Hi.

Gewoon even mijn verhaal kwijt, en hopelijk hebben jullie wat advies.

2 jaar geleden hoorde ik tijdens een ruzie tussen mijn ouders dat mijn vader had gezoend met een ander. Ik vroeg ernaar en kreeg als enige van de kinderen te horen wat er aan de hand was. Moest het maar geheim houden, want het was een vergissing en het zou het huwelijk sterker maken. Het was voor mij erg moeilijk om hem dit te vergeven, maar uiteindelijk kwam ik er overheen.

7 maanden later (nov 2011) zag ik mijn moeder huilen, en ik wist gelijk hoe ver het was. Ze vertelde me dat hij weer was vreemdgegaan (met dezelfde vrouw), en dit keer werd het ook mijn broertjes en zusje verteld. Er werd gezegd dat hij twijfelde. Hoe kun je nu twijfelen tussen je vrouw en 4 kinderen, en een of ander wijf (ook moeder van 4 trouwens). Dat weegt toch nooit tegen elkaar op? Het was ook niet dat hij niet van mijn moeder hield zei hij, maar hij hield meer van die ander.
Ik kon het allemaal niet geloven, voelde me verraden. Hij had me beloofd dat het goed zou komen, en dat hij een stomme fout had begaan, en dan flikte hij dit.

Ik verwachtte dat het allemaal goed zou komen, het was gewoon een midlifecrisis. Niet dus. 2 weken later kwamen mijn ouders mij opzoeken en vertelde hij dat hij voor haar koos. We gingen uit eten, en ’s avonds reden ze weg. Ze wilden het in eerste instantie gelijk ook aan mijn zusje vertellen via skype (ze zat voor een jaar in het buitenland, en was net 2 mnd weg), maar dat was me te veel. 3 dagen later vertelde hij alsnog over de skype aan haar, dat hij weg ging. Binnen 2 weken waren ze bij elkaar ingetrokken.

Ik besloot toen dat het contact maar even wat minder moest worden. Hij kwam nog wel met kerst, maar ik zei dat ik moest leren. Kreeg nog een paar mailtjes van m, en wat smsjes, maar reageerde er steeds minder op. Kon en kan m niet in de ogen kijken. Het is zo raar. Ik wil een vader, maar niet deze man. Die ik niet meer terug ken. Hij was altijd zo trouw, echt de man van wie je het niet zou verwachten. Had het echt nooit van hem verwacht. We grapten ook altijd dat als iemand een nieuwe vlam zou vinden het mijn moeder zou zijn. Mijn moeder is nu een wrak. Net als al dr kids het huis uit gaan (behalve een nakomertje dan), laat de lafaard haar in de steek. Hij is ook nog eens 2u hiervandaan gaan wonen. Dat kwam voor haar kinderen(even oud) beter uit. Het is duidelijk wie er belangrijker is.

Mijn moeder vertelt me alles over dit gezeik. Wat ze voelt, wat hij nu weer heeft gedaan, dat ze het niet aan kan etc. Ik word gek. En ik verwijt hem dat allemaal. Het voelt alsof ik als oudste verantwoordelijk moet zijn. Hij laat ons in de steek, dus tja dan moet iemand het toch overnemen. Maar dat is zo moeilijk aangezien ik 3u van thuis woon. Als ik dan thuis ben, gaat elk gesprek met mijn moeder daarover. Het wordt al ietsje minder, maar het blijft ongemakkelijk. Wordt ook steeds bitser tegen mijn moeder als ze weer over begint. Dan zeg ik oh, en dan is het wat mij betreft klaar. Daarna voel ik me ontzettend schuldig, en dan vraag ik toch maar door.

Ik heb mijn vader nu al 7 maanden niet gesproken. Ik wilde hem niet bij mijn 21e verjaardag hebben, mijn vader wilde ik wel, maar niet deze man.. Ik heb dit jaar niet eens een gelukkig nieuwjaar smsje gehad van hem. Hij probeert het niet meer.. Weet waarschijnlijk niet wat hij met me aan moet, en is bang. Hij heeft als smoes dat hij mijn examenperiode niet wil verstoren (zei hij tegen mijn zusje. De rest heeft wel contact met hem). Maarja als hij nou vaker had gesmst, dan zou het niet zo’n schok zijn als ik dan eindelijk weer iets van hem hoor. En op zich wil ik wel contact, maar dat betekent dan alles goed zou zijn voor hem, en dat wil ik niet. Hij moet voelen wat hij heeft aangericht, wat hij ons doet voelen. Bovendien zou het mijn moeder veel verdriet doen. Ik weet dat ik het voor mezelf moet beslissen, ik weet ook dat ik daar later spijt van ga hebben, maar op dit moment is het te moeilijk om hem te zien en spreken.

Soms vind ik het ook wel zielig voor hem. Wat als hij super veel spijt heeft. Dan heeft hij zijn hele leven overhoop gehaald voor niets. Dan heeft hij helemaal niks meer. En hij had alles.

Voor zover we weten hebben we maar 1 leven. Dan gun je het je medemens toch om gelukkig te zijn? Maar dan vraag ik mezelf weer af, hoe hij voor dat ene beetje geluk extra, het leven van 10 mensen (moeder + kids, en man van haar +kids) zo moeilijk kan maken.
Vaak denk ik, zodra de rest van het gezin weer gelukkig is, als mijn moeder een nieuwe toekomst heeft gevonden, dan kan ik het vergeten (maar nooit vergeven, je weet wel). Maar dat zal lang duren.
Ik weet het gewoon allemaal niet..

Pff wat een tekst, lucht wel op. Klopt volgens mij geen steek van de opbouw, maar ach. Flinke jankpartij tussendoor, maar t gaat weer.
Hebben jullie dat ook vaak? Dat je spontaan in huilen uitbarst?
Lieve groetjes.