Beste Vera,

Dat is een verdrietig verhaal. Kun je er niet met je ouders,afzonderlijk over praten? over hoe moeilijk en verdrietig het is dat het op deze manier gaat? Ik ben zelf ook gescheiden en ik heb geen fijn contact meer met de vader van onze zoon. Maar hij komt hem wél gewoon thuis ophalen en als er dingen zijn van school bijv. overleggen we daarover. Dat is best moeilijk want ben heel boos en verdrietig en ik vind het moeilijk om mijn ex te zien. Maar het blijft wel de vader van mijn zoon. Je schrijft: "Als kinderen ruzie hebben moeten ze het meteen goed maken. Waarom ouders dan niet?" Dat is een begrijpelijke vraag. Maar als twee volwassen mensen uit elkaar gaan hebben ze ook heel veel verdriet en boosheid in zich die niet zomaar is op te lossen. Je had elkaar immers beloofd bij elkaar te blijven in goede en slechte tijden? Als er dan tóch een breuk ontstaat, staat je hele wereld op zijn kop. Zelf heb ik een jaar lang geprobeerd vriendelijk met elkaar om te gaan en dat deed ik voor onze zoon. Maar dat werkt niet, hoe graag ik het ook wilde. Een scheiding is een heel ingrijpend iets dat veel tijd nodig heeft om de pijnboosheid en het verdriet te laten slijten. Nu weer even terug naar jouw situatie. Als je er niet met je ouders over kunt praten, is er dan misschien iemand anders, die als tussenpersoon kan optreden? Een mentor van school, een opa, oma, tante of iemand anders waar je goed contact mee hebt en die je vertrouwt? Want weet je Vera, soms zijn ouders zó met hun eigen verdriet en teleurstelling bezig, dat ze even niet goed kunnen bedenken hoe het voor de kinderen is en hebben ze iemand nodig die hen daar op wijst. Jij en je broer hebben het volste recht om te zeggen wat jullie van de situatie vinden en te laten weten dat jullie hier heel erg verdrietig van worden.

Ik wens je veel sterkte en ik hoop dat je het kunt oplossen!

Hoi Vera,

Dit is zeker niet fijn. Het mag ook zeker anders zijn. Ik begrijp dat je ouders niet willen horen wat jullie zeggen en dus niet prettig vinden. Misschien dat 'de kont tegen de krib gooien' helpt. Maak samen met je broer een spreekwoordelijke vuist. Geef aan dat jullie niet meer naar de andere ouder gaan als het vervoer niet beter wordt geregeld. Bijv. het ene weekend rijdt moeder de keer erna rijdt vader. Een 2e optie is om een vertrouwenspersoon te zoeken, misschien wel een leerkracht of mentor op school. Misschien dat zij jullie kunnen begeleiden hoe je jezelf beter kunt beschermen tegen het verdriet en de strijd van je ouders. Ik kan niet opmaken hoe lang je ouders gescheiden zijn. Maar tegenwoordig is het opstellen van een ouderschapsplan verplicht, hierin staan afspraken rondom de kinderen, waaronder ook het halen en brengen. Helaas kun je de communicatie tussen je ouders niet makkelijk veranderen, dat zal te maken hebben met teleurstellingen, verdriet en woede. Alleen zijzelf kunnen hier verandering in brengen.

Veel sterkte, Knuff. Mir.

Je mag gerust van je ouders eisen dat ze zich fatsoenlijk gedragen. De meeste ouders gaan prat op een 'voorbeeldfunctie' - en je kunt zeggen dat het probleem niet bij 'de ander' ligt, maar bij henzelf. Als het contact met jou ze wat waard is en ze willen dit contact met jou graag goed houden de komende jaren, dan stel je ze gewoon voor de keuze. Of ze verpesten het voor nu en de toekomst - of ze doen hun stinkende best om het voor jou werkbaar te maken. Als dat al teveel is gevraagd, dan heb je je antwoord.. Succes, Vera!

Hoi Vera,

Wat vervelend zeg! Ik vind het idee van Bigg zo slecht nog niet, alleen heb je je ouders nog wel even nodig. Dus als je het zo stellig stelt, geeft het misschien ook alleen maar meer strijd. Misschien is er de mogelijkheid om zelf te gaan reizen van je ene ouder naar de ander? Zodat er geen directe confrontatie meer is? Of dat ze je ophalen na school? Dan hoeven ze elkaar ook niet tegen te komen? Je hebt gelijk dat het oneerlijk is dat ze niet met elkaar praten en dat ze dat wel voor jullie zouden moeten doen. Ik denk alleen dat ouders het ook erg lastig vinden om hun eigen verdriet een plekje te geven en dan inderdaad te weinig aandacht hebben voor wat de kinderen willen. Ik hoop dat je snel iets verzint waardoor dit makkelijker voor je wordt!

Groetjes, Anne-Marleen

Hoi Vera, er staan hier al een hoop goede reacties. Ik snap dat jouw ouders verdriet hebben en boos zijn op elkaar, maar ze mogen dit niet ten koste van hun kinderen laten gaan, ik begrijp het heel goed dat je je zo voelt. Kun je het niet ter sprake brengen bij je ouders? Hoe je je voelt als dit gebeurt? Wellicht krijgen ze zo wat meer begrip voor jou, hoe vervelend dit voor jou is.