Ik kan je geen tips geven over hoe je er mee om moet gaan. Maar zelf heb ik het zelfde gevoel als jou. Bij mij hebben ze het ook niet te lang geleden gezegd.Ik vond het ook erg lastig en voelde mij het zelfde als jij. Ik weet dat je hier misschien niet veel aan hebt maar misschien heb je het idee dat je nu niet alleen bent. Groetjes,

Hoi Linda,

Wat vervelend voor je! Ik was 8 toen mijn ouders gingen scheiden, ik weet er niet alles meer van, hoe dat precies ging, maar het is natuurlijk nooit leuk. Als je ouders echt uit elkaar gaan, denk ik dat jullie gewoon goed met z'n 3-en om de tafel moet gaan zitten, om te bespreken waar jij behoefte aan hebt zodat je ouders dat ook weten. Bijvoorbeeld dat het voor jou fijn is dat ze bij elkaar in de buurt blijven wonen, dat je je eigen kamer in de nieuwe huizen krijgt, dat je hoopt dat ze met elkaar blijven praten zodat je het gevoel blijft houden dat je 'ouders' hebt in plaats van 1 vader en 1 moeder los van elkaar. Ik snap heel goed dat je het idee hebt dat het nu allemaal heel shit gaat worden, daarom is het belangrijk dat je aangeeft waar jij behoefte aan hebt! Misschien kun je je ouders ook eens op deze site laten kijken, zodat ze verhalen kunnen lezen en weten wat wel en niet werkt voor kinderen. Oh en ehm..het klinkt nu natuurlijk heel ongeloofwaardig, maar niet alles is kut als je ouders gaan scheiden hoor! 2 keer Sinterklaas, 2 keer verjaardag, 2 keer vakantie..! ;)

Liefs

Ha Linda,

Is dit de eerste keer dat je iets hierover hoort? Geloof me, het is niet zwak van je, hoe jij je nu voelt. Sterker nog, huil, gooi het even helemaal eruit. Momenteel zit ik in dezelfde situatie als jij. Ouders die niet weten wat er precies allemaal gaat gebeuren, dus wij als kind evenmin. Logisch dat je niet weet wat je moet doen! Ga even goed nadenken over welke dingen JIJ graag wil weten. Laat je ouders weten waar jij behoefte aan hebt. Ik kan met deze situatie, na veel tranen en denken, nog steeds moeilijk omgaan. Het kost mij namelijk ontzettend veel tijd om het te accepteren. Maar ik maak het mezelf wel draaglijker door op zoek te gaan naar antwoorden op alle honderden vragen die in mijn hoofd zweven. Daarnaast probeer ik mijn stem te laten horen en het scheelt enorm als erover gesproken wordt met het hele gezin. Praat er dus over met je ouders, maar wel wanneer je er zelf behoefte aan hebt. Zoek de plekken op waar je je op je gemak voelt, spreek veel af met vrienden en zoek steun. Zet jezelf centraal.

Sterke, warme groet

Hoi Linda,

Toen ik hoorde dat mijn ouders gingen scheiden had ik het gevoel alsof letterlijk de grond onder m'n voeten werd weggeslagen. Ik was heel verdrietig, boos, teleurgesteld. Ik was 20 toen mijn ouders het vertelden. Ik heb uren lang liggen huilen op mijn kamer. Ik heb in kwaadheid een brief geschreven naar mijn ouders met mijn gevoelens, maar ik heb het nooit aan hun gegeven en ik heb het nooit terug gelezen. Ik was daarna wel enigszins opgelucht want de meest haatvolle gevoelens was ik toen wel kwijt.

Ik ben later die week allemaal leuke dingen met mij vriendinnen gaan doen. Ik had toen zoiets van: dat jullie uitelkaar gaan betekent niet dat ik geen leuke dingen ga doen. En ik kon er gelukkig goed met mijn vriendinnen over praten. Eigenlijk was het de eerste dagen/weken gewoon proberen te overleven. Je wereld staat zo op z'n kop. Alles gaat veranderen, maar je weet niet hoe je leven er uiteindelijk uit komt te zien. Opeens ga je anders nadenken over de toekomst. Hoe gaat het als ik ga trouwen, kinderen krijg. Ik heb er nog steeds moeite mee om te zeggen dat mijn ouders gescheiden zijn, omdat ik NOOIT had gedacht dat mijn ouders uitelkaar zouden gaan.

Belangrijkste is om met beide ouders goed contact blijft houden en over je gevoelens te praten. Geef gelijk aan dat je niet zit te wachten op verhalen over de ander. Het zijn en blijven je ouders. En daar hoef je nooit tussen te kiezen. Jij hoeft ook geen luisterend oor te zijn voor de problemen die ze met elkaar hebben, daar zoeken ze maar een andere volwassene voor.

Praat veel met anderen erover, ga leuke dingen doen met je vriendinnen, zorg ervoor dat je niet teveel je geluk laat afhangen van je ouders. Klinkt misschien makkelijk gezegd dan gedaan, maar het hielp bij mij wel! Hierdoor kan ik het nu na veel ups en downs wel een plekje geven.

Ik wens je heel veel sterkte en weet dat alle gevoelens die je hebt normaal zijn. Hele dikke knuffel!!

Hoi Linda,

Het is niet zwak! Misschien was ík juist zwak, ik huilde een uur misschien..? En daarna niet meer. maanden niet meer zelfs. Omdat ik het niet kón. Jij kunt tenminste nog huilen... Over een paar jaar ben je uit huis. Je zult je ouderlijke huis heel erg missen, natuurlijk. Maar probeer overal het positieve van in te zien, anders is het allemaal al helemaal ondragelijk! Probeer iemand te vinden waar je je gevoelens mee kunt delen. Een vertrouwenspersoon op school was voor mij een enorme opluchting, met als enige nadeel dat ik van school moest veranderen en haar nu kwijt ben. Maar dit gaat nu om jóú! Bij wie voel jij je prettig? Kun je hem/haar vertrouwen? Als het antwoord 'ja' is, praat dan met hem of haar, het zal echt opluchten...

Hi Linda ik snap je punt mijn ouders zijn ook uitelkaar ma toen was ik 3 dus ik besefte da nog ni ma veel sterkte

In jouw verhaal begrijp ik me echt. Ik heb het toen ik 11 jaar was gehoord ik bleef huilen ik en men zus woude hun laten kusse Maar toen het echt niet lukte voelde ik pas de echte pijn.