Gaat alles goed met je of denk je er heletijd aan

Hoi Olivia,

Jeetje wat vervelend om te lezen! Ik snap helemaal wat je bedoeld, want ik heb bijna hetzelfde meegemaakt.

Mijn vader had, terwijl hij nog in een relatie zat met mijn moeder, ook een affaire met de getrouwde buurvrouw. Zij had ook twee kinderen. Toen dit bekend werd zijn zowel mijn ouders gaan scheiden als de buurvrouw en de buurman.

In het begin was ik echt boos op mijn vader. En misschien nog wel meer teleurgesteld. Hoe kon hij er samen met de buurvrouw voor kiezen om twee gezinnen kapot te maken?

Wat mij het meest pijn deed is dat niemand eerlijk was over de situatie. Dat je verliefd word op iemand anders is begrijpelijk, maar waarom moet alles zo geheimzinnig en vaag? Soms voelde het ook een beetje alsof ik (en mijn gevoel) niet serieus werd genomen.

Gelukkig heb ik een goede band met zowel mijn moeder als mijn vader. Ik heb eerst veel gesproken met mijn moeder en daarna ook nog met mijn vader. Dit gesprek vond ik vaak lastig omdat hij veel af deed met een grapje en ik weer het gevoel kreeg dat ik niet serieus genomen werd. Toen ik dit aankaartte bij hem gaf hij aan dat hij veel spijt heeft van hoe alles is gegaan en dat hij er grapjes over maakt, omdat hij het zelf lastig vind om over te praten. Daarna werden de gesprekken met mijn vader veel fijner omdat we op hetzelfde level zaten. Hij begreep mijn kant van het verhaal en langzamerhand begreep ik ook steeds meer zijn kant van het verhaal.

Hoe is de band met jouw ouders? Kan je het er met je moeder over hebben? En durf je aan je vader te vragen wat de situatie precies is? Als je het lastig vind om met hem in gesprek te gaan kan je misschien ook een brief schrijven. Dan kan je goed nadenken wat je daar graag in wil zetten en dan heeft je vader rustig de tijd om de brief te lezen en komt het misschien beter binnen bij hem wat deze situatie met jou doet!

Voor mij hielp het ook om er met vriendinnen over te praten!

Wat betreft het vertellen aan de kinderen van de buurman en de buurvrouw zou ik vooral aanraden om te doen wat goed voelt. Wel zou ik als ik jou was eerst bij je moeder navragen of zij inderdaad in gesprek is geweest met de buurman. Misschien weten de kinderen er al van af? En is het jouw taak om dit tegen de kinderen te vertellen? Hoe zou jij willen dat dit ging als je je verplaatst in de kinderen? Misschien zijn dit vragen om even bij stil te staan.

Tot slot wil ik nog zeggen dat het uiteindelijk allemaal goed komt! Dat lijkt nu misschien niet zo, maar het cliché is waar… Tijd heelt alle wonden! Bij mij is het nu ongeveer 12 jaar geleden. Mijn vader en buurvrouw zijn gaan samen wonen en ondertussen heb ik de twee allerleukste zussen erbij. Vorige week heb ik gekookt voor de hele familie en kwam zelfs mijn moeder ook nog langs. Toen ik precies in dezelfde fase zat als jij had ik nooit gedacht dat dit mogelijk was… Nu ben ik blij hoe alles is gelopen. Alles is op zijn pootjes terecht gekomen en ik heb er wijze lessen van geleerd

Ik hoop voor jou dat deze situatie snel voorbij is en dat er weer wat meer rust komt! Mocht je nog vragen hebben stel ze gerust!!!

Liefs, Veerle

Hey lieve Olivia,

Wat dapper dat je dit hier deelt. Ik krijg een beetje kippenvel als ik jouw verhaal lees, want ik herken heel veel van wat je zegt. Allereerst wil ik je een digitale knuffel geven, want ondanks dat mijn situatie iets anders was, weet ik hoe sh*t dit kan voelen.

Mijn ouders zijn gescheiden, omdat mijn moeder er achter kwam dat mijn vader een relatie had met haar eigen beste vriendin. Waarschijnlijk net zoals jij denkt bij jouw vader: dit slaat echt alles! Ik heb soort van 'het geluk' gehad, dat hun affaire al was verbroken toen ik het te horen kreeg. Dat maakte dat ik niet hoefde na te denken over dingen als: 'moet ik dit aan iemand vertellen, en zo ja, aan wie dan'. Maar ik heb me wel vaak afgevraagd wat ik zou doen als er zoiets in mijn eigen omgeving zou gebeuren, of ik het dan wel/niet zelf aan de persoon zou vertellen. Want zoals jij waarschijnlijk ook al hebt bedacht, is het niet niks om dat te vertellen en dat het grote gevolgen kunnen hebben. Zo zuur dat jij hier nu mee moet zitten!

Mijn advies zou een beetje hetzelfde zijn als die van Veerle. Als ik het zou durven, zou ik (denk ik) de confrontatie aangaan met de ouder die vreemdgaat, in dit geval jouw vader. En als dat lastig is, hem misschien een brief schrijven. Of het met je moeder bespreken. Nu kan ik me voorstellen dat dat best lastig is. Je zou ook een andere volwassene in je omgeving in vertrouwen kunnen nemen. Iemand die jouw ouders misschien niet kent, zoals een fijne docent of collega? Ik was tien toen dit allemaal gebeurde, maar ik denk dat als dit was gebeurd als ik 19 was, ik het vooral met vriendinnen zou bespreken. Niet omdat zij hun advies hoefden te geven, maar gewoon om even mijn ei kwijt te kunnen. Als je het fijn vindt om zoiets met vrienden/vriendinnen te bespreken, zou je ook kunnen zeggen dat je even een luisterend oor wilt? Dat helpt mij nog steeds!

Hopelijk helpt je dit een klein beetje. Weet dat je altijd hierop kunt reageren, opnieuw een vraag kan stellen of een Buddy kan aanvragen. Een Buddy kun je ook voor kortere tijd hebben. En ik hoop dat je weet dat je niet alleen bent.

Liefs, Vera