Hoi Keano,

Wat lief van je dat je zoveel geeft om je vader en je zo zorgen maakt! En goed dat je dit met ons deelt, heel knap van je! Vervelend dat er veel ruzies zijn geweest...

Ik ken jouw gevoel. Je wilt graag je vader/moeder helpen, maar je kunt niks doen. Dat voelt machteloos. Mijn moeder was na de scheiding ook 10 jaar alleen. Wel een paar relaties tussendoor, maar die duurden nooit lang. Ze was veel alleen, en vooral als ik bij mijn vader was. Ik had geen broertjes of zusjes. Ik wist dat ze zich soms eenzaam voelde, en dat deed mij pijn. Wij zijn gelovig, dus wij hebben veel gebeden voor een nieuwe man voor mijn moeder. En dat is uiteindelijk ook gebeurd! Maar in die 10 jaar dat ze alleen was, zei ze inderdaad ook vaak dat ze wel gelukkig was, maar dan geloofde ik haar vaak niet. En je wilt niet dat je ouders ongelukkig zijn...

Ik wil hierover graag zeggen dat het belangrijk is om te beseffen dat jouw ouders voor jou moeten zorgen, niet andersom. Natuurlijk kun je lief zijn voor je vader, misschien wat leuks voor hem doen, maar uiteindelijk is het niet jouw verantwoordelijkheid om hem te helpen. Als hij zegt dat je je niet druk hoeft te maken, dan kun je niet meer doen dan dat. Jouw vader wordt vast ook gelukkig als hij ziet dat jij gelukkig bent en als jullie samen een fijn leven hebben.

Wat je wel zou kunnen doen, is dus laten weten aan je vader dat je er voor hem wilt zijn. Waarschijnlijk zal je vader daar niet zoveel mee doen, omdat hij sterk wil zijn voor jou. Maar het kan nooit kwaad om te zeggen hoeveel je om iemand geeft! Verder proberen erop te vertrouwen dat je vader iemand zal ontmoeten wanneer het daarvoor de juiste tijd is! Soms kan het heel onverwachts gebeuren. Het is ook aan jouw vader om te beslissen of hij op zoek wil naar een nieuwe relatie of niet... daar kun jij niets aan doen.

Ik wens jou en je vader heel veel sterkte Keano!

Liefs, Fabiënne

Hi lieve lieve Keano,

Ik vind het super mooi hoe jij over je vader schrijft en dat je beschrijft wat dit met je doet. Het is heel eerlijk. Ook dat je herkent dat het super is dat je moeder wel een vriend heeft. Je ziet allebei de kanten, blijf dat doen!

Ik kan heel goed begrijpen dat jij je zorgen maakt, ondanks dat hij zegt dat het niet hoeft. Als je ouder verdrietig/ongelukkig is dan kan je dat ook voelen als kind. Toch is het niet aan jou om je zorgen te maken, hoe moeilijk het ook is om niet te doen. Ik herken je verhaal heel erg omdat mijn moeder heel lang ongelukkig is geweest en ik dat sterk heb gevoeld (toen ik net zo oud was als jij en nog lang erna). Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 3 jaar was en mijn moeder heeft nooit meer iemand anders gevonden. Ze was altijd alleen. Zij zegt ook dat ze er vrede mee heeft, maar toch heb ik het idee dat ze het anders had gewild.

Wanneer ik merk dat ik mij zorgen maak, en dat het mij ook verdrietig maakt, dan zeg ik tegen mezelf dat het mooi is dat ik het beste voor haar wil maar dat ik het ook los mag laten. Dan zeg ik tegen mezelf: "Ik wens haar het beste en ik laat het los". Het is haar leven en zij maakt haar eigen keuzes. Het zou wel misschien een mooi idee voor jou zijn om je vader te laten zien dat je heel dankbaar bent voor hem en het beste voor hem wenst door terug te denken aan leuke momenten samen en alles wat hij voor jullie heeft gedaan. Zo kan je er voor hem zijn. Door samen dingen te doen en te vertellen waarom je hem zo veel gunt. Ook kan je hem vragen wat voor dingen hem gelukkig maken op het moment, misschien ben je daar nieuwsgierig naar?

Soms maken we ons meer zorgen dan nodig is en kan het ons gerust stellen wanneer we erover praten. Denk je dat dit jou zou kunnen helpen?

Als je verder wil praten mag je altijd hierop reageren, oké? Liefs, Zoé