Heb jij ook weleens gehad dat je gedurende de scheiding van je ouders het liefst iedereen tevreden hield? Dan ben je niet de enige. Toen ik 17 jaar was gingen mijn ouders met veel negativiteit uit elkaar en verbraken ze elke vorm van contact met elkaar. Daardoor ging ik me verantwoordelijk voelen voor het proces en de gevoelens van mijn ouders. Ik denk dat het verantwoordelijkheidsgevoel al voor de scheiding is gaan groeien. Dat zal ik verder voor je toelichten.
MIJN VADER WAS DEPRESSIEF
Ik herinner me dat ik me voor het eerst echt verantwoordelijk voelde voor mijn ouders toen mijn vader thuiszat met een depressie. Dit was nog voordat mijn ouders gescheiden waren. Het had enorm veel invloed op de sfeer in huis, omdat mijn moeder, broertje en ik met hem meevoelden, maar niemand zijn vervelende gevoel voor hem kon ‘oplossen’.
Ik was denk ik veertien of vijftien jaar toen zijn mentale gezondheidsprobleem me meer op ging vallen. Ik denk omdat mijn voelsprieten als kind van mijn ouders gevoelig waren voor negativiteit. Ik wilde het niet zien of voelen, maar juist oplossen. Zo leek het mij slim om mijn vader op te vrolijken. Bijvoorbeeld door hem zelfgemaakte cadeautjes te geven, of een cd te laten signeren door een band die hij adoreerde, of door bewust hem op te zoeken in huis en gesprekken aan te knopen over onderwerpen die hem enorm interesseerde. Onbewust ging ik dus van mijn eigen plek als kind af, en bewoog ik naar hem toe.
MIJN VADERS PERSPECTIEF
Hij vertelde mij hoe het voor hem voelde. Dat hij heel veel moeite moest doen om het leven in een positief licht te bekijken, de negativiteit woog vaak veel zwaarder. Lieve dingen die ik dan voor hem deed, hadden een houdbaarheidsdatum. Sommige dingen hield hij een dag vrolijke gevoelens van over, anderen maar een uur.
Als kind vatte ik dit op als: ik moet dus nog grotere leuke dingen voor hem doen. Ik kan me herinneren dat ik weleens wat voor hem deed en dacht ‘Hoe lang zou hij hier blij van blijven?’.
Uiteindelijk bleek mijn plan niet te werken, want zoals hij zelf ook had gezegd: hij was niet verdrietig, maar depressief, waardoor zijn hoofd de leuke dingen niet voldoende registreerde. Ik kon hem dus niet opvrolijken en beter maken. En dat deed mij pijn. Ik voelde me namelijk verantwoordelijk voor zijn blijdschap. Ik was verdrietig om zijn gevoelloze toestand, wanhopig dat ik er niks aan kon doen. Boven alles was ik vooral gekwetst, omdat ik me niet gezien voelde. Deed ik dan niet goed genoeg mijn best? Waarom kon hij dan niet beter naar mijn cadeaus kijken, ze meer aandacht geven? Soms dacht ik dat hij het expres deed, zich depressief voelen.
IK STAPTE IN DE ROL VAN MIJN OUDERS
Mijn ouders gingen scheiden omdat wij als gezin geheimen van mijn vader hadden achterhaald. Ik herinner me dat ik stiekem op zijn telefoon ging kijken om antwoorden te krijgen op de vragen die mama, mijn broertje en ik hadden. Achteraf denk ik dat ik me ging mengen in de relatie van mijn ouders, omdat ik me verantwoordelijk voelde voor mijn moeder. Ik wilde dat zij antwoorden kreeg. Mijn vader hield geheimen, dus nam ik zijn verantwoordelijkheid op me om mama antwoorden te geven. Antwoorden die hij haar had moeten geven, niet ik.
Later begreep ik beter dat het inderdaad mijn verantwoordelijkheid niet was en nooit was geweest. Los van het feit dat ik naarmate ik ouder werd depressiviteit beter begreep, werd mij ook duidelijk dat ik in deze situatie het kind was. En een kind is niet verantwoordelijk voor de gemoedstoestand van zijn ouders… Het was heel lief dat ik probeerde te helpen met mijn cadeaus of gesprekken, maar omdat mijn liefde onbeantwoord bleef, voelde ik me daardoor alleen maar minder blij.
WAT HAD IK NODIG GEHAD ALS KIND?
Mij had het geholpen als niet alleen mijn vader zijn (mentale) situatie probeerde uit te leggen, maar ook mijn moeder had gepraat met mij. Dat zij een gesprek had gehad met mijn broertje en mij om te vertellen wat er met papa was, en waarom wij daar niks aan konden doen. Het was misschien ook een opluchting geweest als ik beter had meegekregen wat mijn vader zelf deed en probeerde om beter te worden. Kreeg hij therapie of slikte hij medicatie? Dat wist ik niet, maar als ik wist dat hij door al andere mensen geholpen werd, door professionals zelfs, dan had ik me misschien wat minder verantwoordelijk gevoeld.
Mocht jij een ouder hebben met mentale gezondheidsproblemen sinds of tijdens de scheiding, dan kan ik me voorstellen dat dat niet makkelijk is. Maar het is ook niet jouw taak om het op te lossen of om voor je ouders te zorgen.
Via Villa Pinedo kan je op meerdere manieren hulp aangeboden krijgen om te praten over de scheiding en je relatie met je ouders. Bijvoorbeeld met een Buddy via de chat of plaats jouw ervaring op het forum en krijg lieve reacties en tips van ervaringsdeskundigen.
Reacties (0)