Hey Floor, wat een super vervelende situatie! ): Ik kan me goed voorstellen dat je je nu schuldig voelt, het is natuurlijk niet fijn je moeder verdrietig te zien.

Mijn moeder was vroeger vaak heel verdrietig en dan voelde ik mij super verantwoordelijk om haar blij te maken en te troosten. Maar dat was eigenlijk een gekke omgekeerde wereld, want zij zou juist mij moeten troosten en niet andersom! Ik werd er zelf ook erg verdrietig van.

Heel goed dat je eerlijk tegen je pedagoog bent geweest en je wensen hebt uitgesproken, erg knap van je, ik ben trots op je! Ik wil vooral tegen je zeggen dat je niet verantwoordelijk bent voor het gevoel van je ouders. Jij mag je slecht en verdrietig voelen en dat mag je moeder ook. Jij bent niet verplicht je moeder blij te maken. Ik ken natuurlijk niet jouw situatie, maar er zal vast een reden zijn dat je om de week naar je moeder wil. Jij mag gewoon eens wens hebben en dit uitspreken! Het is jouw leven, zij hoeft niet heen en weer met een boeken/logeer tas (:

Als je hier nog meer uitgebreid over wil kletsen met een online buddy kan dat ook (https://www.villapinedo.nl/ik-wil-een-buddy/). Anders ben je altijd welkom hier op het forum! <3

Ik hoop dat je hier wat aan hebt Floor! Liefs van Nynke

Hey lieve Floor, wat super dapper dat je je vraag hebt gedeeld op het forum van Villa Pinedo!

Ik herken je situatie erg goed. Toen ik jouw leeftijd had, gingen mijn ouders ook uit elkaar. Zelf zat ik ook erg in de knoop met betrekking tot de omgangsregeling. Bij mij kon het bijvoorbeeld heel erg veranderen, dat ik ineens ook een andere omgangsregeling wilde. Dat is niet gek! Het is voor jou en ons allemaal vaak nog een nieuw en onwennig, daarin mag je best uitspreken wanneer je daarin iets wilt veranderen!

Het is fijn als je dit uitspreekt, tegen bijvoorbeeld je pedagoog of tegen je ouders. Ik kan mijn goed voorstellen dat dit moeilijk is, omdat je ook niemand wilt kwetsen. Wat mij erg hielp was om mijn gevoelens op te schrijven en via een brief aan mijn ouders te geven. Daarin schreef ik dan ook dat ik de keuzes die zij maakte erg moeilijk vond, dus dat ik ook nog vaak zoekende was met bijvoorbeeld de omgangsregeling. Daarnaast schreef ik ook dat ik het moeilijk vond om met de emoties van mijn ouders om te gaan. Mijn vader kwam na het lezen van de brief naar mij toe om te zeggen dat hij goed ging opletten met het uitspreken van zijn gevoelens naar mij, dit was echt een opluchting. Sindsdien letten beide mijn ouders er tot de dag van vandaag nog steeds op! En durf ik ook uit te spreken als zij het niet doen. Hoe klinkt dit voor jou?

Weet dat je altijd welkom bent om zo veel vragen als je maar wilt te stellen op dit forum, wij zijn er voor je! Ik wens je veel sterkte en liefde toe.

Liefs, Danielle