Hey A,

Pff er komt bij mij heel wat naar boven als ik jouw verhaal lees. Heel herkenbaar namelijk. Alleen toen mijn vader direct na mijn moeder een nieuwe vriendin kreeg, toen hadden wij niet eens meer die band die jij beschrijft. Mijn vader koos ook altijd voor haar. Ik zag hem ook maar 4 dagen in de maand. En als we er dan waren, deed hij nooit wat leuks met ons. Het enige waar ik naar uitkeek waren de autoritjes, als hij ons kwam halen en brengen, en we gewoon samen waren zonder haar erbij. Dan waren we weer echt en konden we onszelf zijn. Jammer dat we op een gegeven moment met de trein moesten, toen was ook dat over.

Het heeft heel veel jaar geduurd voordat ik dat kon accepteren, voordat ik kon accepteren dat hij zo veranderde en een andere man was dan de leuke vader in mijn hoofd. Ik heb nu geleerd dat het geen zin heeft om mensen te vormen naar hoe ze in jouw ogen zouden moeten zijn, of naar hoe ze ooit waren. Het fijne aan ons (aan jou en mij) is dat we nog flexibel zijn nu we jong zijn en dit nog kunnen leren. Dat kun je je sterke kwaliteit maken - maar zorg ervoor dat niemand daar misbruik van maakt. Ik heb nu geleerd om te genieten van de momenten dat we samen zijn. Ik heb geleerd af en toe initiatief te nemen om samen iets te gaan doen, maar ik ben gestopt met aan een dood paard trekken. Dus als ik merk dat het alleen van mij uit komt, dan laat ik het zitten en wacht ik tot mijn vader de behoefte uit om met me af te spreken. En dat moment komt wel. Ik geniet van Wordfeud spelen met mijn vader: ik zie hem weinig maar zo hebben we nog wel lol samen. Van die dingen moeten we het nu hebben en dat is oké.

Je schrijft: "Waarom wil ik hem zo graag als die slechte man zien maar mis ik hem zo?" Ik voelde precies hetzelfde en heb nu spijt dat ik het zo lang heb volgehouden om hem als de boosdoener te zien. Ik was boos omdat dingen (zoals onze band) anders waren. Ik miste hem omdat ik eigenlijk helemaal niet boos wilde zijn. Een zinloze emotie, dat boos zijn. Echt zonde. Want ik had veel meer kunnen genieten van wat we wél nog hadden als ik niet zo boos was geweest.

Ik heb geleerd te vertrouwen op dat hij van me houdt en dat hij trots is. Met dat als basis kun je alles aan. Dan is het soms echt nog wel lastig, maar dan weet je dat het in de basis goed zit.

Bij mij duurde dit proces een jaar of 12. Ik hoop dat het bij jou sneller lukt. You can do it :-)

Liefs, Lara

Hey Lara,

Bedankt voor je mooie reactie, met tranen in mijn ogen heb ik het gelezen. Ik zal jou reactie vaak teruglezen, ik denk dat ik er zeker wat van kan leren.

Jammer dat het zo lang geduurd heeft bij jou, maar ik ben blij voor je dat je nu ( zo klinkt het ) rust hebt gevonden in je hoofd. Ik hoop dat ik er net zo wijs uit zal komen.

Big hugg, x

Lieve A,

Ik snap precies hoe je je voelt, en het is ook helemaal niet erg dat je je zo voelt. Er is een verandering in je leven, waaraan je moet wennen. Iedereen doet dit in zijn eigen tempo en op een eigen manier. De pijn die jij voelt is logisch, ik heb die ook gevoeld. Ik denk ook dat alle kinderen die een scheiding te verwerken krijgen pijn voelen, maar met het verstrijken van de tijd kun je dingen een plekje gaan geven en kijk je op een gegeven moment terug en dan zie je dat je ervan geleerd hebt. Je krijgt in de gaten wanneer je ergens wel energie en tijd in moet stoppen en wat voor jou wel werkt en waar jij gelukkig van wordt. Saar en Lara hebben geleerd de kleine dingen te koesteren en die te waarderen. En vaak is het zo dat je op het moment zelf niet door hebt dat het goed is, maar wanneer je erop terug kijkt denkt van hè, dat was eigenlijk best fijn.

Wat jij zegt over je vader is heel herkenbaar, ik had precies hetzelfde. Hij ging bij ons weg en opeens leek hij een heel ander persoon, die zich druk maakt over andere dingen waar hij zich eerst nooit mee bezig hield, ondanks dat we samen ook nog enkele dingen deden die we vroeger ook deden. En ik kon het niet begrijpen/ was boos op hem dat hij nu zo is, maar is miste hem toch ook en hij blijft mijn vader van wie ik toch ook hou. Daardoor heb ik besloten om te proberen mij erbij neer te leggen en gewoon blij te zijn met de leuke momenten die we wel samen hebben en hem te nemen zoals hij is. Net als bij Lara heeft dit bij mij ook een hele tijd geduurd, maar dat is denk ik het verwerkingsproces dat ik nodig heb gehad.

Als ik je verhaal zo lees, dan vind ik wel dat je alles heel goed duidelijk hebt voor jezelf hoe je je voelt en ik weet dan ook zeker dat het met de tijd helemaal goed gaat komen.

Take care! Liefs, Isabel