Hoi,

Ik herken je situatie een beetje en het is goed dat je er over nadenkt en over praat. Ik denk dat bijna alle kinderen van gescheiden ouders - in meer of mindere mate - problemen hebben met de nieuwe partners van hun ouders. Daardoor dan vaak ook weer met die ouder, omdat die tussen jullie in komt te staan.

Vooropgesteld: er is geen makkelijke oplossing, geen toverstafje waarmee je alles goed kunt maken.

Met betrekking tot je vader denk ik allereerst dat - ook al heeft hij ongetwijfeld fouten gemaakt - het nooit zijn bedoeling is geweest om jullie buiten te sluiten. Dat is (helaas) hoe de dingen soms lopen. Naarmate ik ouder word, merk ik dat ik ook wel eens 'vastzit' in een situatie. Dan kan het heel veel moed vragen van iemand om daar iets aan te veranderen. Begrijp me goed: ik wil je vader niet zomaar verdedigen, maar vaak blijkt dat mensen in de positie van je vader enorm veel verdriet hebben van hoe dingen zijn gelopen. Maar uiteindelijk moet de vraag zijn: wil(!) jij contact /een band met je vader? Als het antwoord 'ja' is, dan zou je bijv. eens kunnen afspreken met je vader alleen; een middag iets gaan doen, met z'n tweeën. Dan hoef je niet meteen alle problemen de wereld uit te praten, maar dat geeft een opening. En misschien is het goed uiteindelijk de kans te nemen (die krijg je niet, die moet je zelf nemen) om - eventueel met je broer/zus - je vader te vertellen wat je dwars zit. Dat lost niets op, maar lucht wel op.

In een ideale wereld zou iedereen zijn verantwoordelijkheid nemen: je vader inzien dat jij ook jullie vader is en daar ruimte en tijd voor maakt - als dat zonder zijn huidige vrouw moet, dan moet dat maar. Je stiefmoeder mag rekening houden met jullie gevoeligheden en - en dat is misschien lastig - jullie ook omgekeerd naar haar toe. Realiseer je dat je geen beste vrienden met d'r hoeft te worden. Gewoon op een verjaardag kunnen zitten lijkt me meer dan genoeg :)

Als het antwoord 'nee' is (ook een mogelijkheid) ... dan zal je langzaam vrede met dat antwoord moeten krijgen. Dat is een vorm van rouw denk ik. Of in ieder geval het naar beneden bijstellen van de verwachtingen die je van de vader hebt. Ik weet dat ik dat ook bij mijn vader heb moeten doen, gewoon omdat het niet zo'n sociaal en emotioneel begaan wezen is.

Over het laatste stuk van je bericht durf ik minder te zeggen. Waarschijnlijk speelt dit hele gedoe met je vader mee. Basis van een relatie met een ander is altijd dat je een goede relatie met jezelf hebt en je geeft aan dat daar wel iets mist op het moment. Dus het aanhalen van de relatie met je vader kan helpen.

Maar het kan ook iets zijn waar je 'overheen groeit'. Dat klinkt misschien als een oude lullen-antwoord en dat is het ook - ik ben bijna 10 jaar ouder dan jij. We ontwikkelen ons allemaal op een andere manier, op verschillende leeftijden. Ik ben een 'laatbloeier' zoals dat soms zo mooi wordt genoemd. Ook laat een eerste relatie (ik was 18) en ik dacht ook dat er iets mis me was. En ook dat ik door de scheiding van mijn ouders nooit in staat zou zijn om te geloven in liefde of ouderschap. Ik ben nu bijna 10 jaar verder en veel stabieler en sterker en veel meer ervaren in de liefde. Maak je alsjeblieft niet te druk om: geef het tijd ...

Sterkte.

Frank, is dat niet de verkeerde vgdoorle: Zoek eerst naar acceptatie in de gehele organisatie voordat je gaat praten over strategie en doelstellingen ? Volgens mij werkt het andersom. Los van die discussie, richtte ik mijn pijlen meer op kleine(re) ondernemers. Dat had ik duidelijker moeten maken.Je voorbeeld met de 65-plussers is helder, maar in de praktijk is de doelgroep zelden of nooit zo helder afgebakend was het maar zo Luisteren naar je doelgroep is uiteraard essentieel via wel medium dan ook maar het reageren heeft zo vaak teveel weg van losse flodders. Er zit geen plan achter, geen structuur. Dat hoeft ook niet altijd, want spontaniteit is een groot goed als het gaat om social media, maar het zou zoveel effectiever zijn als die spontaniteit en die losse flodders worden ondersteund door (bijvoorbeeld) een contentstrategie.Wat betreft Return of Attention', dat is inderdaad een prachtige term. Maar als je m (zoals doet) in e9e9n adem gebruikt met de opmerking dat je alles wat je van marketing weet mag vergeten, dan neem ik je niet meer helemaal serieus.

