Mijn mentor als veilige haven

Begin vierde klas was een moeilijke periode in mijn leven. Corona had alles op z’n kop gezet: lessen waren online, contact met vrienden waren anders en ik verloor vaak de motivatie om mijn schoolwerk bij te houden. Alsof dat nog niet genoeg was, kwam ik er in diezelfde periode achter waarom mijn ouders eigenlijk waren gescheiden. Dat bracht heel veel vragen, verdriet en verwarring met zich mee. Ik voelde me vaak verdwaald, alsof ik de grip op alles kwijt was.

Maar midden in die chaos was er één persoon die altijd voor mij klaarstond: mijn mentor. Drie jaar lang, vanaf de vierde klas, heeft zij mij begeleid, gesteund en geholpen om alles weer een beetje op de rails te krijgen.

GESPREKKEN DIE ERTOE DEDEN

Ik weet nog goed dat ik vaak met haar gesprekken had, soms gepland, soms spontaan. Gesprekken waarin ik alles kwijt kon: de stress van school, het verdriet om thuis, of gewoon mijn gevoelens die ik zelf nog niet eens goed begreep. Er waren momenten dat we samen huilden, en dat voelde veilig. Ze keek me nooit raar aan, maar liet me voelen dat mijn emoties er mochten zijn.

Wat zo bijzonder was: ik mocht haar altijd appen. Of het nu ging om een vraag over school, of gewoon omdat ik even mijn hart wilde luchten. Ik wist dat ze er zou zijn. Dat gaf me een gevoel van rust in een tijd waarin zoveel onzeker was.

HERKENNING EN BEGRIP

Wat mij misschien nog wel het meest heeft geholpen, is dat mijn mentor zichzelf een beetje in mij herkende. Zij had zelf ook geen goede band met haar vader. Daardoor begreep ze me op een manier dat anderen vaak niet konden. Ik voelde me gezien en gehoord, juist omdat ze wist hoe pijnlijk en ingewikkeld het kan zijn om met zulke gevoelens rond te lopen.

EEN MENTOR VOOR HET LEVEN

Mede dankzij haar leerde ik dat ik mijn gevoelens niet hoefde weg te stoppen. Dat het oké is om te huilen, om eerlijk te zeggen dat het soms te veel wordt. Zij heeft me geholpen om stap voor stap weer overzicht te krijgen, mijn schoolwerk op te pakken en tegelijkertijd ruimte te geven aan alles wat ik voelde. Als ik nu terugkijk, besef ik hoeveel haar steun voor mij betekend heeft, en nog steeds betekent. Want door alle gesprekken met haar heb ik beter leren praten over mijn emoties, en geleerd dat het niet erg is om een keer voor jezelf te kiezen. Nu nog steeds denk ik vaak aan haar woorden bij situaties waar ik mijn eigen grenzen moet aangeven. Als ik aan haar denk, krijg ik spontaan een glimlach op mijn gezicht. 

Nu, ruim drie jaar na mijn middelbare schooltijd, zie ik haar nog steeds ieder jaar om samen te lunchen en bij te praten. Ook die momenten geven me nog altijd steun en betekenen veel voor me. En precies dat neem ik mee: het besef dat er altijd mensen zijn die er écht voor je willen zijn. Soms is dat een mentor, soms een familielid, soms iemand anders. Maar er is altijd iemand die wil luisteren, die je serieus neemt en die jou helpt je weg weer te vinden.