Horen. Zien. ̶Z̶w̶i̶j̶g̶e̶n̶.̶ Praten. Het verhaal van Ayla.

Als ik terugdenk aan vroeger, komen er verschillende herinneringen naar boven. Maar één ding hebben veel herinneringen gemeen. Ruzie. 

Ruzie over heel veel verschillende dingen en op heel veel verschillende manieren. Ruzie over mij. Ruzie over geld. Ruzie over het verleden. Ruzie over het heden en over de toekomst. Ruzie die in stilte werd gevoerd. Slaande ruzie. Ruzie via de telefoon of mail. Ruzie beneden. Ruzie waar ik bij was. 

Toen mijn ouders uit elkaar gingen was ik nog heel jong. Ik kan me dan ook geen voorstelling maken van mijn ouders samen als stel. Ik heb ze nog nooit op een romantische manier met elkaar om zien gaan. De meeste herinneringen die ik aan mijn ouders samen heb, zijn gespannen momenten. De momenten waarop ze boos op elkaar waren of elkaar juist negeerden. 

Het waren de momenten waarop ik me als kind letterlijk tussen mijn ouders in voelde staan.

Waarop ik het gevoel had keihard ‘STOP’ te willen roepen, maar het niet over mijn lippen kreeg. De momenten waarop ik voor allebei op wilde komen, maar dat niet durfde. In plaats daarvan naar mijn kamer ging om met m’n playmobiel te spelen en deed alsof ik niets doorhad. Om vervolgens als het vrolijkste meisje van de wereld naar beneden te komen en mijn vader of moeder probeerde op te vrolijken. Zodat zij zich beter zouden voelen en zich in ieder geval geen zorgen hoefde te maken over mij. 

Toen was dit voor mij gewoon ‘normaal’, nu denk ik dat ik me heel erg alleen heb gevoeld. Er waren voor mijn gevoel weinig mensen om mij heen die doorhadden wat ik meemaakte. Die mij écht zagen. En er heeft nooit iemand gevraagd hoe het met mij ging.

Het gekke is dat het tegelijkertijd ook heel dubbel voelt om dit zo op te schrijven. Want nu ik erop terug kan kijken overheerst, gek genoeg, geen negatief of zwaar beladen gevoel. Misschien ook niet meer, als ik eerlijk ben. Ik vraag me af waar dat mee te maken heeft. 

Deels denk ik door het werken aan mezelf om het verleden een plek te geven, maar er is nog iets anders belangrijks veranderd. De ruzies zijn gestopt. Al best een tijdje nu. Sinds dat ik op mezelf woon ongeveer. En als er voor mij belangrijke momenten zijn, dan zijn mijn ouders er allebei. Naast elkaar. Zonder spanning of boosheid. Samen zijn ze mijn allergrootste fan. Bij alles wat ik doe. 

En dat is uiteindelijk het enige wat dat kleine meisje al die tijd alleen maar wilde.

En het enige wat ik als kind van hen nodig had en eigenlijk voor altijd nodig zal hebben. Dat ze, ondanks dat ze zijn gescheiden, gewoon samen mijn ouders zijn. Ouders die er onvoorwaardelijk voor mij zijn, in plaats van andersom. 

Dat ze dat nu op kunnen brengen, maakt voor mij zó veel goed. Het lijkt alsof er een zachte deken over het verleden is gekomen waardoor de pijnlijke, scherpe kanten er vanaf zijn. Het doet minder pijn in mijn hart. En ondertussen wordt mijn hart steeds meer gevuld met nieuwe warme en liefdevolle herinneringen. Het is nooit te laat. 

Voel jij je thuis niet veilig? Het is belangrijk om erover te praten met iemand die je kunt vertrouwen. Dat kan een tante of oom zijn, of een vertrouwenspersoon op school. Ook kan je terecht bij verschillende organisaties. We schreven er een blog over op onze website. Deze lees je hier. 

Wil je over de scheiding van je ouders praten met een jongere die ook gescheiden ouders heeft. Meld je aan voor een online Buddy van Villa Pinedo! Nieuwsgierig? Lees hier meer informatie.