Ik herken mezelf hier wel in. Mijn ouders zijn nu zo'n 11 jaar gescheiden, destijds omdat mijn moeder verliefd was geworden op een ander. Mijn vader is tegenwoordig ook hertrouwd (sinds een jaar of 5) en met mijn moeder is het contact sinds bijna 4 jaar verbroken. Dit is niet van de één op de andere dag gegaan, maar de aanleiding was een rechtszaak tussen haar en mijn vader, waarbij het om geld ging (schijnbaar nog best veel geld, want er bestond een tijdje de mogelijkheid dat het huis verkocht zou moeten worden... toen dacht ik al bij mezelf: welke moeder wil nu dat haar kinderen op straat komen te staan, los van haar geschil met mijn vader). Mijn vader heeft deze rechtszaak deels verloren, en hier is heel veel stress en geld mee gemoeid gegaan. Om alles wat in die rechtszaak door mijn moeder is opgebracht tegen mijn vader (het ontkennen van haar zgn. 'duratieve' relatie met de man voor wie ze destijds weggegaan is) heb ik uiteindelijk besloten bij mijn vader te gaan wonen (destijds was er 50/50 co-ouderschap). Het contact met mijn moeder is toen verwaterd. Ik kwam er nog wel eens ooit, maar elke keer probeerde ze me op te zetten tegen mijn vader of nam ze het mij kwalijk dat ik partij voor mijn vader gekozen had (ik heb ook mijn eigen inbreng in de rechtszaak mogen doen door middel van een schriftelijke verklaring). Ik kon niks met deze verwijten, ik was toen 16 en ik kon er niks tegenin brengen. Ik had voor de rechtszaak alleen maar opgeschreven wat toen mijn kijk op de situatie was.

Om een lang verhaal kort te maken: ik mis ook het contact met één van mijn ouders. En hoe erg is ook mijn best doe om (tegen mezelf) te zeggen dat het niet zo is, mis ik vaak toch een moederfiguur in mijn leven bij wie ik gewoon even kind kan zijn. Ik wil niet steeds die volwassen persoon zijn ik geacht wordt te zijn (ik ben bij mijn vader de op één na oudste van 8 (samengesteld) en dat geeft onbewust toch een hoop verantwoordelijkheid. Ik kan het met niet permitteren om mezelf even helemaal te laten gaan, te doen wat ík wil en zeggen wat ík voel, daar is gewoon niet altijd plek voor. Dan is er altijd de opmerking: 'Van een 20-jarige mag ik toch wel verwachten dat...'.

Ik ben het beu al die verwachtingen, en ik krijg het op de één of andere manier ook niet voor elkaar me écht open te stellen. Een vriend van mij zei wel eens ooit: 'Volgens mij ben je écht een leuk meisje, als je je gewoon een keertje gewoon laat gaan.' Misschien dat het een geruststelling is, misschien ook niet, maar je bent niet de enige. Ik ben 20 en ik heb nog nooit een relatie met iemand gehad. Zelfs niet iets wat in de buurt komt. Maar het belangrijkste is om voor jezelf de oorzaak te achterhalen. Ik ben er voor mezelf nu hard aan het werken (soms kan een beetje hulp van buitenaf je heel goed doen, schaam je niet om er een keer met een buitenstaander over te praten, die hebben vaak toch een neutrale kijk op dingen), en het schijnt dat ik me te klein maak. Ik moet mijn ruimte opeisen, niet alleen maar kijken wat mijn ouders van me willen, maar wat wil ik nu zelf, voor mezelf?

De eerste stap om een relatie met iemand aan te kunnen gaan, is denk ik toch om eerst een stabiele relatie met jezelf op te bouwen. Wat wil jíj nu echt? Wil je het contact met je vader? Zet die stiefmoeder dan even opzij (gemakkelijker gezegd dan gedaan, dat weet ik ook wel), en praat met je vader. Vaak spelen er toch een hoop twijfels. En als je vader niet thuis geeft, weet je wel waar je aan toe bent, en dan kun je ook verder.

Soms hebben we de neiging zo in de situatie te blijven hangen dat we gaan uitweg meer zien, en in plaats van op te komen voor wat we zelf willen leggen we er ons bij neer, en bouwen we een muurtje om maar door te kunnen gaan. Want ook al hebben we heb gevoel stil te staan, alles gaat toch door en dat moeten wij ook.

Ik denk dat het slim is om voor jezelf na te gaan wat je wilt, wat je echt wilt en wat je voor jezelf wilt. En als dat niet lukt, dan heb je het in ieder geval geprobeerd en kun je door. Twijfels aan de situatie projecteer je vaak op jezelf, omdat degene bent die zich in die situatie verkeert. Door die twijfels aan jezelf kun je ook niet helemaal openstaan. Maar de situatie creëer je niet alleen zelf, daar zijn ook anderen op van invloed. En zelfs als jouw inbreng niet gehoord wordt, dan hoef je dit nog niet als een verwijt aan jezelf op te vatten. Soms zijn er nu eenmaal dingen waar we gewoon niks aan kunnen doen. Maar voor jezelf duidelijk hebben wat jouw inbreng is kan soms al veel doen, ook al voel je je nog zo machteloos over de hele situatie.

P.s. Ik snap (uit ervaring) dat het ontzettend frustrerend kan zijn hoe het lijkt dat jij (als enige) niet in staat lijkt te zijn een relatie met iemand op te bouwen. Maar in plaats van daar al je aandacht op te richten, richt die aandacht eens een keer op jezelf. Wanneer jij je zeker voelt over jezelf, zullen anderen dit ook merken, en kom je vanzelf wat opener over.