Lieve Noukie !

Jezus minna !, ik snap je ... Mijn ouders zijn gescheiden, mn verhaal heb ik ook gepost bij vechtscheiding in plaats van echtscheiding. Dat is natuurlijk heel wat anders, maar ik weet hoe het is met je vader en zijn nieuwe vriendin. Mijn moeder heeft een nieuwe vriend. Hij woont hier nog niet, maar hij logeert hier wel, de hele week lang. Hij is best wel aardig hoor ! Daar niet van. Maar het is moeilijk... Je wilt ´t helemaal niet, je kan je eigenlijk niet voorstellen dat je vader nu een nieuwe vriendin heeft, je kon je alleen maar voorstellen je ouders, je vader en moeder, je mama en papa. En niet dat je vader een nieuwe vriendin zou krijgen ?! Dat wil je helemaal niet. Je vader vind het vast vreselijk dat het contact tussen jullie verbroken is en of was. Soms moet je eens kijken hoe een ander zich voelt. Je vader heeft ´t vast niet met opzet gedaan... Soms kom je gewoon iemand tegen die je nog gelukkiger maakt dan dat je al was, en dan wil je niet weggaan bij je man of vrouw omdat je een kind heb. Maar hij had het wel gewoon eerlijk moeten zijn, & dat was ie niet. Geeft niet, daar heeft ie nu vast van geleerd ! Ik begrijp heel goed dat je als eerst in stantie super boos was op je vader, daar geef ik je volkomen gelijk in ! Een scheiding geeft altijd heel veel impact op een kind. Bij elk kind, ookal zeg jezelf van niet, dat komt dan nog wel. Je zal het nooit vergeten, blijf het soms terug halen en praat erover, met een vertrouwenspersoon, zoals jezelf al zei ! Heel veel sterkte meis !!

lieve noukie,

een vreselijk verhaal! ik heb bijna precies hetzelfde meegemaakt. alleen mijn vader wees me de deur vanwege dat ie mijn allimentatie moest betalen en dat ik epilepsie had. ik heb nog steeds bijna geen contact met hem maar we proberen het wel. binnekort komt mijn verhaal online! wil je die lezen? misschien heb je er wat aan maar ben het totaal met je eens.. na vele regen komt vanzelf de zon en sta je sterker dan ooit in je schoenen.

dikke knuf

Ik zat je verhaal te lezen en ik dacht echt even: is dit mijn zus die dit geschreven heeft? Je verhaal lijkt echt heel erg op mijn verhaal. Ik herken me in zoveel dingen die je zegt! Behalve het eind, mijn zus en ik hebben nog wel contact met onze vader en hij is ook nog steeds samen met de vrouw met wie die vreemd ging. Ik kan haar absoluut niet uitstaan. Ik heb altijd het gevoel dat mijn vader meer van haar houdt dan van mij. Keer op keer is zij belangrijker. Daarom vindt ik het absoluut niet fijn om bij hun thuis te zijn. Vervolgens ga ik weer aan mezelf twijfelen: is het raar dat ik in termen denk van wie is het belangrijkst, van wie hou je het meest? (doen meer mensen dit??) Fijn dat het nu beter met je gaat, Noukie! Dat voor jou de zonneschijn al terug is gekomen :-) Toch nog veel sterkte, want zoals je zegt: het tekent je voor het leven, het zal nooit weggaan..

Hallo Noukie!

Ik heb je verhaal gelezen en ik snap heel goed hoe jij je voelt. Ik ben ook 20 jaar en mijn ouders zijn gescheiden toen ik 9 was, maar toch heb ik er nu nog net zoveel last van als in het begin. Ik was buiten aan het spelen en ik voelde mij heel vrolijk, tot dat mijn moeder mij en mijn broers met betraande ogen naar binnen riep. Ik voelde iets heel vreemds en ik wist wat mijn moeder wou gaan vertellen, en dat terwijl ik daarvoor nooit iets in de gaten had. En opeens zei mijn moeder uit het niets, papa gaat weg. Wat ik toen voelde was nog vreemder. Het leek alsof iemand mij wegtrok uit die situatie. Ik kon iedereen wel zien en horen maar het leek alsof er een wand voor zat en ik alleen naar die situatie keek en het niet zelf meemaakte. Ik zag mijn broertje huilen, en ik hoorde mijn broer schreeuwen tegen mijn pa. Opeens gebaarde mijn moeder dat ik bij haar moest komen zitten en toen kwam de klap. Ik was weer 'terug' in de werkelijkheid en besefte toen pas wat er gebeurde. Mijn vader ging zoals gezegt weg en daarna is er heel veel gebeurd. Ik voelde me diep ongelukkig en niemand had het in de gaten. Zo ging het jaren door en er gebeurde steeds vervelendere dingen. En toen ik 14 was, ben ik weggelopen bij mijn moeder en heb ik het contact met haar verbroken. Maar ik bleef diep gekwest en ongelukkig. 3 januari van dit jaar ben ik opgenomen geworden in een kliniek voor jongeren. Ik heb daar 11 maanden intensieve therapie gehad en vorige week ben ik ontslagen omdat ze me daar niet verder konden helpen. Nu nog steeds voel ik mij hetzelfde als hoe ik mij voelde toen ik 9 jaar was. In januari begint mijn volgende therapie. Kort om, de scheiding van mijn ouders heeft ook mijn leven helemaal op z'n kop gezet en ik draag er nu nog steeds de wonden van. Ik hoop ooit dat die wonden zullen veranderen in littekens en dat ze stoppen met pijn doen. Dat ik ermee om kan gaan, en kan accepteren dat ik nooit meer mijn gezinnetje van vroeger terug krijg. Jou verhaal inspireert mij en ik ben heel blij voor je, dat het nu wat beter met je gaat! Ook al ben je al 20, jij blijft ook een kind met gescheiden ouders, en dat is gewoon hartstikke klote. Ik gun jou heel veel geluk en liefde voor in jou toekomst. Hopelijk kun jij omgaan met de littekens en heb je er in de toekomst minder last van.

Liefs Kim