Hoi Vera,

Wat fijn dat je deze vraag stelt op dit forum. Je bent hier zeker niet alleen in. Ik heb ook nooit het 'papa mama' gevoel gehad zoals jij het beschrijft. Ik vond het ook lastig om te zien dat andere kinderen om mij heen die wel gewoon ouders hebben die bij elkaar zijn, een fijnere levensstijl hebben soms.

Maar weet je, wat mij heeft geholpen is het besef, dat de ene manier niet perse beter hoeft te zijn dan de andere. Uiteindelijk zijn we allemaal mensen met onze eigen uitdagingen. Iedereen is verschillend. En ja, soms ben ik ook wel jaloers op anderen die wel gewoon 'normale' ouders hebben die niet uit elkaar zijn. Soms ben ik ook wel benieuwd hoe het zou zijn om in hun schoenen te staan, maar ik besef ook dat deze mensen ook net zo veel eigen uitdagingen kunnen hebben als het gaat om de band tussen hen en hun ouders (die nog bij elkaar zijn). Misschien lijkt alles wel normaal en goed te gaan van buitenaf, maar we weten nooit wat er binnen de muren precies afspeelt in een gezin.

Wat ik aan jou als tip kan geven en wat mij vaak geholpen heeft om niet 'jaloers' te hoeven zijn op anderen: Delen van mijn gevoelens met iemand die ik vertrouw, zoals mijn vriend. Ik heb zelf ook een vriend. Soms zijn wij ook verschillend, maar wat mij hielp is dat mijn vriend altijd wel probeert te luisteren naar mijn problemen, zonder het perse te hoeven begrijpen. Een luisterend oor hebben kan zoveel voor je doen... En soms, weet je, ook al herkent mijn vriend niet 100% alles van mijn probleem, er is dan altijd wel een klein deel van een emotie wat hij wel begrijpt en dat vind ik het fijnst en deze koester ik dan.

Ken jij ook iemand die je vertrouwt en wie goed naar je kan luisteren? Hoe zou je vriend reageren als je dit deelt met hem bijvoorbeeld?

Ik hoop dat je hier iets aan hebt!

Liefs, Noza

Hi lieve Vera,

Kiki hier! Wat vervelend dat je hier zo mee zit. Ik herken enorm wat je schrijft. Ik vond het vroeger (nu ook nog weleens) ook erg lastig om andere gezinnen, waarbij de ouders nog bij elkaar zijn, gelukkig te zien. Ik wilde dan ook graag wat zij hadden. Ik had dit bijvoorbeeld in het contact met mijn vader. Het contact met mijn vader is namelijk niet zo goed en ik spreek hem vrijwel niet. Hierdoor kan ik weleens jaloers zijn op vriendinnen die dit wel hebben. Maar het helpt mij dan om te denken aan de mooie dingen die ik wél heb. Ik heb bijvoorbeeld een enorm sterke en fijne band met mijn moeder. Zij heeft mij vroeger vaak gesteund en doet dit nog steeds. Ik ben enorm dankbaar voor deze band, want ik besef mij ook dat niet iedereen dit heeft. Waar ben jij erg dankbaar voor? Het kan soms helpen om dit op te schrijven, is dat een idee? Ik hoop dat je iets hebt aan mijn tip. Fijne dag vandaag Vera! En geniet van het zonnetje!

Liefs, Kiki

Hey hoi Vera!

Ik ben Norah en ik ben ook 20, bijna 21. Ik reageer op je berichtje omdat ik me heel goed herken je gevoel hierbij.

Ik kreeg, en krijg nogsteeds de kriebels als iemand vraagt naar mijn “gezin”. Want waar vertel je dan over?? Dat gezin ligt uit elkaar sinds de scheiding. Dat bestaat niet meer.

Ik heb ook altijd vriendinnen om me heen gehad en nu nog met ouders waar de liefde van af straalt en dan raak ik ook jaloers inderdaad. ‘Had ik dat maar’ denk ik dan. ‘Waren mijn ouders maar dol gelukkig met elkaar’. Laatst zag ik de trouwfoto’s van mijn ouders op zolder en ik was gewoon verbaasd te zien dat mijn ouders elkaar kusten op de foto’s en gelukkig met elkaar waren. Ik besefte me dat ik (en dus ook alle andere kinderen van gescheiden ouders) ook uit liefde zijn geboren.

Mij helpt het heel goed om leuke uitjes of gezellige middagjes te plannen met mijn ‘gezin’s leden. Zoals een dagje weg met mijn moeder of even weg met mijn vader. Ondanks dat je dan niet als ‘familie’ op pad gaat maak je toch hele mooie herinneringen met ze. Mooie gelegenheden om eens een gesprek te voeren of elkaar echt beter te leren kennen. Dat zijn ook mogelijkheden die je niet hebt als je met z’n allen zou gaan!

In iedergeval is het gevoel wat je hebt totaal herkenbaar en zal het waarschijnlijk altijd gek voelen als mensen woorden als ‘familie’ of ‘gezin’ noemen.

Hoi Vera ik heb dat ook altijd als ik bij mijn vrienden ben dan denk ik ik wou dat mijn ouders nog bij elkaar waren

Ik heb een vriendin haar ouders doen super dure reizen. En kussen ik wil dat ook ik ben bezig aan een proces gelukkiger worden. Geniet van de kleine dinge