Hoi lieve Leah,

Wat goed en fijn dat je dit forum hebt gevonden om jouw verhaal kwijt te kunnen. Je hoeft geen sorry te zeggen voor het lange bericht, ik lees het graag!

Wat naar om te horen dat je moeder je het gevoel geeft dat je niet goed genoeg bent. Ik herken me in jouw verhaal. Mijn vader gaf mij vroeger namelijk precies hetzelfde gevoel. Hoe erg in mijn best ook deed, het moest altijd beter. Toen ik bleef zitten op het atheneum werd me dat niet in dank afgenomen. Mede door zijn veeleisendheid en andere situaties wilde ik fulltime bij mijn moeder gaan wonen. Ik vond het moeilijk om dit aan mijn ouders kenbaar te maken in een gesprek. Ik heb er daarom voor gekozen om een brief te schrijven. Hierin heb ik alles wat me dwars zat opgeschreven. Het voordeel van een brief is dat je niet gelijk de reactie van een ander ziet - meestal voorkomt dit een ruzie. Misschien kan jou dit ook wel helpen!

Mocht dit niet genoeg zijn zou je ook kunnen vragen of er iemand met je mee wilt als je in gesprek gaat met je moeder. Heb je lieve mensen om je heen die je vertrouwt? Ik kon het bijvoorbeeld goed vinden met een van mijn docenten op school, zij heeft mij erg geholpen,

Als je hier verder over wilt praten mag je altijd weer terugkomen naar dit forum. Mocht je 1-op-1 willen sparren, dan kun je altijd een buddy aanvragen. Dit is iemand die ook gescheiden ouders heeft en graag met je meedenkt en naar je luistert. https://www.villapinedo.nl/informatie-over-buddy/ Hier kun je daar meer over vinden.

Weet dat je niet alleen bent.

Met liefs, Naomi

Hey lieve Leah,

Wat dapper dat je dat jij je verhaal deelt hier op het forum. Je bent op de juiste plek!

Dit lijkt mij een hele lastige situatie voor je. Het is helemaal niet erg om een lang bericht te schrijven Leah, het forum is er voor bedoeld om jouw verhaal/vragen te delen. Wat het dan ook is Ik vind het knap van je.

Zelf ben ik wel benieuwd: Hoe lang heb je dit gevoel al? En heb je er al eens met anderen over gepraat?

Ik heb hetzelfde meegemaakt als jij, maar dan met mijn (stief)vader. Voor mij heeft het (net zoals bij Naomi) geholpen om alles op te schrijven en later als brief te geven aan mijn vader. Hierin kon ik alles kwijt en kon er niet meteen een antwoord op terug worden gegeven. Zo kon hij eerst nadenken over wat ik verteld had en over zijn reactie. Dit scheelde ook weer in ruzie.

Wat voor mij ook hielp, was om wat ik wilde zeggen eerst op te schrijven en dan bij me te houden in het gesprek. Ik vroeg van te voren of ik niet onderbroken kon worden, zo dat ik eerst mijn verhaal kwijt kon. Ook benoemde ik erbij, dat dit mijn gevoel was en wat de situatie met mij deed. Zo haalde ik de schuld weg bij mijn vader en hield in het bij mezelf. Misschien is dit iets wat voor jou ook kan helpen. Zo kan je het gesprek een beetje voorbereiden.

Dit is natuurlijk geen moeten he lieve Leah. Als je het niet prettig vindt, zou je altijd nog met een vertrouwenspersoon, familielid of vriend of vriendin erover kunnen praten. Dat kan namelijk ook vaak erg opluchten.

Ik wens jou heel veel succes en liefde toe Leah!

Liefs, Saar