Hey lieve Jet!

Wat dapper dat jij dit hebt gedeeld over jouw situatie hier op het forum.

Mijn naam is Lieke, mijn ouders zijn ook gescheiden en alles wat ik zojuist van jou heb gelezen dat herken ik. Hiermee wil ik aangeven dat je zeker niet alleen bent in dit gevoel en dat ik je een dikke virtuele knuffel wil geven.

Toen mijn ouders besloten om uit elkaar te gaan waren er ook jarenlange rechtszaken over voornamelijk geld en over de omgang met mij. Ik vond het verschrikkelijk pijnlijk dat mijn ouders het niet konden opbrengen om hier met z'n tweeën voor ons als kinderen uit te komen. Vaak merkte ik ook dat ze negatief waren over elkaar en dan wist ik mij eigenlijk geen houding te geven. Dan praatte ik vaak maar mee om ze tevreden te houden, maar van binnen deed het natuurlijk wel pijn. Ik wilde zo graag van allebei houden, maar ik kreeg het gevoel dat dat van beide niet mocht. Herken je dat?

Zelf trek ik mij ook veel aan van hoe het met anderen gaat. Het beïnvloedt mijn welzijn en soms is het best intensief om daar altijd mee bezig te zijn. Ik heb daarom wel geleerd dat je de mensen om je heen op een afstand mag plaatsen waarop jij ze kan hendelen. Op die manier heeft het misschien minder direct invloed op jou. Als ik bijvoorbeeld merkte dat mijn vader of moeder chagrijnig thuis kwam, dan ging ik zelf even een stukje wandelen zodat ik niet de dupe hoefde te worden van hun geklaag. Dat is namelijk niet mijn taak als kind van.

Het verantwoordelijkheidsgevoel wat je omschrijft heb ik ook enorm gevoeld en soms zelfs nog steeds. Ik wilde liever dat ik alle negatief opving dan dat wij er alle drie (ik, mijn broer en zusje) iets van meekregen. Maar natuurlijk, lieve Jet, verdienen wij ook iemand die voor ons zorgt en vraagt hoe het met ons gaat. Dat jij van nature misschien wat sneller voor anderen zorgt betekent natuurlijk niet dat jij geen luisterend oor nodig hebt.

Bij mij was praten echt een uitlaatklep en daarvoor had ik een mevrouw waar ik af en toe langs ging. Bij haar kon ik mijn verhaal écht kwijt en dat luchtte op. Hoe zou je het vinden om (voor nu) ook zo'n persoon in je leven te hebben? Iemand die er voor jou, en voor jou alleen is. Een plek waar jij kan vertellen wat er in je hoofd en hart omgaat.

Bij Villa Pinedo kun je chatten met zo iemand, genaamd een Buddy. Als je je via deze link (https://www.villapinedo.nl/ik-wil-een-buddy/) aanmeldt dan koppelen ze jou met iemand die een soort gelijke situatie mee heeft gemaakt. Zo'n Buddy heeft veel wijze raad voor je en begrijpt jouw gevoel als geen ander.

Ik gun jou dat, Jet! Weet in ieder geval dat jij het niet hoeft op te lossen voor iedereen en zorg goed voor jezelf.

Liefs van Lieke

Lieve Jet,

Ik denk dat veel jongeren zich hierin kunnen herkennen, inclusief ik! Bedankt dat je dit met ons deelt. Verantwoordelijkheid voelen voor het geluk en het welzijn van anderen is en blijft ontzettend vermoeiend :( Ik heb dit zelf ook veel ervaren en merkte op een gegeven moment dat ik de gevoelens die erbij komen kijken niet meer kon verdragen. En als jij de hele tijd met anderen bezig bent, valt het nog meer op dat niemand naar jou toe komt om te vragen hoe het met jou gaat. Kan het ook zijn dat jij je sterk houdt voor de mensen om je heen? En dat het van buitenaf lijkt alsof het wel goed gaat met jou? Het is helemaal terecht dat je boos bent, en dat je hier ook dubbele gevoelens bij hebt. Je hoort niet alles zelf te doen of te kunnen, dat houdt niemand lang vol. Geloof me! Je ouders en de mensen om je heen zijn er ook voor jou. Jij bent dezelfde steun waard die jij anderen geeft.

Wat ik zelf heb gedaan om hier uit te komen en beter in te worden, is mijn negatieve gevoelens uitspreken en mijn grenzen beetje bij beetje te ontdekken. Bij mezelf nagaan: "Waarom voelt dit niet oké?", en vervolgens bepalen waar mijn grens ligt. Daarna spreek ik uit wat ik niet fijn vindt en wat ik eventueel nodig heb. Je zou ook eerst dit kunnen oefenen door je gevoelens op te schrijven en wat je zou willen zeggen. Het kan ontzettend moeilijk zijn om te beginnen met grenzen stellen en aan jezelf te denken. Het kan heel onwennig voelen als je dit normaalgesproken niet doet, maar je bent niet verantwoordelijk voor anderen. Niet voor hun geluk, hun stemming, of welzijn. Je hoort er voor anderen te zijn zonder jezelf en tegelijkertijd ook voor jezelf. Blijf bij jezelf, zorg voor jezelf, en geloof dat je het kan. Zo ben je ook een goed voorbeeld voor de mensen om je heen.

Heel veel liefs, Zoé