Hey! Ik herken je situatie helemaal. Ik heb dit precies hetzelfde gehad en vond het heel lastig om die keuze te maken!! Uiteindelijk heb ik er met allebei mijn ouders over gehad en ook met mijn vader besproken hoe we elkaar wel nog konden blijven zien, want dat vond ik heel belangrijk. We hebben toen afgesproken dat ik één keer in de twee weken bij hem zou komen eten en daarnaast ook altijd welkom was voor een theetje. Dat was heel fijn! Zo had ik wel de rust van het wonen in één huis, maar zag ik beide ouders wel nog. Ik merkte ook dat de etentjes heel fijn waren en ik juist een betere band kreeg omdat we dan echt tijd voor elkaar vrij maakte. Daar was ik heel blij mee!😀

Voor mij hielp het dus om naar m'n eigen gevoel te luisteren, het openlijk te bespreken met mijn ouders, een nieuwe vorm van contact op te stellen en vooral te denken; het is niet voor altijd. Mocht je later iets willen veranderen dan kan dat altijd weer✨

Hey hey. Ik snap je helemaal ik vond het ook lastig om te vertellen dat ik bij me moeder wil wonen omdat ik me daar veel meer thuis voel, maar je moet onthouden dat je ouders jou ook gelukkig willen. Er zijn verschillende manieren om het te kunnen zeggen, je kan het door middel van een brief of een appje je kan het ook doen tijdens het avond eten. In elk situatie kan het lastig zijn maar er is altijd wel een oplossing hoe jij het makkelijker vind om het te zeggen. En je kan afspreken met je vader om 1 keer per week samen ergens te eten of ergens ff wat drinken en bij te kletsen, en je kan er voor kiezen kf af en toe naar je pa te gaan en leuke dingen te gaan doen met z'n tweetjes je kan karten of painbull of bowlen, dat ik altijd wat ik met me pa doe als ik hem zie, tis nje veel maar ik zie hem nog wel en spreek hem nog veel. Maar onthoud dat je ze niet zult kwetsen en dat ze jou gelukkig willen zien.

Groetjes Tim

Lieve anoniem,

Wat goed dat je het forum hebt gevonden om te delen waar je mee struggelt. Het is bijna alsof ik zelf jouw bericht zou hebben geplaatst een paar jaar geleden, zo erg herken ik je situatie. Ik vond het ook lang na de scheiding nog lastig dat mijn ouders gescheiden waren en dat ik bij beide ouders woonde, terwijl ik het liefste bij mijn moeder wilde wonen. Ik voelde me veel meer op mijn gemak en thuis bij haar dan bij mijn vader. Maar ik wilde mijn vader ook niet nooit meer zien; gewoon liever niet meer zo vaak naar hem als naar mijn moeder. Mijn vader had ook een nieuwe vriendin en ook dat contact met haar vond ik lastig; ik cijferde mezelf dan weg om er altijd maar voor hen te zijn. Kortom, ik begrijp je goed! En ik struggelde ook met hoe ik moest aangeven dat ik de thuissituatie anders wilden, want hoe zeg je zoiets zonder je ouder te kwetsen? Ik vond dat heel moeilijk.

Ten eerste wil ik graag zeggen: weet dat je als kind nooit een last zou moeten zijn van je ouder(s). Jij bent hun kind en zij zouden voor jou moeten zorgen en je moeten waarderen en respecteren zoals je bent. Je mag er helemaal zijn en je hoeft je niet anders of beter voor te doen dan je bent! Als je het gevoel hebt dat dat niet zo is, is dat niet oke vanuit je ouder(s) gezien, en niet jouw schuld. Ik snap heel goed dat je probeert om lief te zijn en je goed te gedragen om die goedkeuring te krijgen, maar ik heb zelf gemerkt dat dit je best wel kan slopen, zeker omdat je ook aangeeft dat het geen zin lijkt te hebben. Dat herken ik. Waarschijnlijk is het nooit goed genoeg voor je (stief)ouder, dus kan je maar beter proberen om het niet te veel te doen en vooral jezelf te zijn. Uiteindelijk heb je daar meer aan. Maar ik snap ook goed dat dat lastig is.

Wat mij geholpen heeft in het aangeven dat ik bij mijn moeder wilde wonen, is om het in stapjes te doen. Ik ging dus eerst bijvoorbeeld wel nog iedere week, maar dan alleen in het weekend. Of ik bleef een dagje langer bij mijn moeder doordeweeks. Zo kon ik zelf wennen aan de nieuwe situatie en was het ook niet meteen een grote verandering voor mijn vader. Het kan ook helpen om concrete afspraken met je vader te maken voor een soort quality time: dan woon je misschien wel helemaal bij je moeder, maar heb je wel momenten met hem gepland waarin je hem nog fijn ziet. Als je aangeeft dat je hier behoefte aan hebt, dan is de overgang voor je vader misschien ook beter en dat helpt jou hopelijk weer! Ik heb ook echt zelf ervaren dat de kwaliteit van het contact altijd belangrijker en waardevoller is dan de hoeveelheid contact: oftewel, het hielp me niet om heel lang bij mijn vader te zijn, maar kort en echt iets leuks doen was wel gewoon fijn. Misschien helpt het om dit soort dingen aan te geven om zo te benadrukken voor je vader dat je hem echt nog in je leven wil, maar gewoon op een prettigere manier voor jou.

Ik hoop dat je hier iets aan hebt. Mocht je nog eens iets willen delen, kan je natuurlijk weer iets plaatsen op het forum. Heel veel succes en een dikke knuffel, Sophie