Lieve Mieke,

Wat moeilijk voor je. Ik vind het ten eerste heel moedig en goed van jou dat je het verhaal met ons wil delen, en dat je open staat voor hulp en tips. Goed bezig hoor!

Die kinderen op school begrepen niet zo goed wat jij allemaal hebt meegemaakt. Natuurlijk ben je soms verdrietig, ook op school. Dat is heel normaal na een scheiding en heb ik ook gehad terwijl ik toen al 18 was. Trek je niet teveel aan van kinderen die vervelend of lacherig doen als je verdrietig bent. De kinderen die een scheiding hebben doorstaan, zoals jij, zijn juist de sterksten van binnen. Geloof me maar;-)

Ook erg moeilijk dat je het gevoel hebt dat je moeder vooral met Henk bezig is. Dat is altijd raar. Je moeder is waarschijnlijk stapelgek op Henk, dolverliefd. Ze houdt natuurlijk super veel van jullie, maar wat je vaak ziet is dat vaders of moeders ineens meer aandacht schenken aan de nieuwe vriend of vriendin. Ze mag jullie natuurlijk niet vergeten, dus dat mag je heus wel eens tegen haar zeggen hoor! Je moeder zal echt wel willen luisteren naar jouw gevoel.

En als jij het niet fijn vindt dat Henk je komt ophalen, zou ik dat ook eerlijk zeggen tegen mama. Dat het tijd nodig heeft. Het is niet gek dat je dat nu nog moeilijk vindt omdat hij een nieuw persoon is in je leven. Mama zal dat wel begrijpen. En dan kun je zeggen dat je het misschien over een tijdje niet meer zo raar vindt, maar nu gewoon nog wel. Ik zou zoveel mogelijk eerlijk vertellen aan je vader en je moeder (en misschien kan oma of opa daarbij helpen)!

Het komt vast goed. Blijf eerlijk je gevoel vertellen zoals je hierboven al heel erg goed hebt gedaan! Soms moeten ouders even 'wakker geschud' worden, zeker als ze verliefd zijn. Iedereen maakt fouten, zelfs onze papa's en mama's:-)

Liefs!

Yannick

Hoi lieve Mieke,

Wat dapper dat je hier je verhaal deelt! Ik moet zeggen dat ik er kippenvel van kreeg. Ik herken het gevoel namelijk heel erg.

Toen mijn moeder een nieuwe vriend kreeg, wilde ik hem absoluut niet zien. Ik verafschuwde hem, ik schaamde me voor hem. Ik vond hem echt niet leuk en ik vond het al helemaal niet leuk dat mama alles voor hem opgaf. Ze leek wel helemaal te veranderen. Ze deed dingen die ze normaal niet deed, was ineens veel van huis of haar vriend kwam juist heel vaak bij ons slapen (soms zelfs stiekem). Ze leek net een puber.

Het ergste wat er gebeurde was dat ze op mijn verjaardag ervoor koos om bij haar vriend te zijn. Ik had tegen haar gezegd: 'Ik wil niet dat hij komt.' en haar antwoord was: 'Dan kom ik ook niet.'

Nou, je kunt je voorstellen dat ik me toen precies hetzelfde voelde zoals jij het beschrijft: ik kreeg het gevoel alsof ik niets meer waard was.

Ik ben het eens met wat Yannick zegt: ben eerlijk tegen je moeder. Zeg haar dat het je allemaal te snel gaat, dat je niet wilt dat Henk je komt ophalen en dat je je schaamt. Ze ziet zelf alles door een roze bril, maar ze moet begrijpen dat het voor jou (en je broertjes, ook al zeggen ze er niets van) een wereld van verschil is en dat je dat niet zomaar kunt accepteren.

Het is rot om te horen dat je gepest wordt... Ook daarmee ben ik het eens met Yannick: kinderen die een scheiding hebben meegemaakt zijn de sterkste van binnen. Daarbij heeft iedereen wel iets meegemaakt, de kinderen die jou pesten zitten gewoon anders in elkaar en hebben vast een reden om zo tegen jou te doen. Onzekerheid, hun eigen problemen... Blijf de sterkste en sta erboven. Als jij verdrietig bent, dan mag je verdrietig zijn. Stop je gevoelens niet weg, want dan doe je jezelf tekort.

Lieve Mieke, ik wens je veel succes en sterkte. Als er iets is, dan kun je hier natuurlijk altijd nog een berichtje plaatsen.

Liefs, Femke