Hey Sophiegirl,

Wat een goede vraag van je. Wat maakt dat je twijfelt? Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 10 jaar was en intussen ben ik 26 jaar. Omdat mijn ouders na de scheiding allebei gelukkig zijn geworden met een andere partner, heb ik een soort kronkel in mijn hoofd dat het normaal is om uit elkaar te groeien als je kinderen krijgt. Maar dat je daarna wel heel gelukkig met iemand kan worden. Als ik een ouder koppel hand in hand zie lopen, denk ik dus gelijk dat ze nog maar heel kort samen zijn. Maar dat zegt eigenlijk meer over mij dan hen. :)

Uiteindelijk geloof ik er wel in! Het is denk ik belangrijk om zelf los te komen van oude pijnen en die niet op een nieuwe partner te projecteren. Dan hoop ik in ieder geval heel ver te kunnen komen. Ik ben nu nog vrijgezel, maar ik geloof wel dat op een dag de juiste persoon op mijn pad komt .

Liefs, Hannah

Hey Sophiegirl,

Ik kan me heel goed voorstellen dat je twijfelt of je nog in de liefde gelooft.

Het is niet niks om mee te maken dat je ouders uit elkaar gaan, om te zien wat dat allemaal met jullie gezin doet (of heeft gedaan). Dat laat littekens achter.

Zelf heb ik ook heel lang getwijfeld. Of eigenlijk; ik geloofde er gewoon niet meer in. En daar had ik (naar mijn mening toen) genoeg reden voor: mijn ouders zijn gescheiden en wilden voor meer dan 10 jaar geen woord met elkaar delen, ik had genoeg vrienden en klasgenoten op de basis- en middelbare school met gescheiden ouders. Genoeg bewijst dat "alle relaties toch wel kapot gaan".

Toen ik iets ouder was en er wat meer over na ben gaan denken, realiseerde ik me dat, ondanks dat het steeds zeldzamer wordt, er nog altijd mensen zijn die wél bij elkaar blijven. Daarnaast zijn allebei mijn ouders nu al weer bijna 20 jaar hertrouwd (met iemand anders), dat is langer dan hun huwelijk samen. En dan zijn er nog de oude mensen. Van die lieve, schattige oude stelletjes die al meer dan 50 jaar samen zijn.

Tegenwoordig geloof ik er nog niet 100% in, maar ik wíl er in geloven. Ik hoop dat ik ooit iemand tegen het lijf loop waar ik de rest van mijn leven niet meer vanaf wil, en ik gun het jou ook heel erg om zoiets te vinden!

Groetjes, Collin

Hey Sophiegirl, super goede vraag stel je!

Voor mij heeft 'de liefde' veel moeite gekost. In mijn puberjaren heb ik een paar vriendjes gehad en ik was ontzettend bang dat die relaties uit zouden gaan. Dat is ook een paar keer gebeurd, wat op zich ook niet gek is op die leeftijd, maar ik was daar (extreem) kapot van. Dat maakte voor mij dat ik eventuele nieuwe liefdes lang heb afgehouden. Want 'het gaat toch wel kapot'. Nu heb ik inmiddels veel meer over mezelf geleerd en ook al 4 jaar een stabiele relatie. Ook dit gaat voor mij niet zonder slag of stoot, want ondanks dat mijn vriend onvoorwaardelijk van mij houdt, kan ik dat soms maar moeilijk echt geloven. Dat maakt dat ik toch nog wel eens twijfel aan de liefde. En of dit echt voor altijd is. Dat wil ik wel, maar ik ben soms bang om erachter te komen dat het toch niet 'meant to be' is. En dan komt mijn grootste angst: dat ik mijn toekomstige kinderen 'aandoe' wat mijn ouders mij hebben aangedaan. En dat wil ik niet!

Veel van mijn angsten en twijfels zijn te herleiden naar mijn jeugd, de scheiding, de opvoeding.. En dat kun je niet meer veranderen. Ik zie het nu als kleine deukjes die ik heb, die me gemaakt hebben tot wie ik nu ben, maar het betekent voor mij soms ook hard werken.

Nu even het positieve: dit soort dingen kunnen wel helen. Ja, het kost moeite, nee, het is soms niet leuk, maar door eraan te werken kan het wel goed komen. Mijn vriend en ik zeggen alles tegen elkaar, zelfs mijn twijfels, angsten en gekke gedachten. Dat is niet altijd leuk of makkelijk, maar door het te delen doen we het samen, en dat versterkt ons. Is het voor altijd? Ik weet het niet, niemand kan in de toekomst kijken, maar ik hoop het wel. Liefde is een werkwoord, dus zo lang je in beweging blijft, staat de liefde niet stil!

Ook heb ik er therapie voor, waar ik leer hoe ik in elkaar zit en hoe ik met mijn deukjes om kan gaan, ook in mijn relatie met mijn vriend.

Heb jij wel eens wat gelezen over hechting? En hechting in relatie tot scheiding en je eigen relatie(s)? Misschien is dat interessant voor jou.

Hopelijk heb je wat aan mijn verhaal!

Liefs x

Hey Sophiegirl! Wat een goede vraag! Mijn ouders zijn 5 jaar geleden gescheiden. Tot een jaar geleden geloofde ik niet meer in de liefde, omdat ik dacht “toch alle relaties gaan uit, dus waarom zou je er überhaupt aan beginnen?” Dit was een overtuiging waar ik mezelf van had overtuigd na de scheiding van mijn ouders. Nu heb ik inmiddels al ruim 8 maanden een superlieve vriend. Hierdoor heb ik leren inzien dat het zeker ook anders kan, dan hoe ik het bij mijn ouders heb gezien. Toch is er bij mij in mijn hoofd nogsteeds af en toe wel een twijfel of echte liefde wel bestaat. Ik denk dat het door mijn jeugd nog even tijd nodig heeft om weer helemaal te geloven in de liefde. En dit is helemaal okay! Als bij jou het vertrouwen in de liefde ook weg is, denk niet dat het aan jou ligt❤️ Dit komt door de dingen die je meegemaakt hebt, en heeft tijd nodig om weer te helen Uiteindelijk komt het goed!