Hoi Chantal,

Ik kan me heel goed verplaatsen in jouw verhaal. Echter zijn mijn ouders gescheiden toen ik 6 jaar was, dus ik ben juist helemaal niet opgegroeid met mijn ouders samen. Maar ik kan me heel goed voorstellen dat als je niet beter weet dat je ouders bij elkaar zijn, het des te moeilijker is als ze dan pas later uit elkaar gaan. Dat lijkt me heel lastig!

Hoe hard het ook klinkt, ik denk dat het tijd nodig heeft om je hierbij neer te gaan leggen. Je ouders hebben allebei andere partners en zijn blijkbaar erg bezig met hun eigen leven te leiden. Een kopje koffie drinken met elkaar zal er waarschijnlijk ook (voorlopig nog) niet inzitten. Dat is echt iets wat je zal moeten accepteren. Maar wat je schrijft over dat je je gepasseerd voelt nu je een eigen zoontje hebt... Dat is wel iets waar je wat mee zou kunnen doen. Dat lijkt me namelijk echt een naar gevoel, en het is daarom misschien wel belangrijk dat ze dat weten omdat ze het misschien gewoon echt niet door hebben dat ze jou daar pijn mee doen. Misschien is het daarom goed om dit te bespreken met je ouders? Of om het in de vorm van een brief te communiceren?

Als je echt last blijft houden van de scheiding, is het misschien goed om eens te gaan kijken voor iemand waar je mee zou kunnen praten hierover. Het is heel begrijpelijk dat je veel moeite hebt met de scheiding en dat je graag dingen zou willen doen als vroeger. Maar accepteren kost tijd en is soms moeilijk. Misschien dat een psycholoog je daarbij zou kunnen helpen. Maar dat is verder aan jou. Als je je maar beseft dat een psycholoog je hier echt bij kan helpen :-)

Heel veel sterkte in ieder geval met alles!

Ha Chantal,

Ik herken heel erg wat je beschrijft! Zelf ben ik 26, en 4 jaar geleden gingen mijn ouders uit elkaar. Dat is al wat langer geleden dan bij jou, maar ik kan nog steeds heel erg ons gezin van vroeger missen. Vooral inderdaad bij sinterklaas en kerst e.d., dan mis ik de vertrouwdheid, de tradities, 'onze' manier van vieren, onze grapjes. Ik kan ook echt jaloers zijn op gezinnen die dat wel hebben, ook al weet ik dat het daar ook niet per se altijd koek en ei is.

Wat bij mij wel hielp wat dit betreft, is dat na enige tijd wel een nieuwe gezinsachtige situatie is ontstaan met m'n moeder en met m'n vader, maar dan apart. Kerst vier ik nu bijvoorbeeld meestal eerst met m'n vader, en een week later met m'n moeder, en dat is wel gek, maar op die manier vinden we toch weer een 'eigen' manier om het te vieren. Het kost tijd, maar er komt wel iets terug. Misschien ga je ook steeds meer je eigen gezinsleven creëren met je zoontje, dan komt er iets nieuws fijns in de plaats van je vroegere gezin.

Beste Chantal,

Wat heb je je gevoel goed verwoord, zo relatief kort na de scheiding van je ouders. Bij je titel 'ik mis het zo', greep je verhaal me al bij de keel. Wat is dat gevoel herkenbaar. Het spijt me je dit te moeten zeggen, maar dat gemis gaat niet weg.

Mijn ouders zijn inmiddels 15 jaar geleden gescheiden. Ik was 22, ze waren ruim 28 jaar getrouwd. Ook ik zag het aankomen (ik zag de ruzies), maar had het toch niet verwacht (ze hadden vaker moeilijke periodes in hun huwelijk overwonnen).

Nu ben ik 37, maar ik mis het nog zo. Het 'thuis' komen. De dynamiek van ons gezin. Onze tradities. Ik heb ook nog een broer en een zus. Sinds de scheiding voelt ons gezin als allemaal verschillende 'eilandjes'.

Het is heel erg waar wat XX schreef: er komen nieuwe tradities voor in de plaats en je gaat je eigen manier vinden om de leegtes op te vullen, maar het blijven opgevulde leegtes. Het wordt nooit meer zoals het was. Hoe eerder je daarom gaat rouwen, hoe sneller je het verlies zult accepteren en een plekje kunt geven. Je ouderlijk huis is nooit meer.

Veel sterkte. x