Hey Lizan, welkom op het forum van Villa Pinedo!

Wat vervelend om te lezen dat jij in een lastige situatie zit met je moeder. Je schrijft dat je moeder jou wil zien, maar dat je het niet fijn vindt om in haar huis te komen. Als ik het goed begrijp kom je er door heftige ruzies niet meer, maar omdat zij je wil zien ga je af en toe toch om haar niet teleur te stellen?

Lastig hoor, maar heel logisch dat je die gevoelens hebt. Als kind heb je eigenlijk altijd een soort verbinding met je ouders, dat heet met een moeilijk woord 'loyaliteit'. Dat is iets heel moois, maar kan als je ouders gescheiden zijn, of als je moeilijke dingen meemaakt met je ouders ook in de weg zitten. Bijvoorbeeld bij wat jij beschrijft, dat je door heftige ruzies niet meer wilt gaan. Maar doordat je loyaal bent (je voelt je toch betrokken bij je moeder, je wil haar geen pijn doen door haar teleur te stellen), kom je zelf in een soort knoop terecht. Want je gevoel zegt twee dingen; ik wil mijn moeder geen pijn doen, maar ook; ik wil niet iets doen waar ik mijzelf niet goed bij voel. En die twee dingen gaan in dit geval niet zo goed samen!

Belangrijk om te weten is dat jij niet verantwoordelijk bent voor de keuzes die jouw moeder maakt, en je ook niet verantwoordelijk bent voor hoe zij zich voelt. Dus als jouw moeder zich verdrietig voelt dan kan dat, maar het is haar 'probleem' om hier wat aan te doen, en niet dat van jou.

Makkelijk gezegd he? Ik vond dat ook altijd moeilijk, en soms nog steeds. Mijn vader wil mij vaak graag zien, maar ik vind het ook moeilijk om contact met hem te hebben. Hij was vroeger vaak boos, en deed weinig moeite om mij te snappen. Daardoor vind ik het moeilijk om bij hem te komen, want ik heb het gevoel dat ik daar niet mijzelf kan zijn. Toch heb ik wel nog contact met mijn vader, omdat ik hem niet teleur wil stellen, en hem geen pijn wil doen. Herken je dat? Of is het bij jou dat je bijvoorbeeld bang bent voor heftige ruzies, omdat die er vroeger ook waren?

Wel heb ik geleerd om steeds beter te snappen dat sommige dingen niet mijn schuld zijn, en ook niet mijn verantwoordelijkheid. Dus dat mijn vader zelf ook iets kan doen om ervoor te zorgen dat ik bijvoorbeeld vaker kom, of zelf aan de slag moet met zijn vervelende gevoelens. En dat het zijn keuze is of hij dat doet of niet. En dat dat betekent dat ik ook zelf keuzes mag maken. Bijvoorbeeld op welke manier ik het fijn vind om contact te hebben, en dat ik zelf mag kiezen of ik hem vandaag terug bel of morgen omdat dat mij beter uitkomt.

Het kan soms helpen als je er met een volwassene over praat, die je kan helpen om in verschillende situaties te bedenken wat voor jou het beste is, en hoe je dit kunt aanpakken. Heb jij zo iemand in je omgeving? Misschien wel een fijne leerkracht, buurvrouw, iemand van een sportvereniging die je vertrouwt? Dat heeft mij wel geholpen, als een volwassene soms even met mij mee dacht, en vooral mee kon denken over wat voor mij belangrijk en fijn was.

Nou lieve Lizan, ik hoop dat je er wat aan hebt! Je bent in elk geval niet alleen! <3

Hoi Lizan, 

Wat lastig zeg, om zulke heftige ruzies met je moeder te hebben…  Ik snap heel goed dat je je moeder niet teleur wil stellen, maar het is vervelend dat je daardoor je eigen grens over moet gaan. Dat je dus toch naar haar toe komt, terwijl je dat eigenlijk helemaal niet wil. 

Ik kan me een beetje in jou verplaatsen: ik ga ook wel eens naar mijn moeder toe om haar niet verdrietig te maken of niet teleur te stellen, maar het liefste wil ik haar niet zo vaak zien of spreken. Super lastig he! 

Ik bespreek mijn gevoel wel eens met een goede vriendin van mij, en dit helpt mij vaak om me wat beter te voelen. De reactie van Amanda omschrijft heel mooi dat je altijd een verbinding hebt met je ouders, maar dat je niet verantwoordelijk bent voor hoe je moeder zich voelt. Mij helpt het om dit in gedachten te houden als mijn moeder weer vraagt of ik langs kom. Soms kies ik er nu dus ook wel eens voor om een keertje niet naar haar toe te gaan, om rust voor mezelf te creëren. Dit geeft zowel mij, als mijn moeder wat ruimte, waardoor ik merk dat we inmiddels wat beter met elkaar omgaan. Ik hoop dat jij ook een manier vindt om ermee om te kunnen gaan. En probeer maar te onthouden: je zit in een supermoeilijke situatie, maar je doet het supergoed! Alleen al door deze vraag te stellen op het forum <3 

Veel liefs, 

Fabienne