Hoi Maura,

Als eerst wil ik zeggen dat ik het ontzettend knap vind dat jij het gesprek bent aan gegaan met je vader en zelfs ook met je stiefmoeder. Ik kan snappen dat je moeite hebt met je stiefmoeder. Dat zij zich meer met jullie ging bemoeien en overdreven leuk en aardig kan doen tegen over anderen. Naarmate je als kind ouder wordt ga je dingen zien en gaan dingen je meer opvallen. Dit heb ik ook gemerkt bij mijn (stief)ouders.

Ik denk eigenlijk dat je al het mogelijk gedaan hebt. Je bent eerlijk geweest en bent het gesprek aan gegaan met je stiefmoeder. Er is helaas niks veranderd en daar kun je niks aan doen. Het enige wat je denk ik kan doen is accepteren dat je stiefmoeder nu eenmaal zo is. Ze bedoelt het misschien allemaal goed maar heeft daarin gewoon haar eigen manier. Dit is misschien niet jouw manier maar daar kan niks aan veranderen. Ik heb met de jaren geleerd dat iedereen anders is. Sommige dingen zou ik echt anders doen dat mijn (stief)ouders, en dat is oké want we zijn niet allemaal het zelfde. Ik kan mij ook ergeren aan mensen die heel overdreven en druk zijn, juist omdat ik dat zelf niet ben. Het ergeren helpt alleen niks, ik ga mij er niet beter door voelen en anderen gaan zich er al helemaal niet anders door gedragen. Kortom: we kunnen niks anders dan accepteren dat iedereen anders is en zijn dingen op zijn eigen manier doet.

Ik wil ook nog even kwijt dat ik het heek goed vind dat je zo'n sterke band hebt met je vader. Ondanks dat hij zijn verdriet en verhalen soms te veel met jullie heeft gedeeld. Mijn moeder ging ook vreemd en mijn vader heeft daarop ook weer dingen gedaan. Ik was de oudste en werd (net als je broer) ook veel te veel betrokken. Ik snap goed dat je die dingen niet over je ouders wil horen. Dat wilde ik ook niet. Het blijft toch je moeder en toch je vader. Dat je broer zich een beetje afzet tegen over jullie is misschien wel een beetje logisch. Maar dat komt ook echt wel weer goed. Het heeft gewoon een beetje tijd nodig, en bij de een duurt dat langer dan bij de ander.

Liefs Evi

Lieve Maura,

Allereerst dank je wel dat je jouw verhaal hier wil vertellen. Hoewel het niet altijd zo lijkt, wil ik allereerst één ding meegeven: er zijn nog heel veel mensen die zorgen voor anderen en om anderen geven; soms zijn ze alleen even verstopt :-). Het verhaal dat je beschrijft over afgelopen paar jaar klinkt en is waarschijnlijk ook heftig verlopen. In de loop van de tijd heb ook ik gemerkt dat je op andere plekken langs de zijlijn gaat kijken naar situaties, zoals jij nu ook hebt gedaan. Ik vind het dapper en goed van je dat je het gesprek met je stiefmoeder bent aangegaan en daarmee hebt geprobeerd het handelen van haar te veranderen. Helaas is dat handelen zoals Evi ook heeft aangegeven soms moeilijk te veranderen.

Naast het praten is er nog een mogelijkheid en dat is alles op papier zetten en aan haar geven. Je kunt goed schrijven en heb er vertrouwen in dat je dat zou lukken :-). Als je in die brief om een reactie in de vorm van een gesprek of een brief terug vraagt, wordt ze hopelijk ook tot lezen (en hopelijk voor jou aan het denken) gezet. Het hiernaar vragen geeft je ook een mogelijkheid om er in het dagelijks leven op terug te komen of ze de brief al heeft gelezen. Gezien je ervaring zou ik er niet direct hele hoge verwachtingen bij hebben, maar wanneer je op papier duidelijk (en mogelijk uitgebreid) beschrijft wat jouw irriteert/waar je moeite mee hebt en wat de situatie qua gevoel met jou doet heb je in ieder geval nog een poging gewaagd. Op die manier hoopt het je eraan storen dan hopelijk ook minder op.

Kanttekening blijft wel dat je ook hier niet gegarandeerd een patroon van jouw stiefmoeder kan veranderen. Mensen blijven complexe wezens ;-)

Voor nu heel veel succes met de situatie en plezier in je leven!

Beau