‘Als m'n moeder ons naar m'n vader bracht, bleef ze zelf in de auto zitten.’

Van één naar twee (t)huizen

Ik was 13, bijna 14 toen mijn broertje en ik te horen kregen dat onze ouders gingen scheiden. Door omstandigheden hebben we nog ruim twee jaar als gezin samengewoond. Toen ik 17 was, gingen mijn ouders definitief uit elkaar en hadden mijn broertje en ik ineens twee huizen. We hadden geen strenge afspraken over wanneer we bij welke ouder woonden. Mijn ouders vonden het belangrijk dat we wisten dat we bij beiden altijd welkom waren en de vrijheid hadden hier zelf keuzes in te maken.

Geen contact

Het wisselen tussen twee (t)huizen deden we vaak zelf, door te fietsen of met de bus te gaan. Maar we werden ook weleens gebracht. Dit ging lange tijd goed en mijn ouders stapten vaak ook bij elkaar binnen voor een praatje. Wisselen van huis vond ik zeker niet altijd fijn en zelfs nu nog merk ik dat het zijn littekens heeft achtergelaten. Ik vond het vaak onrustig en leefde veel uit een tas of koffertje.

Uiteindelijk kwam er een periode waarin het telkens op ruzie uitliep toen mijn ouders elkaar zagen. Er waren nog veel dingen die ze met elkaar moesten regelen en dat zorgde voor veel spanning. Aangezien mijn vader het niet eens was met het besluit om te scheiden en de gesprekken over alles wat ze nog moesten regelen steeds hoger opliepen, besloot mijn moeder dat het beter was om even geen contact met hem te hebben. De ruzies waren namelijk ook vaak waar wij bij waren en daar wilde ze ons voor beschermen. Als mijn moeder ons naar mijn vader bracht, liet ze ons uitstappen, maar bleef ze zelf zitten. Ze reed weg zodra ze wist dat we veilig naar binnen konden, maar kwam niet de auto uit. Ze negeerde mijn vader niet, dus als hij haar groette, zei ze wel wat terug. Maar zodra ze kon, reed ze door om te voorkomen dat er spanning of ruzie kwam.

Ruzies en een schuldgevoel

Vooral de ruzies voordat mijn moeder besloot om tijdelijk geen contact te hebben met mijn vader, zijn mij bijgebleven. Meestal zagen of hoorden wij er weinig van, maar in deze periode zaten wij er vaak bij. De keuze voor afstand tussen mijn ouders heb ik op dat moment heel lastig gevonden. Ik dacht toen namelijk dat dit voor altijd zou zijn. Ik was bang dat mijn ouders nooit meer samen in dezelfde ruimte wilden zijn en kreeg daardoor het gevoel dat ik steeds een kant moest kiezen. Mijn ouders hebben altijd benadrukt dat wij nooit een kant hoeven te kiezen en dat ze dit ook nooit zo voelden wanneer we naar de ander gingen. Toch voelde ik mij wel vaak zo. En in deze periode is dat gevoel extra sterk geweest. Ik voelde me schuldig naar mijn moeder als ik naar mijn vader ging, omdat ik haar dan achterliet en andersom.

Gebroken beloften en begrip

Nu snap ik haar keuze, maar ik was op dat moment vooral boos op mijn moeder. Jaren voor hun scheiding had ze mij een belofte gedaan. Toen ik ongeveer acht was, scheidden namelijk de ouders van mijn beste vriendin. Haar vader zette haar en haar broer altijd twee straten verderop af, omdat hij haar moeder niet wilde zien of spreken. Ik heb mijn moeder mij toen laten beloven dat zij dat nooit zou doen, ook al gingen mijn nog ouders helemaal niet uit elkaar op dat moment.

Inmiddels snap ik heel goed waarom ze toen die keuze heeft gemaakt en zou ik het in haar situatie misschien zelfs ook wel doen. Ze deed het om ons en de relatie die ze met mijn vader had te beschermen. En nu ben ik haar daar dankbaar voor, want soms is afstand even nodig. De keuze voor tijdelijke afstand die mijn moeder destijds heeft gemaakt, heeft veel bijgedragen aan het goede contact dat mijn ouders nu hebben. Dat weet ik zeker.

Mijn happy ‘Modern Family’

De periode van geen contact tussen mijn ouders was uiteindelijk maar een paar maanden. Ik ben nu 27 en mijn ouders zijn heel goed met elkaar. Ze hebben beiden al een paar jaar een nieuwe partner. We vieren verjaardagen samen en ook spontane etentjes kunnen prima.

"Op zulke momenten voelt het toch alsof er een heel klein stukje van mijn ‘scheidkind’ hartje gelijmd wordt. Want hoewel ze niet meer samen zijn en we niet meer het gezinnetje zijn dat we waren, is mijn 'modern family' toch iets wat ik nooit had durven dromen toen mijn ouders uit elkaar gingen."