moeten verstoppen hoe je je voelt en wie je bent! Je verdient het zo om gewoon gelukkig te zijn met wie je écht bent❤️.

Het jongste kind van de beste vrienden van mijn ouders is sinds een paar jaar ook uit de kast gekomen als non-binair. Hun ouders reageerden hier heel wisselend op. Hun moeder vond het heel moeilijk om te accepteren dat haar dochter, geen dochter meer wilde zijn. Terwijl hun vader zich daar heel snel bij neer had gelegd. Het is natuurlijk lastig te voorspellen hoe je ouders hierop zouden reageren, terwijl je eigenlijk helemaal niet bang zou moeten hoeven zijn om je ouders te vertellen hoe je je voelt, op wie je valt, of wie je bent!

Hen had, ondanks de negatieve reactie van hun moeder, zelf hun naam op school al veranderd zodat hen daar alleen aangesproken werd met de naam die bij hun genderidentiteit aansloot. Een hele dappere beslissing, waar op school heel positief en goed op gereageerd werd!

Ook heeft hen een groepje gevonden van de LHBTIQ+ community waar hen vaak, ook buiten school, mee afspreekt en waar hen mee kan praten over dingen zoals uit de kast komen of het veranderen van de naam. Het was een hele opluchting voor hen om dat met mensen te kunnen bespreken die precies wist hoe hen zich voelde en die voor vergelijkbare problemen stonden. Het is een groepje waar hen lekker zichzelf kan zijn en geaccepteerd wordt voor wie hen echt is. Misschien is er ook wel zo’n een groepje voor jou in de buurt of op school?

Op internet zijn er in ieder geval een aantal sites beschikbaar waar veel informatie te vinden is en tips staan van allerlei mensen die je al voor zijn gegaan en die precies weten hoe je je voelt. Ook zou je (anoniem) kunnen chatten of ze vragen kunnen stellen via een forum. Hier zijn een aantal van deze sites:

• https://www.trevorspace.org/
• https://forum.emptyclosets.com/index.php
• https://expreszo.nl/

Ik hoop dat je via deze weg in contact kunt komen met mensen die je het gevoel geven dat je lekker mag zijn wie je bent! En dat je weer leert om van jezelf en het leven te houden❤️.

Ik hoop ook dat je suïcidale gedachten snel weer verdwijnen, want niemand zou zich zo moeten voelen! Blijf vooral praten over de donkere gedachten die rondspoken in je hoofd. Ook hiervoor zijn een aantal hele goede sites met dag en nacht mensen beschikbaar die er zijn om jou van deze vervelende gedachten en gevoelens af te helpen. Twijfel niet om een van deze sites te bezoeken of nummers te bellen als je weer eens gedachten aan de dood hebt!

• https://www.113.nl/
• https://mindkorrelatie.nl/
• https://www.deluisterlijn.nl/
• https://www.kindertelefoon.nl/

Ik hoop dat je wat aan deze informatie zult hebben en dat je binnenkort je gelukkige zelf mag zijn. Tot die tijd, heel veel succes en sterkte! En blijf praten, je bent niet de enige en je hoeft het niet alleen te doen❤️.

Een dikke knuffel en veel liefs, Emma